ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν καλησπέρα σας.Αισθανομαι πολύ περίεργα τελευταία..σκεφτομαι το πόσο άσχημη αλλά και ενδιαφέρουσα ταυτόχρονα είναι η μοναξιά..Είμαι 19 ετών στα λούσα μου υποτίθεται τα έχω όλα (όλα τα απαραίτητα δεν ειμαι κακομαθημένη) εκτός από παρέα.Ναι είμαι μόνη.Μονη νιώθω παντού εκτός από όταν είμαι με την οικογένεια μου που τώρα είμαι μακριά της και με 1 φίλη με την οποία δεν βλεπομαστε και χανομαστε σταδιακά.Μετά τα 18 μου νιώθω σαν αγρίμι μου άρεσει να γυρίζω μόνη και ταυτόχρονα σκέφτομαι παλι μόνη και γυρίζω σπίτι και κλαίγομαι.Μιλαω με κόσμο στο πανεπιστήμιο και αν πάμε κάπου φεύγω και γυρίζω πάλι μόνη μου δεν μπορώ τα πολλά πολλά.Δεν μπορώ πλέον να γίνω μέλος παρεας νιώθω εγώ τον εαυτό μου βαρετή ενώ ταυτόχρονα νιώθω πλήρης και ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν και μπορώ και μόνη να κάνω τα πάντα.Δεν μπορω να γελασω πια ,μονο τρωω πολύ χρόνο στο να σκεφτομαι πως τα φερνει η ζωη σε καποιους ανθρώπους να είναι μόνοι λες και με πήρανε τα χρόνια και δεν μπορώ να το αλλάξω ..Αλλά δεν ξέρω δεν έχω διάθεση για φιλίες και έρωτες.Μονο μια οικογένεια αισθάνομαι ότι με γεμίζει Νομιζω πάσχω από κατάθλιψη δεν ξέρω καν τι είναι αυτό δεν ξέρω τα συμπτώματα του απλά έχω ακούσει ..αν μπορεί κάποιος να μου δώσει μια συμβουλή βαρέθηκα να μην μπορώ να χαρω την ζωη μου ..θέλω να γελάσω να γεμίσω τον εαυτό μου να κάνω παρέες και να τις ανέχομαι να κάνω τα πάντα μαζί τους δεν είμαι καλά με τον εαυτό που κουβαλάω πλέον που σε έφηβη ήδη ηλικία θεώρησα ως την καλύτερη παρεα μου μέχρι που πια έγινε ο μόνη παρεα που με γεμίζει και νιώθω άνετα μαζί της...Νιώθω ότι δεν θα πρέπει να προσποιήθω για να γελασω ούτε να αναγκαστώ να κάνω πραγματα που δεν θελω ούτε να στέλνω μηνύματα και να ψάχνω με ποιον θα βγω σήμερα... ναι είμαι ο πιο εγωιστής άνθρωπος που έχω γνωρίσει και να που έφτασα