ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα μου απο την εφηβικη μου ηλικία με ελεγχε πολυ ως προς το θεμα συναναστροφης με το αλλο φυλο και δεν ηθελε ουτε να ακούσει για ερωτες κλπ. Πχ για να παω στο παρτι ενος συμμαθητή μου στο λυκειο έπρεπε να δωσω μαχη. Επίσης επειδη έστελνα μηνύματα με το πρώτο-εφηβικο μου αγορι και με ειχε πιασει, μου έπαιρνε καθε βράδυ το κινητό στο δωμάτιο όπου κοιμόταν οι γονείς μου και εγω θυμάμαι που περίμενα να κοιμηθούν και να παω να το παρω για να μιλήσουμε ψιθυριστά. Ακομη δεν με αφηνε να παω 3μερες εκδρομές με το σχολείο, εκτός από μια που εγινε με ελάχιστα ατομα. Θυμάμαι που εκανα κοπανες απο το φροντιστήριο για να βρω το αγόρι μου, γιατι όλες τις αλλες μέρες διαβαζα (ημουν καλη μαθήτρια και περασα σε αει τελικα). Περασα στην πολη μου και ετσι νομιζε οτι με ελεγχε. Κι όμως στα φοιτητικά μου χρόνια εκανα αρκετές σχέσεις. Ευτυχως μπορούσα να λειπω πιο ανετα προφασιζομενη διαφορες δικαιολογίες (παω στην τάδε φιλη για διάβασμα). Ειδικα στο θεμα του σεξ θεωρώ οτι το χόρτασα κυριολεκτικά γιατί το ειχα οποτε το επιθυμουσα και με εκεινον που επιθυμούσα (τα περισσότερα ατομα ειχαν δικο τους χωρο). Απλα ακομη και μεγαλωνοντας η μανα μου δεν μου μιλησε ποτε για τον έρωτα. Το θεωρουσε ταμπου. Απαγορευμένο ρε παιδί μου. Ουτε για προφυλάξεις μου εκανε ποτε κουβέντα, μονη μου τα εμαθα ολα κι ευτυχώς ετυχε να σχετιστω με ατομα ευσυνείδητα που μου μάθανε να προσέχω. Εφτασα στα 25+, και η μανα μου ακομη τίποτα. Δεν ήθελε να ακούσει για σχεση, ερωτες κλπ. Μέχρι που γνώρισα κι ερωτεύτηκα τον πλεον αντρα μου. Κι εκει που ημουν ετοιμη να της τον γνωρισω, λίγο πριν συγκατοικησουμε, πριν το επισημοποιησουμε..."εφυγε" απο κοντα μας ξαφνικα. Μου εμεινε μεσα μου ενα τεραστιο κενο. Το να με αντιμετωπισει η μανα μου ως γυναίκα κι οχι ως μικρό παιδι. Δε θα το ζησω ποτέ. Στογαμο μου έλειπε... κι η απουσια ηταν πολυ δύσκολη. Μια ζωη κρυβομουν γιατι με εμαθε να φοβάμαι να της πω οτι ερωτεύτηκα, οτι αγαπω, οτι αισθάνομαι κατι για κάποιον. Ο μπαμπάς μου ηταν αλλος χαρακτήρας, πιο ηπιος και διπλα μου σε καθε φάση της ζωης μου, αλλα παλι με κάποια απόσταση. Σκέφτομαι οτι στα παιδια μου μεθαύριο θελω να μιλησω και τα κανω να καταλαβουν οτι τα ίδια, η ίδια τους η ύπαρξη ειναι απο έρωτα. Μεγάλο και βαθύ. Να μην περασουν ποτε αυτο που ζουσα εγω, που ετρεχα στα διαλείμματα του σχολειου να παρω τηλέφωνο απο καρτοτηλέφωνα γιατι μου ειχαν κατασχέσει το κινητο επειδη εσυειλα ενα "σ αγαπω" στον τοτε αθωο μου εφηβικο ερωτα. Οσο θυμάμαι εκείνο το άγχος... απαπα. Να μπορουν να με εμπιστευτουν και να μου ανοίγουν την ψυχη τους.