Μήπως πιάνεις τα σημάδια και ο ρόλος του καλού παιδιού σε σπρώχνει στην ανοησία αλλά και σε παρηγορεί μετέπειτα?Μήπως επαναπαύεσαι σε αυτόν ως προσόν και γίνεσαι βαρετός?Μήπως η ανώμαλη προσγείωση είναι η επιβεβαίωση όσων υποψιαζόσουν κατά βάθος και στεναχωριέσαι που δεν ακούς το ένστικτό σου?Λέω μήπως, εσύ ξέρεις.
10.2.2019 | 20:01
Στο καβούκι μου..
Βαρέθηκα και εγώ. Είμαι το καλό παιδί που δεν θα ήθελαν να πληγωσουν, αλλά κάποια στιγμή το έκαναν, γιατί βαρέθηκαν.. Ας πάνε στο καλό, δεν θέλω αιώνια υποταγή, ούτε υπερπροσπαθεια.. Όσο και αν προσπαθώ να το δω από την δική τους οπτική, αδυνατώ. Πρέπει να είναι στα αλήθεια φρικτό να νιώθει κάποιος εγκλωβισμένος σε μια σχέση που έχει βαρεθεί.. εγώ δε το έχω νιώσει στα αλήθεια ποτέ, μια ζωή από την άλλη μπάντα με τους ερωτευμένους και τόσο ζώον ώστε να μην "πιάνω τα σημάδια".." τα καμπανάκια" τα λόγια πίσω από τα λόγια κτλ κτλ.. Και να προσγειώνομαι ανώμαλα κάθε φορά. Βαρέθηκα όμως και εγώ.. Δεν έχω άλλες αντοχές να αποκρυπτογραφώ αν αυτά που λένε όσοι διεκδικούν μια θέση στη ζωή μου, είναι μέσα από τη καρδιά τους ή κούφια λόγια που τα φτύνουν με ευκολία συνοδεία τσιγάρου, ποτού και χαλαρής ατμόσφαιρας.. Προς το παρόν (εύχομαι.. ) νιώθω πως δεν έχω άλλες αντοχές. Αφήστε με στο καβούκι μου και μην με ενοχλείτε, ειδικά οι παλιοί και νέοι γνώριμοι. Δεν μου είστε αδιάφοροι.. Απλά Κουράστηκα και είναι και αυτό κάτι που με στεναχωρεί
1
