ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 38.Η αδερφή μου 40.Και έχω φτάσει στα όριά μου με τους γονείς μου. Χώρισαν όταν ήμουν 11. Διαζύγιο δεν πήραν. Την ζωή τους δεν την ξαναέφτιαξαν. Και συνεχίζουν να μας βάζουν στην μέση. Ιδιαίτερα η μητέρα μου. Που είναι άνεργη ( με δουλειές όμως που παρουσιαστηκαν και αρνήθηκε να τις κάνει). Με προβλήματα που χρειάζονται λεφτά για να λυθούν και είμαι υποχρεωμένη εγώ να βρω την λύση. Όπου αυτό περιλαμβάνει να κλαφτω στον πατέρα μου γιατί σε εμάς δεν μπορεί να πει όχι. Αλλά εγώ δεν το θεωρώ τίμιο προς τον πατέρα μου αυτό, ούτε μπορώ να του πω τι θα κάνει με τα οικονομικά του. Δεν του τρέχουν από τα μπατζάκια άλλωστε.. και σκιζεται όλη μέρα για να τα βγάλει πέρα..Και αυτό με κάνει κακή κόρη, που δεν ξέρω να μιλήσω και δεν εκτιμώ τις θυσίες που έχει κάνει. Κι εγώ θέλω απλά να εξαφανιστώ. Γιατί με βαραίνει όλο αυτό. Με βαραίνει ο ορισμός της κακιάς κόρης κι ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι να την βοηθήσω. Γιατί μέσα σε όλα την καταλαβαίνω και λίγο. Αλλά δεν μπορώ άλλο..