ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αχ αυτές οι Κυριακές... Πόσο μου λείπεις να ήξερες και ας κρατάω αυτή τη στάση... Τρεις μέρες που δε μιλήσαμε σήμερα. Χτυπάει η καρδία μου σα τρελή όταν στέλνεις μήνυμα και ας απαντώ όπως απαντώ.. μετράω τις μέρες που δεν επικοινωνείς γιατί στο απαγόρεψα και ελπίζω να επικοινωνήσεις ξανά για να μπορέσω να νιώσω μία γαλήνη για την ημέρα αυτή. Όταν βλέπω ότι συνδέεσαι σκέφτομαι ότι με αναζητάς, όταν δεν συνδέεσαι σκέφτομαι ότι με ξέχασες. Όταν είσαι έξω με ζώνουν τα φίδια και ζηλεύω. Όταν είμαι εγώ και δεν είσαι εσύ σκέφτομαι ότι δε σε νοιάζει τι κάνω γιατί με ξέχασες... Μου είπες η παρακολούθηση είναι άρρωστη, το ξέρω, το βιώνω, μου τρώει τόσο χρόνο μέσα στη μέρα μου όμως έτσι σε νιώθω πιο κοντά μου, είναι μια κλωστή που σε κρατάει κοντά μου, σαν να νιώθω αυτό το online ότι είναι σημάδι πως με ψάχνεις, αλλά μετά σκέφτομαι ότι είναι σημάδι ότι ψάχνεις κάτι άλλο.... Σκεφτόμουν ότι δεν θα υπάρξει άλλος τόσο καλοσυνάτος, τόσο ήρεμος, τόσο δυνατός, τόσο έτοιμος να κάνει τα πάντα, τόσο ακούραστος, για του άλλους και τον εαυτό του όμως, όχι για μας, όχι για μένα! Σκεφτόμουν επίσης ότι παρόλο που δεν το φωνάζω όπως εσύ, μέσα μου ξέρω καλά ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου με κάποιον άλλον, να αφήσω άλλον άνθρωπο να με ακουμπήσει, να μπει στο σπίτι, στο κρεβάτι μας και στη καρδία μου, ακόμα και τώρα, μετά από το τόσο που με πλήγωσες.. Δεν θα σου κάνω το χατίρι όμως να με αδειάσεις και τρίτη φορά. Ξέρω ότι πριν ο αλεκτωρ λαλήσει τρις (γιατί ήδη με αρνήθηκες δύο φορές) πάλι άλλη θα υπάρχει και ας φωνάζεις το αντίθετο. Λόγια είναι όλα που λες, μόνο φασαρία κάνεις, πολύ σύντομα θα ψάξεις αλλού το πλασματικό που είχες μαζί μου και εγώ θα συνεχίζω να μαζεύω τα κομμάτια μου... Γιατί όλοι αυτοί που φώναζαν ότι θα πέθαιναν για μας, είναι όλοι τους ζωντανοί!!! Γιατί κατάφερες να κάνεις ένα άνθρωπο που εμπιστευόταν τους ανθρώπους τόσο πολύ να πιστεύει και αυτός τα μισά από όσα βλέπει και τίποτα από ότι ακούει.Βγαίνω συνέχεια έξω, θέλω να το βλέπεις, να το μαθαίνεις, θέλω να πιστεύεις ότι το άφησα πίσω μου, ότι περνάω καλά και ας γυρνάω στο σπίτι μου και ας κλαίω κάθε βράδυ. Θα μου πεις γιατί κλαις? Κλαίω γιατί μου λείπείς τόσο πολύ γιατί για μένα ήσουνα ο δικός μου άνθρωπος, αυτό που διάλεξα, αλλά ήσουνα ένας πλασματικός άνθρωπος και όχι αληθινός. Και αυτό πρέπει να πάρω απόφαση γιατί και εσύ μου το φώναζες τόσο καιρό με το τρόπο σου και εγώ εθελοτυφλούσα. Θέλω να σε κάνω να απομακρυνθείς εντελώς για να βοηθηθώ να σε ξεχάσω. Ίσως κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, ίσως δεν το ξεπεράσω ποτέ, ίσως το μετανιώνω μια ζωή αλλά δεν θα σου συγχωρήσω ποτέ ότι στα 36 μου με έκανες να φαντάζομαι ένα μέλλον και μου το πήρες έτσι βάρβαρα πίσω...