ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες έγραψα μια εξομολόγηση για τις αποφασεις,δεν ήξερα τι να κάνω.Σήμερα όταν πλέον δεν άντεξα άλλο τα είπα χύμα,η απάντησεις ήταν οι αναμενόμενες,ότι δεν τον νοιάζει κλπ.Δεν είπα όλα όσα ήθελα να πω,είπα κάποια καθώς όλη η συζήτηση έγινε από μυνήματα.Στην αρχή ένιωσα ανακούφιση,τώρα έρχεται πονος.Τέσσερα χρόνια μετά και ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου,που σχεδίαζα τη ζωή μου μαζί του,που προσπαθουσαμε να κάνουμε οικογένεια ακόμα και τώρα το μόνο που έλεγε ήταν ότι μόνο εγώ φταίω,πως μόνο εγώ έκανα λάθη και άλλα πολλά,δεν κατάφερα να κρατήσω την κουβέντα σε ένα επίπεδο και τον εβρισα.Του έδωσα τα πάντα και δεν το εκτίμησε,έβγαλε μόνο εμένα σκάρτη.Δεν είπα ποτέ ότι ήμουν αλάνθαστη,τελεια, υπέροχη δεν μου άξιζε όμως αυτή η αντιμετώπιση.θελω να κλάψω,να πιω,να τα πω κάπου...θα μου λείψουν οι καλές στιγμές και θα πονάω γτ από ότι λέει του άφησα μόνο κακές αναμνήσεις...κ εκεί που ήμουν σίγουρη πιο πριν κάθομαι τώρα και κλαίω για τα ψεύτικα όνειρα που μου χάρισε...δεν ξέρω αν ήταν αυτη η απόφαση που ήθελα,αν έπρεπε να ενεργήσω έτσι,όμως όταν κάποιος που αγαπάς έρχεται σου κάνει τα παράπονα του,σου αραδιαζει τις αλήθειες του τον ακούς κ παραδέχεσαι ότι έστω σε κάποια πράγματα δεν ήσουν εντάξει,δεν φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν φταίμε κ πάντα εμείς...Ξέρω τι σταυρό θα κουβαλήσω το επόμενο διάστημα αφού δεν είναι η πρώτη φορά που το βιώνω όλο αυτό κ πιο πολύ με στεναχωρεί που έριξε όλο το ανάθεμα πάνω μου...καλό βράδυ