ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εκλαιγα τοσο πολυ ( και δεν πρεπει να συγχιζομαι αφου παιρνω κορτιζονη ) επειδη ολοι φευγουν απο κοντα μου. Η αδερφη μου φευγει στην Κυπρο, η θεια μου πηγαινει ταξιδια και το μαθαινω κατοπιν εορτης απο αλλους (ενω της ειπα πως δεν αντεχω αλλο στην Αθηνα 10 χρονια και πρεπει να αλλαξω παραστασεις )η υιοθετημενη της αλλοδαπη κορη λεει " Δεν μπορεις να ερθεις στο σπιτι γιατι ειμαστε ανω κατω " κ.α και ο πατερας αδιαφορουσε για εμενα απο τοτε που γεννηθηκα. Μενω με την μητερα μου και με βριζει ανευ λογου και αιτιας καθημερινα επειδη εχει ψυχολογικο προβλημα. Οσοι με γνωριζουν μου λενε οτι απολαμβανουν την παρεα μου, ειμαι καλη, ομορφη, γλυκια, εξυπνη, αστεια , συντρεχτρα και δεν μου λειπει τιποτα ωστε να με αποφευγουν και να με απορριπτουν μια ολοκληρη ζωη " δικοι" μου ανθρωποι. Πριν λιγους μηνες ειχα τρομερες αιμοραγιες και ημουν στο νοσοκομειο.Εκλαιγα κι εκει και ειδικα οταν η αδερφη του πατερα μου , μου ελεγε πραγματα που με πληγωναν που δεν θελω ουτε να θυμαμαι και με πονουσαν πιο πολυ και απο τις ενεσεις και τον ορο.Μετα λεει οτι με αγαπαει και μου εφερε ρουχα και τροφημα. Πολλες φορες μου λεει " Χωρισατε " και εννοει κι εμενα μαζι. Πηγαινουν στο χωριο και ποτε δεν με προσκαλεσαν, ουτε μου εδωσαν κλειδι ... Με λιγα λογια ειμαι ενας πολυ πληγωμενος ανθρωπος που συνεχιζει να αγαπα τους ανθρωπους, να βοηθαω , να σωζω ζωακια αδεσποτα ( ισως γιατι νιωθω κι εγω ετσι ) και δεν με εχει αγγιξει η αναλγησια τους ... Η μητερα μου δεν με αφηνει να της μιλαω λεγοντας " Σκασε, ραφτο , βουλωστο " αλλα ουτε με αφηνει να μιλαω με κοσμο ή φιλους, ωστε να γραφτω σε ενα γυμναστηριο π.χ και να γνωρισω κοσμο. Κανενας απο την οικογενεια μου δεν μου γνωρισε κοσμο για να μην αποκαλυψω πραγματα για τον παιδοφιλο πατριο που με παρενοχλουσε και τον σχιζοφρενη πατερα που παντα φοβομουν. Ετσι με εβαλαν στην απομονωση και επαθα μαρασμο και κινδυνεψα με παρα φυση εδρα εντερου. Καποιος θα πει γιατι τοσες ατυχιες και ισως να μην σε πιστευει κιολας αν τα πεις καπου. Αν υπαρχει η Παναγια, οι Αγγελοι και οι δυναμεις του καλου γιατι δεν μου στελνουν καποιον ανθρωπο να με βοηθησει ή να με αγαπησει;;; Δεν βλεπουν οτι υποφερω και αρρωστησα ; Να δουλεψω και να φυγω ειναι δυσκολο λογω της καταστασης μου και δεν εχω και γνωριμιες. Δεν μου αξιζει αυτη η υπαρξη και οχι ζωη αφου στερουμαι ολες τις χαρες της. Τωρα που το σκεφτμαι ακομα και στο νοσοκομειο ημουν καλυτερα ψυχολογικσα. Μιλουσα με κοσμο , νοσοκομες, εμψυχωνα κι εγω αρρωστους και μολις γυρισα εδω πηγα να τρελαθω. Φοβαμαι πως θα χασω τα λογικα μου ανα πασα στιγμη. Τι να κανω ; ( Θα ηθελα να αναρτηθει μηπως βρω βοηθεια . Ευχαριστω)