ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε εμένα τίποτα δεν πάει ποτέ καλά...Μια φορά να κυλήσουν τα πράγματα ομαλά στη ζωή μου; Δεν αξίζω και εγώ; Κανέναν δεν έχω πειράξει, είμαι και προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη ως άνθρωπος, ανθρώπινα...Στο σχολείο είχα από 1 ως 3 φίλες το πολύ και μια σχέση (ε λέμε τώρα «σχέση»... γυμνασίου φαντάσου).. επαφές με αγόρια; Ελάχιστες. Λέω εντάξει είναι νωρίς ακόμα κάνε υπομονή, διάβασε να περάσεις σε καμια σχολή και όλα θα έρθουν σταμάτα να είσαι απαισιόδοξη. Και πέρασα τελικά στην Αθήνα..λέω όλα τώρα θα μπουν σε μια τάξη, θα κάνεις μια νέα αρχή κτλ κτλ.. για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν πιάνει να προσποιούμαι την αισιόδοξη! Είμαι ενάμιση μήνα εδώ και κοιτάω τους τέσσερις τοίχους γύρω μου, πραγματικά! Δεν φταίω εγώ!! Προσπαθώ να γνωρίσω άτομα, μιλάω ευγενικά, δεν είμαι κλειστή αλλά ούτε και υπερβολικά ανοιχτή.. τα άτομα που γνωρίζεις την επόμενη μέρα δεν τα ξέρεις δεν σε ξέρουν, ασε που το 50% είναι από Αθήνα και δεν ψάχνονται για παρέα γιατί έχουν ήδη.. Βαρέθηκα να πηγαινοέρχομαι στη σχολή, να τρώω, να κοιμάμαι, να βλέπω τρας εκπομπές στην τηλεόραση που ποτέ δεν θα έβλεπα αλλά τώρα αναγκαστικά βλέπω για να περνάει η ώρα..εξαιτίας και της απαισιοδοξίας μου με πιάνουν ώρες-ώρες και κάτι τάσεις αυτοκτονίας που ευτυχώς φοβάμαι και δεν τις εκπληρώνω..θέλω κάποιον να μου μιλάει, να νοιάζεται πραγματικά για το τι κάνω, αν είμαι καλά, αν ζω ή αν πεθαίνω. Ούτε αγόρι δεν θα βρω ποτέ! Και να έχω και τη μάνα μου να λέει στο facebook σε μια φίλη της: «μα να μην έχει μια σχέση κοτζάμ κοπέλα»; Όλα αυτά όταν συσσωρεύονται στο κεφάλι μου και βλέπω και νιώθω ότι δεν θα γίνουν με πιάνει μια μελαγχολία..* έχω πάει για καφέ κανα 2 φορές αλλά μέχρι εκεί, δηλαδή την επόμενη μέρα μπορεί να μη μιλήσεις καν με τα άτομα που βγήκατε στο πανεπιστήμιο* κι αν νομίζετε ότι έχει σημασία, είμαι εμφανίσιμη όχι όμως και θεογκόμενα.Ευχαριστώ.