Χωρισαμε

Κι υποφερω. Ημασταν 2 χρονια μαζι, με τα πανω μας και τα κατω μας. 24 εγω, 26 αυτος. Χθες μου ειπε οτι απο μεσα Αυγουστου αρχισε να εχει ενα κομπο και να μη νιωθει καλα. Μου ειπε οτι ηθελε να το παλεψει μονος του γιατι μπορει να ηταν φαση κ να περναγε και δεν ηθελε να με γεμισει αμφιβολιες. Τελικα δεν ηταν φαση και δεν περασε.Μου ειπε οτι με αγαπαει πολυ, εκλαιγε πολυ, με αγκαλιαζε κι οτι αν χρειαστω οτιδηποτε να τον παρω τηλεφωνο κ θα τρεξει. Με νοιαζεται. Εγω απο την αλλη δεν ηξερα πως να αντιδρασω..μου ηρθε ουρανοκατεβατο.Προχθες ημασταν μια χαρα και χθες μου ειπε ολα αυτα.Του ειπα πως αφου αυτο θελει αυτο θα κανουμε, οτι με το ζορι δεν κραταει τιποτα, οτι κι εγω τον αγαπαω κι οτι θελω να ειναι καλα κ να μη τον βλεπω να κλαιει γιατι αυτο που γινεται ειναι για καλο δικο του κ μετα για καλο δικο μου. Ολα θα φτιαξουν του ειπα.Χθες το πρωι ολα αυτα που ηρθε σπιτι. Μετα αφοτου εφυγε κ εφτασε σπιτι του μου εστειλε μηνυμα να δει πως ειμαι. Το παιξα ανετη. Το βραδυ με ξαναπηρε τηλ να δει πως ειμαι και το ξαναπαιξα ανετη. Τον ακουγα χαλια..δεν ηθελα να δειξω την στεναχωρια μου κ να νιωσει χειροτερα. Ειπε οτι θα με παρε και σημερα να δει τι κανω.Δεν νιωθω ωραια..απο χθες κλαιω συνεχεια, δεν εχω φαει..δεν εχω ορεξη.Δεν ειχα καταλαβει οτι νιωθει ετσι. Δεν μου ειχε μιλησει, δε μου ειχε δειξει οτι κατι δεν παει καλα για να μπω κι εγω στο πνευμα. Δεβ ξερω τι εφταιξε. Σιγουρα εκανα λαθη.Θελω να ναι φαση και να περασει και να γυρισει και να ειμαστε οπως παλια. Δεν θα γυρισει ομως, το ξερω. Θελω να κοιμηθω, να ξυπνησω και να το εχω ξεχασει. Τι να κανω; θα το περασω πολυ βαρια

D.M.G.

30.9.2018 | 03:08

1. Από τους πιο πετυχημένους χωρισμούς, που έχω ακούσει. Να τον παρηγορεις που σε χώρισε.2. Θα σε συμβούλευα να αρχίσεις να ξεφορτωνεσαι ό,τι τον θυμίζει. Όλα, τα πάντα. 3. Κάνε ένα κακάο να πιεις.

| Μόνιμος σύνδεσμος

SimosZ

30.9.2018 | 02:21

Καταρχας, συγνωμη για το χωρισμο. Εχω περασει παρομοιες στιγμες οπως τις περιεγραψες, ζωντας και τις 2 πλευρες του νομισματος.Μακαρι, να επεφτες για υπνο και ολα να ηταν καλα, και απλα να ηταν εφιαλτης..δυστηχως η ζωη ειναι αυτη ομως...Θα περασει, θα ειναι καποιο διαστημα πολυ πικρο, αλλα θα περασει.Προσωπικη μου αποψη ειναι να απομακρυνθεις γρηγορα (οχι απαραιτητα να μη μιλησετε ποτε ξανα), αλλα για τους επομενους μηνες μεχρι να επουλωθει η πληγη απομακρυνσου και βρες το δρομο σου..Κουραγιο

| Μόνιμος σύνδεσμος

(η) Domus

30.9.2018 | 01:11

Αχ,πόσο σε καταλαβαίνω. Ο τελευταίος μου χωρισμός ήταν έτσι, από το πουθενά. Λοιπόν, πρώτον βλέπω ότι αντιλαμβάνεσαι και είναι καλό, ότι με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Άμα δεν θέλει,του εύχεσαι τα καλύτερα και τον αφήνεις να πάει στο καλό. Το να σε παίρνει τηλέφωνο και να σε ρωτάει πώς είσαι δεν κάνει καλό σε σένα. Αυτός ίσως θέλει να κατευνάσει τις τύψεις του αλλά δυστυχώς έχεις το δικαίωμα να μην είσαι καλά και καλό θα ήταν να μην σε ενοχλεί. Όχι από εγωισμό, αλλά επειδή δεν σου κάνει καλό. Δεύτερον, δώσε χρόνο. Φυσικά και είναι πιθανόν να κλαίς, να είσαι χάλια.. έτσι είναι. Μην το βλέπεις σαν κάτι περίεργο. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να το ζήσει. Αλλά με ένα όριο. Ο χωρισμός είναι σαν μικρός θάνατος. Δεν θα κλαίμε τον μακαρίτη όμως για χρόνια με την ίδια ένταση. Αφού κλάψεις και ξεσπάσεις, ξεκινάει η φροντίδα του εαυτού σου. Αυτό συνήθως γίνεται ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ. Βαφεσαι με το ζόρι,βγαίνεις με το ζόρι, πας για καφέ με το ζόρι. Ξέρω ότι θες να κλαίς όλη την ώρα. Καλύτερα να κλαίς έξω παρά μέσα. Να είσαι με άλλους, που θα πάει, θα ξεχαστεί το μυαλό, θα σκάσει ένα χαμόγελο το χειλάκι σου . Σιγά σιγά θα ξεχνιέσαι. Μην βλέπεις φωτογραφίες,μην ρωτάς γι'αυτον. Αποτοξίνωση τώρα. Και δώσε χρόνο. Μπορεί να πάρει μήνες. Αλλά προσπάθησε να είσαι με άλλους, οι φίλοι τώρα θα είναι φοβερό στήριγμα(πρέπει να είναι τουλάχιστον). Εγώ θυμάμαι έβγαινα παντού μαζί τους. Ακόμη και να μην μου άρεσε το μαγαζί πχ έλεγα θα έρθω. Άμα κάτσω σπίτι θα σκάσω. Με πίεσα . Μη περιμένεις να γίνει αύριο. Είναι όπως ένα τραύμα στο σώμα. Κλαίς γιατί πονάς αλλά δε μένεις να κλαίς. Αρχίζεις και το φροντίζεις. Στην αρχή δε θες να δεις τι σου προκάλεσε τον πόνο, με τον καιρό το αποδέχεσαι. Έτσι και το τραύμα στην ψυχή. Θα περάσει όμως :)

| Μόνιμος σύνδεσμος