ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποιες φορές, μέσα στην γενικευμένη καθημερινότητα, που δεν αφήνει σχεδόν κανένα να σκεφτεί και σίγουρα δεν ιντριγκάρει κανένα να διανοηθεί, υπάρχει μια σκιά που βαραίνει την ατμόσφαιρα περισσότερο από άλλες. Στους πολλούς μπορεί να περνάει απαρατήρητη μια απώλεια, για τους πιο οικείους όμως είναι μια καταιγίδα που ξεσπάει ξαφνικά και αλίμονο δεν θα σταματήσει ποτέ, όσο κι αν με το πέρασμα του χρόνου οι στάλες βροχής θα γίνονται όλο και πιο ισχνές κι ο άνεμος θα δείχνει να κοπάζει. Αυτή θα παραμένει ένα θλιμμένο χειμωνιάτικο πρωινό, ένα μελαγχολικό ατέλειωτο βράδυ. Αρκετός χρόνος πέρασε από τότε που έγινα μάρτυρας μιας απώλειας τόσο αιφνίδιας και τόσο τραγικής κι όμως όσο κι αν προσπάθησα να απωθήσω όλα τα αρνητικά αισθήματα, να ξεχάσω την στιγμή των αποχωρισμών και να προχωρήσω, δεν μπορώ παρά να ανατρέφω μέσα μου τις μαύρες σκέψεις που τώρα προσπαθώ να τους δώσω σάρκα και όστα. Δεν μπόρεσα να μην ανακατέψω τον Άδη και τους ζωντανούς, να προσμετρήσω κάθε βήμα ζωντανού και κάθε κατρακύλησμα φευγάτου και με μια λογική που προσπερνάει φιλοσοφικές, μεταφυσικές και θρησκευτικές έννοιες, να μην ζυγίσω την ύπαρξη που χάθηκε μ αυτές που συνεχίζουν βιολογικά να ζουν, αυτές που απλά υπάρχουν. Κι αυτό το κάνω, γιατί το νήμα της ζωής κόπηκε ξαφνικά για έναν άνθρωπο με τόσο μέλλον, μεγαλωμένο πραγματικά με ηθική κι αξίες, που «άκουσε» ότι η μεταπτυχιακή του πήρε δέκα στην κηδεία του. Ο θάνατος τον βρήκε με την βαλίτσα κυριολεκτικά στο χέρι για το μεταπτυχιακό κι αντί να τον οδηγήσει με κάποιο συμβατό μέσον στο μέλλον, τον οδήγησε με την βάρκα του στον άλλο κόσμο. Κι έμειναν αποσβωλομένοι όλοι. Όχι μόνο η οικογένεια του, όχι μόνο οι συμφοιτητές του, αλλά κι αυτοί που τον γνώρισαν ουσιαστικά την τραγική μέρα του αποχαιρετισμού, απλά συνοδεύοντας την γυναίκα τους σε μια υποχρέωση της, μιας και συνδεόταν επαγγελματικά με το περιβάλλον του. Από τότε, κύλησαν μέρες κι είναι πολλές ευτυχώς, που η θύμηση αυτού του γεγονότος δεν περνάει καν απ το μυαλό μου, αλλά υπάρχουν μέρες που βλέποντας γύρω μου συνομίληκους του να συμπεριφέρονται βιολογικά κι όχι χρήσιμα, να υπάρχουν και να δημιουργούν προβλήματα μόνο επειδή υπάρχουν, να μην μπορούν να αρθρώσουν μια κουβέντα, να στριγγλίζουν, να κάνουν θόρυβο για να υποδεικνύουν την θέση τους στον ανθρώπινο χάρτη, να κάνω σκοτεινές πράξεις και να φορτώνω με ψυχές την ζυγαριά της απώλειας. Κι όσες από αυτές βρίσκονται στο μείον δεν φτάνουν την μια που πέταξε έτσι ξαφνικά, για να τους δώσω αμνήστευση. Πάντα στο τέλος τις καταδικάζω, προς τέρψη δική μου και συνάμα επιβεβαίωση.Κάποιος θα γράψει σ ένα σχόλιο αν θα αντάλλασσα την ψυχή μου με αυτήν που τόσο εκθείασα, εφόσον κάποιο υπέρτατο ον ή ένας μηχανισμός που καταλύει κάθε λογική και ανοίγει παράθυρο στο παρελθόν μου έδινε αυτή την δυνατότητα. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές και έχω μοιραστεί την σκέψη μου με φίλο που τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Αυτός ευχαρίστως θα έπαιρνε μέρος στην ανταλλαγή. Εγώ είναι η αλήθεια φοβάμαι ακόμα την ανυπαρξία. Όσο κι αν προσπαθώ ν αποδεχτώ το τέλος, το ξορκίζω κι εύχομαι στον δρόμο προς τα εκεί να έχω καταφέρει ακόμα δυο τρια μικρά που θα οριστικοποιήσουν το πρόσημο της ζωής μου σε συν. Ίσως να είμαι άδικος με την προθυμοποίηση μου να θυσιάσω ανάξιους. Ίσως ο πιο ανάξιος να είμαι εγώ, μόνο και μόνο για τις σκέψεις μου. Μα η ζυγαριά της απώλειας συνεχίζει να είναι βαριά κι ασήκωτη από την μια πλευρά. Τόσο όσο και οι καταχθόνιες βουλές μου. Και τελικά τούτη η απώλεια θα με στοιχειώνει για πάντα, όταν αντί για ανεμογεννήτριες που δαμάζουν τον αέρα, θα βιώνω ανέμους που λυσσομανάνε από άδεια σωθικά επειδή τα κακά απλά αποκαλούνται…φυσικά φαινόμενα.