ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε γύρω στα 25 και οι δύο και μαζί 6 χρόνια... Έχει αρχίσει να κουράζει το γεγονός ότι μένουμε με τους γονείς μας. Όχι μόνο κουράζει εμάς, αλλά αισθάνομαι ότι "κουράζει" και τη σχέση την ίδια. Σαν να μην υπάρχει χώρος να εξελιχθεί όπως θέλουμε, δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Παρόλο που αγαπώ την οικογένειά μου, δεν ταιριάζουν οι απόψεις μας σε πολλά θέματα, οι συνήθειες, τα γούστα ακόμα και οι απόψεις περί εξόδων του νοικοκυριού κ.λπ, με αποτέλεσμα να νιώθω εγκλωβισμένη εδώ μέσα. Πολλοί λένε ότι η αγάπη νικάει τα πάντα και ότι αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να το πραγματοποιήσεις, αλλά όντας άνθρωπος αρκετά προσγειωμένος δεν μπορώ να πάρω το ρίσκο να φύγω κι ότι γίνει. Είναι πέρα από μένα να αγνοήσω το γεγονός ότι με 2 βασικούς μισθούς και σχεδόν μηδαμινή αποταμίευση το πιθανότερο είναι να τα βγάζουμε οριακά πέρα κάθε μήνα. Δεν έχω καθυστερήσει ποτέ εδώ και 5 χρόνια που έχω αναλάβει, καμία πληρωμή και κανέναν λογαριασμό κι έτσι θέλω να συνεχίσω όσο μπορώ γιατί έτσι λειτουργώ (και ναι, το ξέρω ότι μπορεί να είναι κακό).Υπάρχει κάποιος που έχει βρεθεί σε αντίστοιχη θέση να μοιραστεί μαζί μου την εμπειρία του; Με έχει κουράσει ο εαυτός μου ειλικρινά...