ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πραγματικά όσο περνάνε οι μέρες νιώθω ακόμα πιο πνιγμένη από την προηγούμενη σ'αυτό το σπίτι. Ζω μαζί με τους γονείς μου και τα πράγματα από τότε που ήμουν παιδί ήταν ήδη διαλυμένα, αλλά τελευταία κάθε μέρα είναι ένα μαρτύριο. Είμαι 22 χρονών, θέλω να βρω μία δουλειά αλλά έχω anxiety (και κατάθλιψη) και άμα συνδυάσεις anxiety κι ένα ανθυγιεινό οικογενειακό περιβάλλον με παλαιών αρχών μυαλά τότε τα πράγματα γίνονται χειρότερα και γενικά έχω αποκτήσει ένα φόβο με τους ανθρώπους και δεν είμαι και ο πιο τολμηρός άνθρωπος. Το χειρότερο είναι πως ακόμα κι αν θέλω να ανοίξω την ψυχή μου σ'αυτό το σπίτι, ρίχνουν το φταίξιμο σε μένα (ειδικά ο πατέρας μου, η αιτία όλων!!) επειδή έχω γίνει ένα εσώκλειστο πλάσμα που δεν βλέπει στον ήλιο μοίρα. Ειλικρινά υπάρχουν μέρες που νιώθω καταδικασμένη να ζω έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου.