ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ακομα και αν δεν φταιω. Δεν το εχω πει πουθενα εως τωρα. Δεν το εχω πει ουτε καν φωναχτα. Δεν θελω να το ακουω, να το θυμαμαι, να ξερω οτι μου συνεβει.Ειναι μια μεγαλη και καπως παλια ιστορια αλλα με εχει στοιχιωσει. Ειμαι 18 και εχω μια αδερφη μεγαλυτερη μου 8 χρονια. Οταν πηγαινε τριτη λυκειου δεν μπορουσε να διαχειριστει ουτε το στρες ουτε την πιεση. Ειχε αρχισει να συμπεριφερεται περιεργα αλλα οι γονεις μου δεν το καταλαβαν. Αρχισε να απομονωνεται, να γινεται επιθετικη, να βριζει . Ημουν πολυ μικρη τοτε και δεν ηξερα τι ακριβως συνεβαινε. Ειχε σταματησει να μιλαει πολυ με τους γονεις μας αλλα με εμενα μιλαγε ολη την ωρα. Ελεγε ασυναρτησιες ,εβλεπε φαντασματα και φωναζε μονη της. Οι γονεις μου την εστειλαν σε εναν ειδικο αλλα δυστυχως η λαθος αγωγη που της χορηγησε τα εκανε ολα χειροτερα. Ενα μεσημερι καθομουν στο δωματιο της .Της εκανα παρεα γιατι με ηθελε μαζι της. Μπορει να την φοβομουν λιγο αλλα δεν μπορουσα να πω οχι. Εφυγε απο το δωματιο για να κανει μπανιο. Οταν γυρισε καθησε στο κρεβατι με την πετσετα της σχεδον να εχει πεσει κατω αφηνοντας την εκτεθημενη. Με ρωτησε αν ξερω πως ειναι ενα γυναικειο σωμα. Δεν μιλησα , απλα στεκομουν εκει. Αρχισε να χαιδευεται μπροστα μου ενω μου ζητησε να της πιασω τον ωμο. Ηξερα πως ειναι πολυ λαθος αν και ημουν μικρη αλλα δεν μπορουσα να κανω κατι για να φυγω απο αυτη την κατασταση. Ντρεπομουν πολυ. Δεν το ειπα ποτε στους γονεις μου. Μετα απο αυτο απλα η κατασταση της γινοταν ολο και χειροτερη. Μπηκε σε κλινικη και ευτυχως εγινε καλα. Σχεδον δηλαδη. Ολοι κανουν σαν να εχουν ξεχασει τι εχει συμβει ομως εγω δυστυχως δεν εχω αν και θα ηθελα.