ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενώ τα ''ανέβασα στόρι στο ίνστα'', ''του έκανα λάικ δεν μου απάντησε'', ''με έκανε ανφόλοου'', ''πήγα σπίτι του και δεν έγινε κάτι'', ''τι χρώμα να βάψω τα νύχια μου'', ''μου πέσανε οι βλεφαρίδες'', ''γαμώτο μού χάλασε το selfie stick και δε μπορώ να ακουμπήσω πάνω το κινητό να βγάλω την τέλεια σέλφι'', '' πήρα καινούριες μπότες'', ''πήγα στο τάδε σκυλάδικο'', ''πάω γυμναστήριο και κουνάω τα μπράτσα μου σ' όποια περνάει και κάνω επίδειξη σ' όποια περνάει'' (γιατί είμαι ηλίθιος κάγκουρας), ''θα βγάλω τόσα λεφτά από αυτή τη δουλειά'', ''πόσα λεφτά βγάζεις;'', ''θέλω φράγκα φράγκα φράγκα'', ''πώς να την πάρω'', ''πώς να τον πάρω''κι όλα αυτά τα θέματα που συζητάει το 90% των ανθρώπων γύρω μας είναι καλύτερα.Μάλλον σ' αυτή την κατηγορία θα ανήκεις, της ρηχότητας και του κενού, γι' αυτό κατακρίνεις στην εξομολόγησή σου.Και δε νομίζω να σε ανάγκασε κανείς με το ζόρι να συζητήσεις μαζί του για βιβλία ή ταινίες.Κυκλοφορώ καθημερινά στην πόλη, οι περισσότεροι για σαχλαμπούχλες θέματα συζητάνε.Όποιοι όμως θέλουμε να συζητήσουμε για πιο καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα που έχουμε εκ γενετής τότε ψάχνουμε και τους αντίστοιχους ενδιαφερόμενους συνομιλητές και σε αυτούς απευθυνόμαστε και με αυτούς κάνουμε παρέα.Δεν εξαναγκάζουμε κάποιον να μας ακούσει ούτε λέμε φωναχτά τις απόψεις μας. Ούτε θεωρούμε κάποιοι πως εξυψωνόμαστε κι ανεβαίνουμε πνευματικά κι όλα αυτά τα άκυρα που γράφεις.Όπως κάποιοι συζητούν για αθλητικά και μπάλα που προσωπικά σκυλοβαριέμαι γιατί δεν είναι στα ενδιαφέροντά μου, έτσι κι εμείς συζητάμε για καλλιτεχνικά γιατί αυτά μας ενδιαφέρουν.Και μάλιστα συζητάμε και χαμηλόφωνα. Ενώ τις κούφιες συζητήσεις με τα ανόητα θέματα που σου ανέφερα πιο πάνω στην αρχή του σχολίου μου, συνήθως τις κάνουν οι άντρες ή οι γυναίκες φωναχτά κι είμαι εγώ υποχρεωμένος να ακούω μες στο τραμ ή στο κάθε μέσο μεταφοράς που παίρνω ή στη δουλειά ή πριν από κάποια προβολή ή στο διάλειμμα να αναρωτιέται η άλλη γιατί την στραβοπήδηξε ο Τάκης, γιατί δεν της απάντησε ο άλλος στο μέσεντζερ και στο βάιμπερ, γιατί ο άλλος δε μπήκε σήμερα στο φου-μπου ή να ακούω δίπλα μου τον κάθε βλαχοκάγκουρα να μιλάει για πόσες γυναίκες έριξε σήμερα και πόσα ''γκομενάκια'' τον κυνηγάνε και τι έκανε με την άλλη στο κρεβάτι και πόσα αναβολικά και στεροειδή και μπούρδες πήρε στο γυμναστήριο για να φτιάξει τα μπράτσα του σφίχτη και δώστου συζητήσεις περί νεξτ τοπ μόντελ και τηλεοπτικών σκουπιδαριών, κτλ, κτλ...Όσο για την τελευταία πρόταση του σχολίου σου είναι παντελώς άκυρη. Με το να πει κάποιος ή κάποια ότι ''μου αρέσει ο τάδε σκηνοθέτης' ή ''ο τάδε συγγραφέας'' και να εξηγήσει τους λόγους στην παρέα του, δε σημαίνει ότι καυχιέται ο ίδιος. Δεν καυχιέται για τον εαυτό του. Καλά λόγια για κάποιον καλλιτέχνη λέει. Λόγια θαυμασμού που πηγάζουν μέσα από την ψυχή.Μήπως εσύ κάνεις παρέα με άτομα που νιώθεις μειονεκτικά όταν κάνουν τέτοιες συζητήσεις μπροστά σου γι' αυτό βγάζεις αντιπάθεια προς τα άτομα που αγαπούν την τέχνη (και δεν σε ενόχλησαν ποτέ) με την εξομολόγησή σου;

Καλά είχα κάτι τέτοια άτομα που μου είχαν πρηξει τα παπαρούνα να δούμε Τζιμ Τζάρμους, και θαναι καλή ταινία και κουλτούρα και και και, και τελικά τους πήρε ο ύπνος στο 20λεπτο...Εγώ μόνος καθόμουν και την έβλεπα...

Δηλαδή όποιος συζητάει για μια ταινία ή για ένα βιβλίο που του άρεσε κάνει επίδειξη; Είναι κακό να ανοίγεις συζήτηση για κάτι περισσότερο πνευματικό;