ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή τη στιγμή μάλλον είμαι στη θέση του "μισητού" γείτονα που όλοι του εύχονται να ψοφήσει η κατσίκα μου (όπου κατσίκα==αυτονομία,αυτοεκτίμηση,ανεξαρτησία,ελευθερία,ηρεμία). Είναι κωμικοτραγικό, να μου λένε ότι χάνω τις μεγαλύτερες ευτυχίες της ζωής με την επιλογή μου να μην παντρευτώ και να μη κάνω παιδιά. Για ποια ευτυχία μου λένε άτομα που δυστύχησαν τόσο πολύ στο γάμο τους και φρόντιζαν από μικρή να ξέρω πόσο δυστυχισμένοι είναι και με τι τρόπους? Και γιατί είμαι ανώριμη εγώ όταν ξέρω συνειδητά ότι προσωπικά εμένα δεν θα μου δώσει καμιά ευτυχία το να κάνω αυτή την επιλογή που απαιτούν από εμένα? Πιο ώριμο είναι να παντρευτώ με το στανιό γιατί έτσι απαιτεί ο περίγυρος? Πιο ώριμο είναι να γεννήσω παιδιά που δεν θέλω? Και τα θεωρητικά παιδιά τι φταίνε? Τάχα δεν έχουν αντίληψη και αυτά? Δεν θα καταλάβουν ποτέ ότι κατά βάθος ήταν ανεπιθύμητα και προέκυψαν υπό την πίεση του περίγυρου των γονέων τους? Γιατί εγώ από 4-5 χρονών ήξερα ότι ήμουν "ανεπιθύμητη" και το επιβεβαίωναν τακτικά με τις συμπεριφορές τους, και αργότερα το παραδεχτήκαν αυτολεξί ότι με έκαναν απλά επειδή "έτσι πρέπει,αφού παντρεύτηκαν το επόμενο βήμα είναι να κάνουν πολλά παιδιά". Και σαν τους ρωτώ γιατί παντρεύτηκαν, ήταν "μα φυσικά για εσένα παντρευτήκαμε, αν δεν ήσουν εσύ δεν θα παντρευόμαστε ποτέ".Και ας προέκυψα πολλά χρόνια αργότερα,τελευταία στην τετράδα. Και σαν ρωτώ "μα αφού δεν ταιριάζατε γιατί δεν χωρίζατε νωρίτερα και κάτσατε να υποφέρετε τόσα χρόνια?και εμείς υποφέραμε με τους καβγάδες σας." η απάντηση πάλι είναι ότι για εμένα δεν χώρισαν...Και αυτό για εμένα το έκαναν,και ας μην υπήρχα καν όταν συνειδητοποίησαν -στον αρραβώνα ακόμα- πως δεν ταιριάζουν και παντρευτήκαν μόνο για "να μη λέει ο κόσμος".Και μου έλεγε από μικρή η μάνα μου ότι οι άντρες έτσι είναι, και όταν παντρευτώ θα το καταλάβω...Φωνάζουν,σηκώνουν χέρι,βρίζουν,απειλούν, σε έχουν δουλάρα. Τους γιους πάντως με αυτές τις αρχές τους μεγάλωσε. Και με κοιτούσε χαιρέκακα όταν μου έλεγε ότι κάποια μέρα θα παντρευτώ και εγώ και θα τρώω ξύλο και θα λέω και ευχαριστώ, ότι θα μου κοπεί η "μαγκιά" και η έλλειψη υποταγής. Και ότι θα κάνω παιδιά αχάριστα και άχρηστα και τέρατα σαν εμένα. Και τώρα στα 30 μου είμαι η ανώριμη, γιατί πώς τόλμησα να μη θέλω γάμο και παιδιά? Σύσσωμο το σόι, λέει και ξαναλέει κάθε ευκαιρία πως δεν αξίζει η ζωή μου χωρίς γάμο και παιδιά, πως είναι επιπόλαιο και ανώριμο να μη θέλω να κάνω "το καθήκον μου στην κοινωνία ως γυναίκα"...Όλοι με διαλυμένους γάμους που έληξαν λόγω κακοποιητικών δυναμικών, όλοι με παιδιά που ούτε να τους φτύσουν πλέον, με παιδιά που έκαναν όχι επειδή ήθελαν να φέρουν έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο στην κοινωνία που θα τον μεγαλώσουν και θα του δώσουν τα θεμέλια,αλλά που τα έκαναν γιατί "έπρεπε", γιατί "ήταν καθήκον τους",γιατί "ποιος θα τους γηροκομήσει". Και προφανώς το να καταντήσουν μίζεροι και πικρόχολοι ήταν η απόλυτη ευτυχία. Γιατί να μη ζήσω και εγώ κάτι τέτοιο? Γιατί δεν ψοφάει και η δική μου κατσίκα? Πώς τολμάω!Φυσικά ξέρω ότι έλεγε ψέματα, ότι έβλεπε τον κόσμο υπό το πρίσμα της μιζέριας της. Έχω γνωρίσει και καλούς-πολύ καλούς- και σκάρτους, μα ποτέ και με κανέναν δεν ήθελα περεταίρω δεσμεύσεις γιατί έτσι είμαι ρε γαμώτο, θέλω την άνεση ότι αν τελικά δεν ταιριάξω με κάποιον,αρκεί ένα "χωρίζουμε" για να το λήξουμε, γιατί να περιπλέκουμε τα πράγματα με γάμους και παιδιά?Και δικαστήρια και διαζύγια και διατροφές? Και συγγενείς που μοιράζονται σε στρατόπεδα και ανακατώνονται παντού?Πώς τολμάω να προτιμώ να κόψω και την καλημέρα μαζί τους αντί να καταστρέψω τη ζωή μου ακολουθόντας μια πορεία που ποτέ δεν ήθελα?Μα τι σκύλα που είμαι χρονιάρες μέρες που έφυγα από το οικογενειακό τραπέζι, μιας οικογένειας που προβάλλει όλα τα αρνητικά τους και τα απωθημένα τους σε εμένα και την κατσίκα μου και προσπαθούν να με πείσουν ότι πρέπει αυτή η γλυκούλα κατσίκα να ψοφήσει γιατί αυτοί την σκότωσαν οικειοθελώς από μικροί και δεν έχουν δική τους ζωή να ασχοληθούν...