Σε καταλαβαίνω. Τίποτα από όλα αυτά που περιγράφεις δεν είναι ντροπή, είναι δύσκολα βιώματα και καταστάσεις που όταν παραμένουν, δημιουργούν μεγαλύτερο πόνο, θλίψη και αγωνία. Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε ένα λαβύρινθο και δεν μπορείς να βγεις. Τουλάχιστον προσπάθησε να βγεις, να κάνεις ό,τι καλύτερο για σένα, ό,τι σε κάνει να νιώθεις πιο ήρεμος. Δεν είμαστε όλοι ούτε τόσο κοινωνικοί, ούτε έχουμε όλοι φίλους και συντρόφους. Η εργασία παίζει ρόλο για τη ψυχολογία και αν δεν είσαι να αρχίσεις το συνεχές ψάξιμο ( αυτό κάνω και γω ). Μετά παίζει ρόλο κάποια δραστηριότητα που σου αρέσει και σου δίνει μια ώθηση και μια μικρή χαρά. Τι σου αρέσει; Ο αθλητισμός, η ζωγραφική και η δημιουργία, τα βιβλία; Υπάρχουν πολλά πράματα να σκεφτείς. Ο/η σύντροφος παίζει ρόλο στη ζωή μας, αλλά δεν είναι εύκολο ούτε όλοι έχουμε. Σε αυτό δεν ξέρω να σου πω, είναι θέμα τύχης, συμβάντων και ζωής του κάθε ανθρώπου.
30.1.2020 | 22:21
...
Θα είμαι ευθύς:Είμαι 26 στα 27 και αισθάνομαι πολύ άσχημα για τη ζωή μου. Δεν έχω ζήσει πραγματικά τίποτα. Δεν έχω φίλους - πάνε 8-9 χρόνια που είχα παρέες συμμαθητές από το σχολείο- δεν έχω κοπέλα (δεν είχα ποτέ, ούτε έχω κάνει σεξ) και είμαι ολομόναχος. Έχω σπουδάσει κάτι που δε μου άρεσε και το οποίο δεν έχω ολοκληρώσει (και πλέον ούτε θέλω ούτε μπορώ να το πράξω) και δεν έχω τίποτα να θυμάμαι από τα νεανικά μου χρόνια.Ακούω γύρω μου άτομα να μιλούν για τις σχέσεις τους (νυν και πρώην) για τις παρέες τους, για το που πηγαίνουν, τι κάνουν και γενικά μιλούν για πράγματα που έχουν ζήσει και εγώ νιώθω ότι δεν έχω να πω τίποτα. Διακοπές με φιλους δε πήγα ποτέ. Σε καφετέριες και τέτοια έχω σταματήσει να πηγαίνω από τότε που έχασα τις παρέες μου, Σαββατόβραδο δε θυμάμαι να έχω βγει ποτέ μου. Δεν είμαι σε τίποτα καλός. Και γενικα είμαι ένα τίποτα. Ένας ανύπαρκτος. Είμαι αδύναμος ως χαρακτήρας. [Για να καταλάβετε, μετά από χρόνια νιώθω ερωτευμένος και δεν έχω το θάρρος να το πω στην κοπέλα που μου αρέσει (ποτέ δεν ειχα, ούτε θα έχω)] . Γενικά, δεν έχω τα προσόντα για να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της ζωής. Απορώ πως έχω επιβιώσει τοσα χρόνια... Και άλλα πολλά που δεν έχω το κουράγιο να σας γράψω. Πραγματικα είμαι πολύ άσχημα ψυχολογικά. Νιώθω σαν να μην έχει κάποιο νόημα η ζωή μου πλέον....Τα χρόνια πέρασαν και δε γυρίζουν πίσω, η ζωή φεύγει και εγώ απλός θεατης...Ποσο θα ήθελα μια ζωή φυσιολογική.... Ειλικρινά... Με τις παρέες μου, τη κοπέλα μου έχοντας να ζω και να θυμάμαι όμορφες στιγμές κλπ κλπ..Όλο αυτό με τσακίζει. Δεν έχω κουράγιο πλέον.... Μία άδικα ξοδεμενη ζωή... Υ. Γ. Συγγνώμη για το πρόχειρογραμμένο κείμενο. Είμαι σε πολύ άσχημη κατάσταση....Υ.Γ. Κάθε συμβουλή ευπροσδεκτη. Έχω ανάγκη να πιαστώ απο κάπου (οπουδηποτε). Απλά δε μπορώ άλλο...Υ. Γ. Και το πιο τραγικό είναι ότι προς τα έξω δε τα βγάζω όλα αυτά. Αν με δείτε στο δρόμο θα με θεωρείσετε ως ένα απλό καθημερινό φυσιολογικό άτομο... Που να ξέρει όμως κανείς...
12
