ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που είμαι στο μετρό και έχω απέναντι μου μια κοπέλα το πολύ 25 ππυ δίπλα της κάθεται η μαμά της. Και λένε πράγματα όμορφα, καθημερινά. Σχολιαζουν, γελάνε... Μου θυμίζουν εμένα με τη μαμα μου. Έτσι είμαστε. Αυτή την εικόνα είχαμε. Τώρα...ποιος ξέρει. Η μαμά κινδυνεύει να πεθάνει. Είναι πολύ σοβαρά και πίσω δρόμος δεν υπάρχει μαλλον. Πόσο πονάω που δεν θα ξαναζήσω την εικόνα που έχω απέναντι μου. Με πονάει τόσο το ψυχολογικό. Δεν θα θίξω το θέμα επιβίωσης, καθώς είμαι απολύτως μόνη από συγγενείς πρώτου βαθμού. Μόνο η μαμά υπάρχει. Μα όσα προβλήματα και να αντιμετωπίσω, οσες οικονομικές δυσκολίες και να βρω. Το γεγονός ότι δεν θα ξαναζήσω την εικόνα που έχω μπροστα μου τώρα, με κάνει να δακρύζω. Ντρέπομαι να με βλέπει έτσι ξένος κόσμος. Ποιος ξέρει τι θα σκέφτονται. Ποιος ξέρει τι Γολγοθά έχει ο καθένας που φαινομενικά δείχνουν καλα. Να τις προσέχετε τις μαμαδες σας. Ειδικά αυτές που θυσιασαν πράγματα για εσας και σας αφιερωθηκαν. Στις μαμάδες που πόνεσαν και καταπιαν τον πόνο με ένα χαμόγελο για να μην στεναχωρηθειτε. Για τις μαμάδες που είναι βαριά άρρωστες, και χωρίς να λέτε κουβέντα εσείς, σας "διαβαζουν" και σας παρηγορουν. Να παρηγορεί ο άρρωστος τον υγιή. Γιατί αυτό θα πει αγάπη. Η αγάπη είναι πάνω από μας, τα ανθρώπινα.