Σεεποχές κινηματογραφικής ξηρασίας-υποκειμενικά είναι αυτά, μπορεί ναβγαίνουν ταινιάρες, απλά εγώ να έχωχάσει το ενδιαφέρον προσωρινά- υποχωρείκανείς στον καναπέ για να ξαναδεί παλιέςαγαπημένες ταινίες, που λειτουργούνσαν Πρόζακ (ή σαν πρέζα, όπως θέλει νατο δει κανείς). Και η δική μου αγαπημένηταινία -αυτή δηλαδή που έχω δει πιοπολλές φορές, όχι αυτή που θεωρώ τηνκαλύτερη με κριτικούς/τεχνικούς όρους,είναι το Withnail andI (Ο φίλος μου κι εγώ,στα ελληνικά), η αυτοβιογραφική γλυκόπικρηελεγεία για το τέλος των '60sμε ήρωες δύο άνεργους ηθοποιούς πουεπιχειρούν ένα Σαββατοκύριακο στηνεξοχή αναζητώντας άλλου τύπου λήθη απόαυτή της λούμπεν μποέμικης ζωής τουΛονδίνου των ουσιών και του αλκοόλ - μεκωμικοτραγικά αποτελέσματα. Η ταινίατου Bruce Robinsonβγήκε για πρώτη φορά στις αίθουσεςακριβώς πριν είκοσι χρόνια και στηνεποχή των ατέλειωτων επετείων καινεκρολογιών που ζούμε, αυτή ήταν η μόνηεπέτειος που με συγκίνησε φέτος. Ηαγαπημένη ταινία του βρετανικού (αλλάκαι διεθνούς) φοιτηταριού, αφού σερνότανγια δύο δεκαετίες στο cultκαθαρτήριο, μπήκε επιτέλους φέτος στονΚανόνα των σπουδαίων ταινιών (μετά καιαπό τη σπέσιαλ έκδοση της ταινίας σεdvd της συλλογής τηςCriterion), αυτών δηλαδή πουλένε και πέντε πράγματα για τη ζωή μας,ακόμα κι αν δεν εμπλουτίζουν τη γλώσσατου σινεμά με νέους «ψαγμένους»όρους και στυλιστικά τερτίπια. Η ταινίαέχει στατική κάμερα, σχηματικό μοντάζ,αρχή μέση και τέλος μ' αυτή ακριβώς τησειρά, αλλά μπορείς να τη βλέπεις ξανάκαι ξανά (όπως τη Μέρα της μαρμότας), ναεπισκέπτεσαι ακάλεστος το αυτόνομοσύμπαν της και να νιώθεις καλοδεχούμενοςκάθε φορά.
Μεαφορμή την επέτειο, προβλήθηκε και στιςαθηναϊκές αίθουσες πριν κανένα μήνα τοέργο και είδαμε ξανά στη μεγάλη οθόνητις φιγούρες του Richard E.Grant, του PaulMcGann αλλά και του RichardGriffiths στο ρόλο του «raginghomosexual» θείου Μόντυ νακυνηγάνε την ουρά τους, τα όνειρα καιτις μοναχικές καύλες τους σε παραφορτωμέναμποέμικα δωμάτια και στην αγγλική εξοχή.Πολύ τσιγάρο, πολύ ξύδι και κάθε χανγκόβερδιαφορετικό από το άλλο, όπως οιδιαφορετικές λέξεις που έχουν οι Εσκιμώοιγια το χιόνι. Πολλά πικρά θλιμμέναχαμόγελα, χαβαλές αλλά και απελπισίαγια τη νεότητα που χάνεται, ένας δερβίσικοςχορός στην «αρένα των ασθενών»γεμάτος σεξουαλικό δέος, τρόμο αλλά καιζήλια ενώπιον της νορμάλ ζωής τωνκανονικών ανθρώπων, πρόκληση καιυποχώρηση, άρνηση και απώθηση: ένα βήμαμπροστά, δύο βήματα πίσω. Μια ζωή τουςβλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες ναγερνούν