ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απώλεια γονέα, μόνιμη επιστροφή στο πατρικό, καρκίνος σε εμένα και όλα αυτά μέσα σε δύο μήνες. Έπειτα βομβαρδισμός με χημειοθεραπείες, αγωνία για την κάθε μέρα και πρακτικά ζόρια σε καθημερινότητα και διαδικασίες.Και ποιος να σε νιώσει και να σε δώσει κουράγιο; Αυτό διαφέρει σε κάθε περίπτωση. Στη δική μου περίπτωση, ο εαυτός μου και η μάνα μου. Μόνο εσύ ξέρεις το πρόβλημα σου. Και μέσα σε όλο αυτό το σωματικό και ψυχολογικό κουπί που τραβάς, καταλήγεις σε συμπεράσματα πολλά. Κάποια λάθος, άλλα σωστά, στην πορεία αλλάζεις και τουλάχιστον μαθαίνεις ή αναθεωρείς όσα νόμιζες ότι ήξερες.Μετά από 1 χρόνο και 1 μήνα που τελείωσαν όλα τα άσχημα, νιώθω σαν να μην συνέβησαν ποτέ. Και πάλι η παλιά έγνοια του πότε θα βρω δουλειά, πότε θα βρεθώ να κάνω σεξ με την δικιά μου, πόσο μου αρέσουν όλες οι γυναίκες, πόση βενζίνη έχω για να κάνω βόλτα, τι ώρα θα πιώ καφέ, πότε θα έχει ήλιο να πάω στο δάσος και να περπατήσω μέχρι να βγάλουν φουσκάλες τα πόδια μου, τί θα κάνει η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο, θα είναι η γάτα στην είσοδο για να την χαιδέψω;Απλά ρε γαμώτο, θα ήθελα να νιώσω ξανά ένα Πάσχα ανέμελο με τον πατέρα μου μαζί και να φάμε όλοι μαζί, να μπορέσω να πιώ και να καπνίσω.Με τα στραβά μου και τα καλά μου τουλάχιστον είμαι ξανά ο εαυτός μου.