Για πάντα φίλοι

Για πάντα φίλοι Facebook Twitter
Withnail and I
0

Σεεποχές κινηματογραφικής ξηρασίας-υποκειμενικά είναι αυτά, μπορεί ναβγαίνουν ταινιάρες, απλά εγώ να έχωχάσει το ενδιαφέρον προσωρινά- υποχωρείκανείς στον καναπέ για να ξαναδεί παλιέςαγαπημένες ταινίες, που λειτουργούνσαν Πρόζακ (ή σαν πρέζα, όπως θέλει νατο δει κανείς). Και η δική μου αγαπημένηταινία -αυτή δηλαδή που έχω δει πιοπολλές φορές, όχι αυτή που θεωρώ τηνκαλύτερη με κριτικούς/τεχνικούς όρους,είναι το Withnail andI (Ο φίλος μου κι εγώ,στα ελληνικά), η αυτοβιογραφική γλυκόπικρηελεγεία για το τέλος των '60sμε ήρωες δύο άνεργους ηθοποιούς πουεπιχειρούν ένα Σαββατοκύριακο στηνεξοχή αναζητώντας άλλου τύπου λήθη απόαυτή της λούμπεν μποέμικης ζωής τουΛονδίνου των ουσιών και του αλκοόλ - μεκωμικοτραγικά αποτελέσματα. Η ταινίατου Bruce Robinsonβγήκε για πρώτη φορά στις αίθουσεςακριβώς πριν είκοσι χρόνια και στηνεποχή των ατέλειωτων επετείων καινεκρολογιών που ζούμε, αυτή ήταν η μόνηεπέτειος που με συγκίνησε φέτος. Ηαγαπημένη ταινία του βρετανικού (αλλάκαι διεθνούς) φοιτηταριού, αφού σερνότανγια δύο δεκαετίες στο cultκαθαρτήριο, μπήκε επιτέλους φέτος στονΚανόνα των σπουδαίων ταινιών (μετά καιαπό τη σπέσιαλ έκδοση της ταινίας σεdvd της συλλογής τηςCriterion), αυτών δηλαδή πουλένε και πέντε πράγματα για τη ζωή μας,ακόμα κι αν δεν εμπλουτίζουν τη γλώσσατου σινεμά με νέους «ψαγμένους»όρους και στυλιστικά τερτίπια. Η ταινίαέχει στατική κάμερα, σχηματικό μοντάζ,αρχή μέση και τέλος μ' αυτή ακριβώς τησειρά, αλλά μπορείς να τη βλέπεις ξανάκαι ξανά (όπως τη Μέρα της μαρμότας), ναεπισκέπτεσαι ακάλεστος το αυτόνομοσύμπαν της και να νιώθεις καλοδεχούμενοςκάθε φορά.

Μεαφορμή την επέτειο, προβλήθηκε και στιςαθηναϊκές αίθουσες πριν κανένα μήνα τοέργο και είδαμε ξανά στη μεγάλη οθόνητις φιγούρες του Richard E.Grant, του PaulMcGann αλλά και του RichardGriffiths στο ρόλο του «raginghomosexual» θείου Μόντυ νακυνηγάνε την ουρά τους, τα όνειρα καιτις μοναχικές καύλες τους σε παραφορτωμέναμποέμικα δωμάτια και στην αγγλική εξοχή.Πολύ τσιγάρο, πολύ ξύδι και κάθε χανγκόβερδιαφορετικό από το άλλο, όπως οιδιαφορετικές λέξεις που έχουν οι Εσκιμώοιγια το χιόνι. Πολλά πικρά θλιμμέναχαμόγελα, χαβαλές αλλά και απελπισίαγια τη νεότητα που χάνεται, ένας δερβίσικοςχορός στην «αρένα των ασθενών»γεμάτος σεξουαλικό δέος, τρόμο αλλά καιζήλια ενώπιον της νορμάλ ζωής τωνκανονικών ανθρώπων, πρόκληση καιυποχώρηση, άρνηση και απώθηση: ένα βήμαμπροστά, δύο βήματα πίσω. Μια ζωή τουςβλέπουμε αυτούς τους χαρακτήρες ναγερνούν στις μπάρες, αμετανόητοιηδονοθήρες που τρώνε τα μούτρα τους,απειλούν πότε πότε ότι θα γίνουν σταρ,αλλά μένουν για πάντα «εν δυνάμει»πρωταγωνιστές. Μιλάνε πολύ σαν τονWithnail, αλλά ο εκστατικόςλόγος μετατρέπεται γρήγορα σε δυσοίωνηηχώ που τρώει τα σωθικά. Ο εμβληματικός(για τον Withnail μπορούμε ναχρησιμοποιήσουμε τον κακοποιημένο αυτόπροσδιορισμό) χαρακτήρας του τίτλουείναι βασισμένος σ' ένα παλιό φίλο τουRobinson που «κάηκε»αργά αλλά σταθερά και πέταγε (σύμφωναμε τα ημερολόγια του σκηνοθέτη) ατάκεςόπως αυτή: «Αν υπάρχει Θεός, τότεγιατί ο κώλος του ανθρώπου είναι στοιδανικό ύψος για κλωτσιές;»