στις μπάρες, αμετανόητοιηδονοθήρες που τρώνε τα μούτρα τους,απειλούν πότε πότε ότι θα γίνουν σταρ,αλλά μένουν για πάντα «εν δυνάμει»πρωταγωνιστές. Μιλάνε πολύ σαν τονWithnail, αλλά ο εκστατικόςλόγος μετατρέπεται γρήγορα σε δυσοίωνηηχώ που τρώει τα σωθικά. Ο εμβληματικός(για τον Withnail μπορούμε ναχρησιμοποιήσουμε τον κακοποιημένο αυτόπροσδιορισμό) χαρακτήρας του τίτλουείναι βασισμένος σ' ένα παλιό φίλο τουRobinson που «κάηκε»αργά αλλά σταθερά και πέταγε (σύμφωναμε τα ημερολόγια του σκηνοθέτη) ατάκεςόπως αυτή: «Αν υπάρχει Θεός, τότεγιατί ο κώλος του ανθρώπου είναι στοιδανικό ύψος για κλωτσιές;»
Ηίδια η ταινία είναι, φυσικά, ο παράδεισοςτης ατάκας: «Ακόμα κι ένα χαλασμένορολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές τημέρα», «Δεν υπάρχουν ατυχήματα.Οι πεζοί ορμάνε στο δρόμο και ρίχνονταιοικειοθελώς πάνω στ' αμάξια για ναγλιτώσουν απ' όλη αυτήν τη φρίκη. Πέσεστο δρόμο, αγάπη μου, δεν έχεις καμιάελπίδα έτσι κι αλλιώς!», «Θέλουμετα καλύτερα κρασιά που διαθέτει ηανθρωπότητα. Τα θέλουμε εδώ και ταθέλουμε τώρα!», «Απεχθάνομαι τουςσυγγενείς γενικώς και ειδικά τους δικούςμου», «Ήρθαμε διακοπές κατά λάθος»,«Μπάσταρδοι! Θα υποφέρετε όλοι! Θασας δείξω εγώ! ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΤΑΡ!», «Βρίσκωτο καρότο πολύ πιο συναρπαστικό από τογεράνι. Το καρότο έχει μυστήριο. Ταλουλούδια είναι ξέκωλα. Πόρνες για τιςμέλισσες», «Αν κρέμεσαι από έναιπτάμενο μπαλόνι, αντιμετωπίζεις ένατρομερό δίλημμα: αφήνεις το κορδόνιπριν είναι πολύ αργά ή αφήνεσαι ναπαρασυρθείς ψηλά κι ό,τι γίνει;»,«Πουλάνε χίπικες περούκες σταψιλικατζίδικα, φίλε μου. Η σπουδαιότερηδεκαετία στην ιστορία της ανθρωπότηταςτελειώνει και μεις δεν καταφέραμε νατη βάψουμε μαύρη»...
Επίτου πιεστηρίου: Η περιφρόνηση τουΡόμπινσον για τη βιομηχανία του σινεμάυπήρξε απόλυτη. Έκανε δύο ταινίες μετάτο Withnail... στην Αμερική(εκ των οποίων η μία, το Πώς να πετύχετεστη διαφήμιση είναι επίσης έναπαραγνωρισμένο αριστούργημα) και μετάαποσύρθηκε ξανά στο κεφάλι του και ταγραψίματά του. Μόλις πριν λίγες μέρες,όμως, ανακοινώθηκε ότι ο Τζόνι Ντεπ-φανατικός οπαδός του Withnailand I- κίνησεγη και ουρανό για να πείσει τους παραγωγούςνα επιτρέψουν στον Άγγλο ρομαντικό ναείναι αυτός ο σκηνοθέτης της μεταφοράςτου βιβλίου του Χάντερ Τόμσον RumDiary, στην οποία θαπρωταγωνιστήσει ο Αμερικανός σταρ,ενσαρκώνοντας για δεύτερη φορά μετά τοΦόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας τοσυγγραφέα που έδωσε τέλος στη ζωή τουπρόπερσι.
σχόλια