ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...Απο τα 19 μου μεγαλώσαμε μαζί... Δε με έχει στηρίξει ποτέ κανείς τόσο πολύ, κανείς δε στάθηκε δίπλα μου όπως εκείνος, και πάντα θα τον ευχαριστω για αυτό. Πιστός, ειλικρινής και πολύ καλός άνθρωπος, με τον οποίον πάντα πίστευα ότι θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου.Μέχρι που κάποια στιγμή άρχισαν τα προβλήματα. Πολλοί τσακωμοί, πολύ γκρίνια από μέρους μου, καταπίεση επίσης από μέρους μου, νεύρα, υστερίες, όλα στα κόκκινα.. και μετά απλά κατάλαβα. Κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν ανασφάλειες. Ο άνθρωπος αυτός, ενώ ήθελα όσο τίποτα να προχωρήσουμε τις ζωές μας μαζί, δε μου δημιουργούσε καμία ασφάλεια για το κοινό μας μέλλον. Άρχισα να βλέπω ότι είναι τεμπέλης, ανεπρόκοπος, οτι δεν έχει καταφέρει τίποτα στη ζωή του, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς όνειρα, χωρίς καμία όρεξη για ζωή, είχε σταματήσει να ενδιαφέρεται για τη δική μου ευχαρίστηση...Με λίγα λόγια ήταν ο χειρότερος μου εφιάλτης το να ζήσω με έναν τέτοιο άνθρωπο και για αυτό έγινα επιθετική απέναντι του.. Προσπαθούσα να σώσω την εικόνα που είχα μεχρι τότε για εκείνον... Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ. Και με πνίγει το γεγονός ότι θα πρέπει έτσι απλά να τον βγάλω από τη ζωή μου. Είναι τόσο δύσκολο και για τους δύο μας, κι ας το βλέπουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό, σαν να μην ξέρω να ζω χωρίς εκείνον..