ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά από ενδελεχή έρευνα περίπου 40 ετών (μετρώντας από την περίοδο που άρχισα να καταλαβαίνω και να θυμάμαι) έχω καταλήξει στο γεγονός πως τελικά αυτό που ενδιαφέρει τον Έλληνα αλλά και καθένα που συμπεριλαμβάνεται στην κοινωνία που ζούμε και αντιγράφει μόνο τα κακά, είναι ο χώρος του και μόνο αυτός. Το σημείο που κάνει θραύση εδώ και καιρό είναι η πυλωτή του. Αλίμονο αν του κλείσεις την είσοδο-έξοδο, αλίμονο αν του αμφισβητήσεις τα μέτρα που του αναλογούν, αλίμονο αν δεν έχεις ο ίδιος κάτι που σημαίνει και την οικονομική και κοινωνική σου θέση. Δεν θα υποστηρίξω την άποψη ότι στο τέλος ο χώρος που αναλογεί σε όλους είναι λίγα μέτρα γης. Όχι μόνο γιατί η ταφή ως μέσο μετάβασης σε έναν άλλο κόσμο με βρίσκει παντελώς αδιάφορο, αλλά γιατί περιμένοντας την είσοδο στον παράδεισο,σε συνδυασμό με την μορφίνη της θρησκοληψίας, κάνουμε κόλαση την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα περίμενα κάποια άλλη αντίδραση εκτός από αυτήν που έχω περιγράψει,δηλαδή την αγκίστρωση στην ύλη, όταν για μόλις λίγα εκατοστά γης, κόσμος και κοσμάκης έχει δει τα ραδίκια ανάποδα. Πολλές φορές δυστυχώς από χέρι γονιού ή παιδιού ή συγγενικού προσώπου. Στις "καλές" προ κρίσης εποχές, με μεγάλη έπαρση μπορούσαν και να απομακρύνουν τους ανεπιθύμητους ακόμη και από παραλίες, με την δικαιολογία ότι ήταν δική τους περιοχή λόγω γειτνίασης με ιδιόκτητα εξοχικά. Οι συνήθειες όμως είναι βαθιά ριζωμένες και δεν μπόρεσε ούτε αυτή η περιβόητη κρίση να τις ανατρέψει. Ο εγωισμός που προκύπτει από την κατοχή αγαθών είναι κάτι που με αφήνει παντελώς αδιάφορο. Ας παραδεχτώ όμως ότι είναι η κυρίαρχη τάση, το έχω αντί του είμαι, το οποίο βέβαια γελιοποιείται κι αυτό ως επιχείρημα με την φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».Τελικά άρχισα να καταλαβαίνω γιατί ζω σε ένα βρώμικο περιβάλλον. Μάλλον, η πλειοψηφία, μιμούμενη πολλά από τα συμπαθέστατα τετράποδα, κατουράνε ή ψεκάζουν τον χώρο τους προκειμένου να υποδηλώσουν και την κυριότητα-κυριαρχία τους. Αλλά δυστυχώς η μπόχα που αναδύεται είναι ανυπόφορη.