ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου εως τώρα ήταν μια μεγάλη κατηφόρα. Πλήγωσα τους ανθρώπους που με αγαπούν, και αυτοί ακόμα συνεχίζουν να είναι δίπλα μου. 19 ετών, χωρίς όνειρα και στόχους, με ριζωμένη σκέψη στο κεφάλι μου "Πως κατάντησα έτσι ;". Η Κατρακύλα ξεκίνησε στα 15, στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχα παρέα οπότε πήγαινα και καθόμουν μόνη μου σε μια πλατεία,ώσπου κάποια στιγμή με πλησίασαν δύο παιδιά , ξεκινήσαμε να αράζουμε μαζί και ένιωθα πολύ χαρούμενη που επιτέλους είχα κάνει φίλους, αλλά μάλλον όμως δεν ήταν η κατάλληλη παρέα, έπιναν διάφορα πράγματα ,στην αρχή έλεγα "οκ δεν με νοιάζει τι κάνουν απλά δεν θα δοκιμάσω", μετά από λίγο καιρό όμως ήρθε η στιγμή που δοκίμασα και εγώ.Και για να μην αναλύσω περισσότερο την συνέχεια διότι δεν θα τελειώσω ούτε αύριο, η συνέχεια ήταν ένα μαρτύριο που κράτησε για 3 χρόνια σχεδόν. Τον τελευταίο χρόνο έχω καταφέρει να μείνω μακρυά από όλα αυτά, και πολλοί μου λένε ότι είναι πολύ παράξενο το ποσο γρήγορα ξεκοψα αλλά να μην περνουν και τα μυαλά μου αέρα. Να πω την αλήθεια δεν ξέρω αν έχω ξεκόψει ακόμα, πάντα υπάρχει αυτη η φωνή μέσα μου που μου λέει να ξαναρχίσω ότι έκανα. Οι τύψεις και οι ενοχές που βιώνω για το γεγονός ότι η οικογένεια μου έζησε έναν Γολγοθά εξαιτίας μου, είναι μεγαλύτερες από τον ψυχικό και σωματικό πόνο που πέρασα στην προσπάθεια μου να ξεμπλέξω. Ευχαριστώ όσους μπήκαν στο κόπο να διαβάσουν αυτό που έγραψα. Εύχομαι να είστε όλοι καλά.