ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

[Νιωθω πως εχω κενα μνημης απο την ηλικια των 13-14. Το μονο που θυμαμαι απο την εποχη αυτη ειναι ενα διαχυτο μουδιασμα σε ολο μου το σωμα. Θυμαμαι πως αισθανομουν τα ποδθα μου βαρια και πως οταν κοιταζομουνα στον καθρεφτη με επιαναν τα κλαματα. Δεν εβγαινα καθολου, παρα μονο για να παω στο σχολειο, οπου δεν εβλεπα την ωρα να χτυπησει το τελευταιο κουδουνι για να γυρισω πισω στο δωματιο μου. Τι περιεργο να βρισκεσαι στο δωματιο σου και παρ'ολα αυτα να νιωθεις πως θες να πας σπιτι... Το ομορφο στην ιστορια ειναι πως κατορθωσα να βγω απο αυτο το σκοτεινο, τρομακτικο μερος και αρχισα να χαιρομαι ξανα κανοντας πραγματα που αγαπω. Ηταν σαν να εσπασα αορατες αλυσιδες που με κρατουσαν στη γη. Ενιωσα ελευθερη, δυνατη.Ομως τωρα, στα 17 και λιγες μερες πριν την ενηλικιωση, το μουδιασμα επιστρεφει. Δεν ξερω τι φταιει και πως να το κανω να φυγει πριν εγκατασταθει μεσα μου μονιμα. Νιωθω πως θελω να φωναξω αλλα κανεις δεν θα ακουσει. Και ετσι πνιγω την κραυγη μου. Πολεμησα μονη μου τοσο καιρο για να κυλησω ξανα; αραγε υπαρχει ελπιδα να απαλλαχθει κανεις οριστικα; δεν φοβαμαι να πολεμησω για να το ξεπερασω και θα το κανω και 2η και 3η φορα, απλα να... καποιες φορες θα προτιμουσα να μην χρειαζοταν...]18 πατημένα πια, όντας φοιτήτρια μακριά απ'τους δικούς μου και μετά από συνεδρίες με ψυχολόγο όπως μου είχατε προτείνει, τα συναισθήματα ίδια. Δεν ξέρω πού να απευθυνθώ και φοβάμαι. Οι μέρες περνούν μπροστά απ'τα μάτια μου βιαστικές και εγώ ποτέ δεν τις προφταίνω. Δεν γράφω για να με λυπηθεί κανείς. Απλά έχω τόσα να πω και δεν έχω σε ποιόν. Ξεσπάω σε κλάματα με το παραμικρό. Είτε κοιμηθώ 7 είτε 12 ώρες ξυπνάω εξαντλημένη. Θέλω να χορέψω μα μόλις βρεθώ με κόσμο, τα πόδια μου κολλάνε στο έδαφος. Θέλω να παίξω στο θέατρο μα μόλις πατήσω στη σκηνή, η φωνή μου δεν βγαίνει. Νιώθω μονίμως παρατηρητής της ζωής των άλλων. Νομίζω πως αν αρχίσω να κλαίω τώρα δεν θα σταματήσω ποτέ ..