Αρχικά κουράγιο. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για σένα να διαχειριστείς τα ξεσπάσματα της μητέρας σου, απλά σκέψου ότι και εκείνη μπορεί να μην έχει την ικανότητα να ελέγξει τον εαυτό της. Το πρώτο που πρέπει να κάνεις είναι να ζητήσεις βοήθεια, μπορείς να μιλήσεις σε ένα συγγενικό σου πρόσωπο, αν δεν θέλεις, υπάρχουν γραμμές υποστήριξης που μπορούν να σε βοηθήσουν, να μιλήσεις, να τα βγάλεις από μέσα σου ,να σε βοηθήσουν. Δεν είναι ούτε ντροπή ούτε κακό να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι κάποιον να σε βοηθήσει.
12.11.2018 | 00:19
Αν εχετε προβληματα με τις μαναδε σας διαβαστε το και πιστευω ως εναν βαθμο θα ταυτιστειτε ;)
Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω,μου ερχεται να παρω τηλεωνο την αστυνομια και να την κλεισω στο τρελαδικο.Ενταξει ωρες ωρες την λυπαμαι με ολα αυτα τα φαρμακα που παιρνει αλλα αυτο δε αλλαζει το αποτελεσμα και οσο σκληρο και αν ακουγεται ειναι η αληθεια και ειναι..τρελη.Δεν μπορει αυτη να ειναι μανα μου πρεπει να ειμαι υιοθετημενη μακαρι καπου εκει εξω να βρω μια αληθινη και στοργικη μανα που να μην με βαραει καθε μερα οπως αυτη ουτε να υστεριαζει και να ουρλιαζει οταν γινεται το δικο της.Οταν τρελενεται προσπαθω με ηρεμα λογια να την συνετισω αλλα ολες οι προσπαθειες μου πεφτουν στο κενο καθως τρελενεται ακομα περισσοτερο και ουρλιαζει και ακουγομαστε σε ολη την πολυκατοικια,θα θε λα ναξερα αφου μας ακουνε γιατι δεν παιρνουν τηλεφωνο την αστυνομια διοτι εγω δεν τολμαω(οχι ακομα βασικα).Και να πεις οτι της μοιαζω δεν της μοιαζω σε τιποτα ουτε εξωτερικα ουτε στον χαρακτηρα δεν εχω καμια σχεση μαζι της δεν ταιριαζουμε σε τιποτα και το μονο που κοιταει ειναι ο εαυτος της και τιποτα αλλο παντα αυτη να εχει 1η προτεραιοτητα.Μακαρι να ειμαι υιοθετημενη και να εχω αλλη μανα και ναι ακουγεται σκληρο αλλα ετσι εχουν τα πραγματα.Thats the truth και δεν λυπαμαι καθολου
1
