Πότε θα με αφήσουν κι εμένα να χορέψω;

Facebook Twitter

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 1981. Πολύς θόρυβος, πολλή φασαρία, μουρμουρητά, χαχανητά, πολλά υγρά, ζέστη, αφόρητη, αλλά ταυτόχρονα γλυκιά ζέστη, γλίτσα, πτώση, άνοδος, δεξιά, αριστερά, ζάλη, κι άλλα υγρά, κολυμπάμε στα υγρά, κολλώδη υγρά, μυρωδιές έντονες, άγνωστες, νιρβάνα, ψυχεδέλεια, νιώθεις σαν ζωντανό lava lamb (σε υφή, σε θερμοκρασία, σε κίνηση), παύσεις, υπάρχουν και παύσεις, αλλά φασαρία, κυρίως φασαρία, δεν υπάρχει μυαλό, δεν υπάρχει εγκέφαλος, δεν υπάρχουν αναμνήσεις, υπάρχει όμως κάτι. Κάτι γίνεται εκεί έξω. Βοσκόπουλος, Supertramp, Λεωνίδας Βελής, Αντύπας, Bonnie Tyler, κιθάρες, Λιλιπούπολη, Talking Heads, Kiss, Boney M, ABBA, Πασχάλης, Duran Duran, Samantha Fox, Queen, Σαββόπουλος. Τι κάνουν; Πότε θα με αφήσουν κι εμένα να χορέψω; Βαρέθηκα. Εδώ μέσα. Βαρέθηκα εδώ μέσα. Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες. Και συνέχεια κοιμάμαι. Νομίζω, δηλαδή. Νιώθω να κοιμάμαι. Μοιάζει με ύπνο. Αλλά δεν είναι κλειστά τα μάτια μου. Θα φάμε τίποτα; Πεινάω. Τι θα φάει, άραγε, η μαμά σήμερα; Χρονιάρες μέρες είναι. Κάτι σε χοιρινό φούρνου λογικά. Με πατατούλες. Και κέικ βανίλια μετά για επιδόρπιο. Απλά πράγματα. Μη φουσκώσω. Έχω και μια σιλουέτα κι ένα δέρμα να προσέξω. Δυσκολεύομαι να μασήσω. Η φασαρία γίνεται πιο έντονη. Καλέ, τι 

συμβαίνει; Ποιος το δυνάμωσε; Μάλλον με πήρε ο ύπνος. Και με ξύπνησε η μουσική. Κι άλλα μουρμουρητά. Σκοτάδι. Συνέχεια σκοτάδι. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι πάντα είχε σκοτάδι εκεί. Πρέπει να είναι πολύς κόσμος έξω. Τι βλέπουν στην τηλεόραση; Ειδήσεις; Μπήκε ο καινούργιος χρόνος; Λες και με νοιάζει, αν μπήκε ή όχι. Λες και με νοιάζει αν θα μπει ή όχι. Λες και με νοιάζει, αν δεν μπει ποτέ. Λες και με νοιάζει αν παραμείνω στο σκοτάδι για πάντα. Ωραία είναι εδώ μέσα. Τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι σκοτάδι και μουρμουρητά! Αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου... Ακόμα μετράγαμε μπροστά, όχι αντίστροφα. Πόσα ψηφία είχε το τηλέφωνό μας τότε; Στην Αθήνα, στη Νέα Ιωνία. Χτύπαγε συνέχεια. Μάλλον θα μπήκε ο χρόνος. Πού μαζεύεται ο λαός; Στην Ομόνοια ή στο Σύνταγμα; Πίεση. Πίεση. Πίεση. Αγκάλιαζε ο ένας τον άλλον, αγκάλιαζαν και τη μαμά, αγκάλιαζαν κι εμένα (θέλαν, δεν θέλαν). Εγώ δεν τους αγκάλιαζα. Πολλά μαλλιά. Γιατί τόσα πολλά κι έντονα φουντωτά μαλλιά στις αρχές του '80; Λες και δεν είχε 

εφευρεθεί η καράφλα. Ούτε η καλόγουστη φτηνή κολόνια. Δεν είμαι εδώ, πάρτε με στο κινητό. Μουσική. Και δώσ' του μουσική. Δυναμώνει η μουσική. Εγώ ευτυχώς δεν πίνω αλκοόλ. Δεν δέχομαι αλκοόλ. Αλλά πίνω πολλά υγρά. Και πετάω. Αφού μπήκαμε στο 1982. Πετάω. Πλησιάζω. Βλέπω το μέλλον. Έχω άφθονο χρόνο να προγραμματίσω τις μελλοντικές κινήσεις μου. Θα ανοίξω την πόρτα και θα βρίσκομαι στη δεκαετία του '80. Και τι ωραία που θα είναι. Θα είναι; Θα είναι, ναι. Αλλά τώρα έχει ακόμα φασαρία. Αλλά λιγότερη. Περνάει ο χρόνος, βαθιά η νύχτα, μαύρο το σκοτάδι, και έξω και μέσα. Πάντα μέσα, το είπαμε αυτό. Ελάχιστα, πλέον, τα μουρμουρητά. Σταμάτησαν εντελώς. Θα κοιμηθούμε τώρα. Μοιάζει με ύπνο. Γεννήθηκα 7 μήνες αργότερα, στις 10 Ιουλίου του 1982.