ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγο καιρό ήρθε για να μείνει στο σπίτι μας για απροσδιόριστο χρόνο (μέχρι να ορθοποδήσει) μια φίλη της γυναίκας μου από τον καιρό που σπούδαζαν μαζί στο πανεπιστήμιο. Αυτή είναι πλέον γύρω στα 35. Ο λόγος είναι ότι έφυγε από το πατρικό της λόγω συχνών τσακωμών με τους δικούς της. Δουλειά δεν είχε ενώ απ' όσο μαθαίνω ήταν και αρκετά επιλεκτική. Άντρα επίσης δεν βρήκε κι αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος που οι δικοί της απηύδησαν τόσα χρόνια. Με λίγα της είπαν δεν μπορείς να κάθεσαι μια ζωή χωρίς να συνεισφέρεις τίποτα και όλα να σε ξινίζουν. Τους καταλαβαίνω και καταλαβαίνω επίσης ότι δεν τη μισούν απλά θέλουν να την κάνουν ν αρχίσει μια νέα, πιο υγιή και ανεξάρτητη ζωή αναλαμβάνοντας ευθύνες και βρίσκοντας ίσως και κάποιον άνθρωπο. Θα μου πεις και τι σε νοιάζει εσένα? Με νοιαζει γιατί ο καιρός περνάει και βλέπω να επιβεβαιώνονται αυτά που έλεγαν οι γονείς της. Η γυναίκα μου μάλιστα είναι τσατισμένη μαζί της ενώ στην αρχή ήθελε πολύ να την βοηθήσουμε κι εγώ ήμουν πιο ψυχρός. Τώρα εγώ μόνο νοιάζομαι γι αυτήν μιας κι η γυναίκα μου με ρώτησε πώς να βρούμε τρόπο να της πούμε ότι δεν μπορεί να μένει εδώ για πάντα, μην κάνοντας στην ουσία τίποτα. Αυτή είναι στον κόσμο της, λέει πως οι σχέσεις αν είναι να έρθουν θα έρθουν (από τον ουρανό?), είναι επιλεκτική με τους άντρες νομίζοντας πως όλοι τρέχουν πίσω της (στην ουσία είναι μια γυναίκα απωθητική που βγάζει ξινίλα στο άλλο φύλο) κ νομίζει πως το εργασιακό θα λυθεί αν βρει μέσο να μπει στο δημόσιο ή "ή έναν σύντροφο στα θέλω της που να την καταλαβαίνει..." όπως λέει. Τελικά ούτε η ίδια θέλει να βοηθήσει τον εαυτό της και είμαστε οικογενειακά σε αδιέξοδο τι να κάνουμε. Εγώ δεν μπορώ με τίποτα να της πω να φύγει. Επίσης βλέπω ότι όλα αυτά είναι συνέπειες μιας νοοτροπίας που της είχαν περάσει οι δικοί της όταν ήταν μικρότερη και γι αυτό αυτοί φταίνε εν μέρει για την κατάστασή της. Της έλεγαν να μην ανοίγεται στους άντρες, ότι όλα θα έρθουν εύκολα και...από μόνα τους και ότι βασικά είναι ξεχωριστή ύπαρξη...Επίσης απ' ό,τι μου λέει η γυναίκα μου η παρέα της, ενώ ήταν μια δραστήρια παρέα γυναικών όλες τους εκτός από αυτήν, ενώ την έβλεπαν την καθησύχαζαν και της έλεγαν να μην βιάζεται, πως όλα θα γίνουν, ό έρωτας θα έρθει, η εργασία δεν το πιο σημαντικό πράγμα κοκ...Με λίγα της χάιδευαν τα αυτιά με αποτέλεσμα αυτή να τα πιστεύει όλα αυτά και να επαναπαυτεί σε μια άρρωστη κατάσταση σε όλη της ζωή της στο σπίτι των γονιών της. Πιστεύετε ότι μια κατάσταση χωρίς γυρισμό και τι κάνεις ως τρίτος? Νομίζω ότι πλέον είμαι ο μόνος που νοιάζεται αν η γυναίκα θα καταλήξει πολύ άσχημα μια μέρα, που στην τελική ήμουν ο πιο ψυχρός. όλες αυτές που της χάιδευαν τα αυτιά μια ζωή τώρα δεν θέλουν να την ξέρουν, συμπεριλαμβανομένης και της γυναίκας μου...