ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω έναν καθηγητή στην ζωή μου στον οποίο είχα αδυναμία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν πρωτομπήκα στην εφηβεία, νόμιζα για ένα διάστημα ότι τον είχα ερωτευτεί. Να σημειωθεί εδώ ότι ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος στον τομέα του, γλυκύτατος, ευγενικός, ευαίσθητος, συμπονετικός, όλα τα καλά του κόσμου και ταυτόχρονα πολύ όμορφος και γοητευτικός. Ευτυχώς την ξεπέρασα αυτή τη φάση γιατί καταλάβαινα ότι ήταν λάθος. Στα επόμενα 6 χρόνια υπήρξε δίπλα μου όποτε τον χρειαζόμουν, με βοήθησε να διαχειριστώ το άγχος μου και πολλά άλλα θέματα που είχα, ένιωθα όμορφα με τον εαυτό μου και γενικά διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Έχουμε πλέον μια σχέση ακλόνητη και παρόλο που δεν ειμαι μαθήτρια του δεν έχουμε χάσει επαφή. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν σταμάτησε να με ελκύει. Πάντα το έθαβα γιατί ένιωθα άσχημα αλλά στην πραγματικότητα μου αρέσει απίστευτα πολύ. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι αλλά είναι δύσκολο. Τον φαντασιώνομαι αρκετά συχνά και έπειτα νιώθω απίστευτες τύψεις γιατί νιώθω ότι προδιδω αυτό που έχουμε χτίσει τόσα χρόνια.. Ίσως να φανεί υπερβολικό σε πολλούς αλλά εγώ νιώθω χυδαία και χρειαζόμουν να το πω επιτέλους κάπου. Εύχομαι να ήταν δικός μου.(PS: Εννοείται πως έχω κλείσει τα 18, και ότι φυσικά ο άνθρωπος δεν έχει δώσει ποτέ αφορμή. Έχει διαχειριστεί παρόμοια περιστατικά με απόλυτη ωριμότητα.)