ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρεις τι σκεφτόμουν όταν είμασταν μαζί; Να τελειώναμε τις σχολές μας και να πηγαίναμε στον τόπο σου να μείνουμε, εκεί στο παλιό σπίτι που πηγαίναμε και μέναμε σε ένα παλιό ρατζο ,χωρις φώς με κεράκια αναμμένα για να βλέπουμε. Αυτό το μικρό διαμέρισμα Κάτω απ' της μητερας σου το σπίτι. Εκεί, να πηγαίναμε, να το φτιάχναμε και νά κάναμε μια καινούργια αρχή εκεί, μαζί. Είχα σκεφτεί ήδη και πως θα ήταν η ζωή μας, είχα σκεφτεί και το σπίτι μας. Να έβρισκα μια δουλειά εκεί, να γνώριζα καινούργια άτομα και να φτιάχναμε ένα μαγαζάκι συνεταιρικο και αυτόνομο νά κάναμε τα λαιβ μας και να παίρνουσαμε έτσι όμορφα. Μα πάνω απ' όλα σκεφτόμουν ότι πάντα θα είσαι μαζί μου, μαζί μου σε όλοι μου τη ζωή, είχα σκεφτεί ότι θα θέλω να είσαι ο ανρθωπος που θα περάσω τα χρόνια μου μαζί του και θα μου φέρει και τα ποιο όμορφα παιδάκια. Δυστυχώς όλα αυτά ήταν όνειρα δικά μου, όνειρα μόνο από αυτά που ξέρεις ότι πλέων δεν πραγματοποιούνται, αυτά τα ουτοπικά. Είχα μεγάλες προσδοκίες και την έπαθα. Τελικά μια μέρα ξύπνησε για όρεξη για ζωή αλλά μόνος του, ξαφνικά του έφυγε ο έρωτας, η αγάπη τώρα, και ξαφνικά γίναμε δυο ξένοι. Από εκεί που φανταζομουν τη ζωή μου, τώρα έχω φτάσει μόνη , να κάνω όνειρα χωρίς εκείνον, χωρίς να είναι πουθενά. Είναι δύσκολο πολύ, το να σε αρνούμαι κάθε μέρα και να σκέφτομαι ότι είσαι ένας ξένος. Με έριξε στον γκρεμό, με άφησε γυμνή μέσα στο δάσος χωρίς κανένα και τίποτα γύρο μου. Ξαφνικά κενά συναισθήματα, μίσος ,ζήλια, ανασφαλεια, στεναχώρια, ταπείνωση, ηρεμία, κενό βλέμμα, όρεξη για τίποτα και προβληματισμούς , κουβέντες να περιτριγυρίζουν το μυαλό μου, λέξεις ναμμου στοιχειώνουν τα βράδια μου και λόγια που ποτέ δεν είπα αλλά και που ποτέ δεν θα πω. Το κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα μου τα λέει όλα. Ούτε θα σου πω ότι μου λείπεις, αλλά ούτε θα ξανά γυρνούσα πίσω στην ξένη πλέων αγκαλιά σου. Θα βρεις κάτι καλύτερο άλλωστε.