ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκείνος ήταν μουσικός.Επαιζε τα βράδια πιάνο, διασκέδαζε τον κόσμο.Εκεινη ήταν δασκάλα.Ειχε τα παιδάκια της.Δεν ηταν μαζι.Εκεινος ήταν άνθρωπος της νύχτας,τη ζούσε,ήταν κομμάτι του.Εκεινη ήξερε πως πλέον δεν της ταιριαζε μια τέτοια ζωή, τη φοβόταν και την απέφευγε.Δεν ήταν μαζί. Εκείνος είχε εγκαταλείψει το πτυχίο του,τη σχολή του,τα όνειρα των γονιών του.Εκεινη πάλευε καθημερινά για αυτά, αφοσιωμένη στις σπουδές της, έκανε τους δικούς της περιφανους με όλο και πιο πολλά πτυχία.Δεν ήταν μαζί.Εκεινος ακολούθησε το όνειρο, αφοσιώθηκε στη μουσική,την κυνήγησε, πάλεψε για αυτή και ζούσε μαζί της.Εκεινη δεν είχε το θάρρος.Την εγκατέλειψε νωρίς, παραδόθηκε στα πρέπει και στη λογική της. Δεν ήταν μαζί. Εκείνος δεν ήξερε το αύριο,δεν τον ένοιαζε, πήγαινε όπου τον πήγαινε η αγάπη του για το πιάνο.Εκεινη τα είχε όλα προγραμματισμένα, πατούσε σταθερά σε βεβαιότητες προκαθορισμένες.Δεν ήταν μαζί. Εκείνη ζούσε την κάθε τους στιγμή έντονα,τον ζητούσε.Εκεινος ζούσε την κάθε τους στιγμή έντονα,τη ζητούσε .Δεν ήταν μαζί.Εκεινη στα μάτια του , έβλεπε όσα δεν είχε ζήσει ακόμα,όσα θα ήθελε να κάνει και δεν έκανε.Εκεινος στα μάτια της , έβλεπε όσα δεν ήθελε να τελειώσουν,οσα ζητούσε και προσπαθούσε.Δεν ήταν μαζί.Εκεινη τον ακολουθούσε,δεν την ένοιαζε που οι στιγμές μαζί του είχαν ημερομηνία λήξης,της αρκούσε να είναι μαζί του , έστω για αυτό το λίγο.Εκεινος τα μετρούσε πολύ,δεν την εμπιστευόταν, θεωρούσε άσκοπο το λίγο τους.Δεν ήταν μαζί. Κι όταν αυτό το "λίγο" τους γινόταν πολύ, όταν πια καταλάβαιναν οτι έτσι πρέπει να είναι, μαζί για να είναι ευτυχισμένοι, όταν το συναίσθημα έμπαινε πάνω από τις ανάγκες τους, τότε έτρεχαν και οι δύο μακριά από αυτό, χωριζόταν μέχρι να το ξεχάσουν κι ύστερα πάλι από την αρχή.Δεν ήταν μαζί.Δεν ήταν μαζί γιατί ήταν κάτι,πιο πολύ από το μαζί,ήταν ένα,ήταν το ίδιο,ήταν αυτό που δεν ήθελαν, αυτό που απέφευγαν, αυτό που φοβόταν.Δεν ήταν απλά ένα "μαζί"..