ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα έπαθα κρίση. Η ώρα είναι 3 το βράδυ, έχω γυρίσει από έξοδο με φιλους. Ξαφνικά πάω σε ένα μαγαζι με κάτι παιδιά που πήγα και βρήκα, έπαιζε ελληνική μουσική το μαγαζί γεμάτο, μπαίνω μέσα με τα παιδια και έτσι όπως μπήκα έτσι βγηκα, με σταματάνε δύο τυπισσες στην έξοδο και με ρωτάνε τι λέει μέσα. Τους απάντησα ότι εγώ δεν την παλεύω και δεν μου άρεσε καθολου, αλλά αν θέλετε τσεκαρετε εσείς μπορεί να σας αρέσει. Στο δρόμο για το σπίτι έπαθα κρίση. Ξαφνικά μου έσκασαν όλα, όλα αυτά που νιώθω και είμαι. Συνειδητοποιώ ότι ειμαι στις μαύρες μου, η ανασφάλεια μου έχει πιάσει πάτο, δεν με προσέχω, δεν με αγαπω. Και όλα αυτά τα σκέφτηκα γιατί καιρό τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται με τη σχέση την οποία είμαι, δεν με ακουμπάει, δεν νιώθω, ούτε εκείνος. Έχουμε να κάνουμε σεξ δύο μήνες, και απλά ξέσπασα σε κλάματα επειδή δεν μπορώ να είμαι σαν και τα υπόλοιπα κορίτσια. Δεν είμαι όμως, δεν μπορώ να έχω όλα αυτά που θέλει εκείνος αλλά ούτε αυτά που θα ήθελα να είχα και εγώ. Δεν ξέρω πως να σταματήσω να είμαι τόσο ανασφαλείς, δεν ξέρω πως να με αγαπήσω, να αισθανθώ τη σιγουριά μου, τη δύναμη μου. Νιώθω ότι όλα αυτά από μικρή τα έχω, από την οικογένεια μου , δεν μπορώ να τα αποβαλω. Και τώρα κιόλας που δεν θέλει να με ακουμπάει νιώθω ακόμα ποιο χάλια, νιώθω άσχημη, δεν μου αρέσει το σώμα μου, κρύβομαι. Πόσο θα ήθελα να υπήρχε ένας άνθρωπος και να μου πει πόσο όμορφο σώμα έχω , έτσι όπως είμαι να με δεχτεί, να μη κολλάει να με ακουμπήσει. Και αυτόν τον άνθρωπο νόμιζα ότι τον είχα, αλλά έκανα τεράστιο λαθος. Φαινόταν απ' τη αρχή, έλεγα τι έχω, γιατί δεν μου κάνει αυτό, γιατί δεν μου κάνει εκείνο, έλεγα απλά δε θα του αρέσει η τάδε κίνηση. Αλλά όχι φταίει πάλι το σώμα μου έτσι νιώθω, και ίσως να κάνω και λάθος και να του το μεταδίδω. Δεν αντέχω αλλο. Θέλω να με αγαπήσω αλήθεια.