ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα σας, ξέρω ότι η εξ. μου θα σας φανει κοινοτυπη και ισως ηλιθια, αλλα προκειται για ενα θεμα που με ριχνει παρα πολυ, αρα θα ηθελα λιγη βοηθεια. Με το αγόρι μου, ειμαστε μαζι 1.5 χρόνο και όλο αυτο από απόσταση, είναι η πρώτη σχέση και των δυο μας, βρισκόμαστε τα καλοκαίρια και στις διακοπές και μεσα στην χρονια βλεπομαστε γυρω στις 4-5 μερες καθε μηνα που ξεκλεβουμε από τις σχολές μας. Από τότε που τα φτιαξαμε ως σημερα, εχουν συμβει περιστατικα που έχουν φθειρει τα αισθηματα μου, αλλά οχι τοσο τα δικα του. Πέρυσι το καλοκαιρι, όταν ειμασταν πρωτη φορα για καιρό στο ιδιο μέρος για καιρο, με εγραφε εντελώς για τους φιλους του. Εγω τότε δεν ηξερα ποια ειναι η καταλληλη ισορροπια και ως ατομο που δισταζει να κατηγορει τους αλλους, το αγνοούσα μεχρι που του μιλησα. Ειχαμε τσακωθει πολλες φορες για αυτο, ώσπου καταλαβε το λάθος του και το διορθωσε εντελώς. Πλέον οταν ειμαστε στο ιδιο μερος μου αφιερώνει πολύ χρονο και δειχνει να το κάνει με χαρα, αλλα μέσα μου ακομη αισθανομαι κάπως περίεργα με αποτελεσμα να εχω γινει κάπως ανασφαλης με αυτο το θεμα και καποιες φορες να νευριαζω αδικως. Νιωθω οτι εχω γινει κατι σαν υποχρεωση τελοσπαντων. Πέρα από αυτο, αν και ειναι πραγματικα ευγενικος και ηρεμος ανθρωπος και εχουμε πολυ καλη επικοινωνια, σε φαση να μπορω να του πω τα παντα, οι ζωες μας και αυτα που θελουμε απο την ζωη ειναι εντελώς διαφορετικά. Επίσης έχει κάποιες απόψεις, οι οποιες οφείλονται στον τροπο που μεγαλωσε τις οποίες θεωρω πέρα ως πέρα λάθος και ξερω πολυ καλα οτι εδω δεν υπερβάλλω . Και τελος, ειναι η αποσταση που δεν πρόκειται να κλείσει συντομα και εκτος αυτου, και να εκλεινε δεν θα ξεραμε πως θα ηταν να ειμαστε μαζι. Μέχρι και διακοπές μαζι οταν κανουμε, αν και στο τελος τα βρισκουμε και περναμε καλα, ο τροπος διασκεδασης μας διαφερει. Επίσης με κατατρομαζει η ιδέα του να μεινω και αλλο καιρό μαζι του και να επενδυσω και αλλα πραγματα και στο τελος απλά να καταληξουμε στο οτι δεν ταιριαζουμε ,ενω ηδη το εχω σκεφτει, απλα δεν ξερω αν ισχυει. Του τα εχω πει όλα αυτά και μου ειπε ότι αυτός θέλει να είναι μαζί μου και ότι οσες φορες του εχω ζητησει κατι το εχει κανει. Μου ειπε οτι δεν εχω να φοβαμαι μην με αφησει η μην απιστήσει και οτι ηταν σωστος απεναντι μου. Ειναι αληθεια αυτα, αλλα αισθανομαι για καποιον λογο ότι δεν ειναι για μενα, δεν ξερω γιατι... Το εναποθέτω στην αποσταση που πολυ δυσκολα θα κλεισει και οτι αν και ταιριαζουμε σαν χαρακτηρες οι τροποι ζωης μας απεχουν μιλια. Τελοσπαντων ειμαστε πολύ νεοι και ισως βλεπω πολυ μακρια, αλλά οταν μενεις με καποιον παρα την αποσταση επι τοσο καιρο, σημαινει οτι εχετε φυγει από το απλά περναω καλα... Αν αυτην την στιγμη ημουν ελευθερη και διαλεγα συντροφο, θα διαλεγα καποιον που να μενει στην πολη μου, και που η ζωές μας θα ειχαν καμποσα κοινα. Πριν καποιες μερες, σκεφτομουν ενα παιδι που ξέρω πολύ λίγο. Δεν εχει παιχτει κατι και ουτε θα εκανα κατι ανηθικο, αλλα καταλαβαινω οτι το σκεφτομουν γιατι ισως κάτι τετοιο θελω χωρις να τρεφω αισθηματα για το συγκεκριμενο ατομο. Αν ερωτευόμουν άλλον, θα χωριζα επι τοπου, αλλα αυτο ηταν στο κεφαλι μου πιο πολύ γιατι παντα προσεχα να ειμαι μαζεμενη με τους αλλους. Το είπα στο αγόρι μου και αν και στεναχωρηθηκε μου ειπε ηρεμα ότι ίσως να μην με καλύπτει εντελώς και αν μπορει να κανει κατι παραπανω. Εν τω μεταξυ αυτος ειναι τοσο chill γιατι αν και δινει πραγματα δεν εχει δεθει τοσο και οταν προκυπτουν διαφωνιες η δυσαρεστα κανει την παπια. Νιωθω πολύ ασχημα και πολύ μπερδεμένη... Μακάρι να μην είχα αυτο το δίλημμα γιατι ψυχολογικα με κουραζει . Φοβαμαι παρα πολύ μην κάνω λάθος επιλογη και διωξω ενα ατομο που με αγαπαει και τον θελω μονο και μονο από φοβο. Από την αλλη φοβαμαι οτι με κραταει η συνηθεια και οχι ο ερωτας γιατι αλλιως δεν θα μπορουσα ουτε καν να σκεφτω κατι άλλο. Επειτα σκεφτομαι οτι ισως και να μου φταιει η αποσταση και η ιδεα καποιου που να μενει κοντα μου φαινεται πολυ πιο δελεαστικη. Δεν ξερω αν φοβαμαι να συνεχισω με το αγορι μου, η αν φοβαμαι να φυγω. Δεν εχω κανενα μετρο συγκρισης και κατι μεσα μου λεει μεινε ενω κατι αλλο μου λεει φυγε. Δεν ειμαι κακια, ουτε τρελαμενη, αλλα οντως εδω και 1 μηνα αισθανομαι πάρα πολυ φοβισμενη και μπερδεμενη. Και τι αν μεινω μαζι του και αυτη η σχεση με φθειρει εντελως και τι αν φυγω με κινητρο να δω και αλλα πραγματα και εν τελει φαω τα μουτρα μου χωρις να βρω κάποιον τοσο καλο και γλυκο; Θέλω να ξεκαθαρισω γρηγορα μεσα μου και ειτε να νιωσω 100% με το αγορι μου, ειτε να τον αφησω και αυτο να γινει συντομα πριν την νεα μας χρονια που θα μπει και η αποσταση στην μεση. Νιωθω χαλια πειτε μου καμια συνβουλη!