Ηίδια η ταινία είναι, φυσικά, ο παράδεισοςτης ατάκας: «Ακόμα κι ένα χαλασμένορολόι δείχνει τη σωστή ώρα δύο φορές τημέρα», «Δεν υπάρχουν ατυχήματα.Οι πεζοί ορμάνε στο δρόμο και ρίχνονταιοικειοθελώς πάνω στ' αμάξια για ναγλιτώσουν απ' όλη αυτήν τη φρίκη. Πέσεστο δρόμο, αγάπη μου, δεν έχεις καμιάελπίδα έτσι κι αλλιώς!», «Θέλουμετα καλύτερα κρασιά που διαθέτει ηανθρωπότητα. Τα θέλουμε εδώ και ταθέλουμε τώρα!», «Απεχθάνομαι τουςσυγγενείς γενικώς και ειδικά τους δικούςμου», «Ήρθαμε διακοπές κατά λάθος»,«Μπάσταρδοι! Θα υποφέρετε όλοι! Θασας δείξω εγώ! ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΤΑΡ!», «Βρίσκωτο καρότο πολύ πιο συναρπαστικό από τογεράνι. Το καρότο έχει μυστήριο. Ταλουλούδια είναι ξέκωλα. Πόρνες για τιςμέλισσες», «Αν κρέμεσαι από έναιπτάμενο μπαλόνι, αντιμετωπίζεις ένατρομερό δίλημμα: αφήνεις το κορδόνιπριν είναι πολύ αργά ή αφήνεσαι ναπαρασυρθείς ψηλά κι ό,τι γίνει;»,«Πουλάνε χίπικες περούκες σταψιλικατζίδικα, φίλε μου. Η σπουδαιότερηδεκαετία στην ιστορία της ανθρωπότηταςτελειώνει και μεις δεν καταφέραμε νατη βάψουμε μαύρη»...

Επίτου πιεστηρίου: Η περιφρόνηση τουΡόμπινσον για τη βιομηχανία του σινεμάυπήρξε απόλυτη. Έκανε δύο ταινίες μετάτο Withnail... στην Αμερική(εκ των οποίων η μία, το Πώς να πετύχετεστη διαφήμιση είναι επίσης έναπαραγνωρισμένο αριστούργημα) και μετάαποσύρθηκε ξανά στο κεφάλι του και ταγραψίματά του. Μόλις πριν λίγες μέρες,όμως, ανακοινώθηκε ότι ο Τζόνι Ντεπ-φανατικός οπαδός του Withnailand I- κίνησεγη και ουρανό για να πείσει τους παραγωγούςνα επιτρέψουν στον Άγγλο ρομαντικό ναείναι αυτός ο σκηνοθέτης της μεταφοράςτου βιβλίου του Χάντερ Τόμσον RumDiary, στην οποία θαπρωταγωνιστήσει ο Αμερικανός σταρ,ενσαρκώνοντας για δεύτερη φορά μετά τοΦόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας τοσυγγραφέα που έδωσε τέλος στη ζωή τουπρόπερσι.

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