Παρασκευή 04/05
Όμορφο νησάκι. Κατάξερο. Από το παράθυρο του αεροπλάνου κοιτώ κάτω και είναι σαν να πηγαίνω στην Αίγυπτο. Όλο κάτασπρο χώμα και από πάνω μια στρώση υγρασία που φτάνει μέχρι τους έλικες του αεροπλάνου. Φτάνω στο σπίτι. Τίποτα από όσα έχω παραγγείλει στη μάνα μου δεν υπάρχει έτοιμο να φάμε. Ούτε μπάμιες ούτε κοτόπουλο λεμονάτο, τίποτα. Όλη η οικογένεια κοιτάει σαν μαγνητισμένη την μπέμπα. Πάνω από το κρεβατάκι της αναλύουν την κάθε στραβή αναπνοή, το κάθε ρουθούνισμα. Δεν έχουν και άδικο. Το μωράκι είναι ένας άγγελος, ντυμένος στα ροζ. Σε δέκα λεπτά εθίζομαι κι εγώ στο μωρουδίστικο άρωμα και κάθομαι με τις ώρες δίπλα της. Μόνο κοιμάται και τρώει. Ελπίζω να μην πάρει από μένα στο φαΐ. Θα τρέχουμε για δίαιτες ενώ εγώ άλλα σχέδια γι' αυτήν. Σε ένα απόγευμα σχεδιάζω λεπτομερώς όλο της το μέλλον. Εννοείται πως δεν δέχομαι συμβουλές από κανέναν και δεν ρωτάω και κανένα. Τι ξέρουν οι γονείς της για το πώς πρέπει να είναι το μέλλον της;
Σάββατο 05/05
Αφού δεν έχει κανείς μυαλό για φαγητά, προσφέρομαι να μαγειρέψω. Στη λαϊκή της Λεμεσού τα πράγματα είναι αλλιώτικα απ' ό,τι στην Αθήνα. Θα πίστευε κανείς ότι ένα τέτοιο μέρος θα είχε μεγαλύτερη ποικιλία από υλικά. Λάθος. Πολύ λιγότερα, και χρειάζεται κανείς να ψάξει πολύ για να βρει κάτι καλό. Ειδικά ψάρια. Σε μια γωνιά ανακαλύπτω μια γριά που έρχεται καθημερινά με το λεωφορείο από το χωριό της και πουλάει ό,τι βγάλει ο κήπος της. Μου πουλάει κάτι υπέροχες ντομάτες plum. Δεν ξέρω τι να τις κάνω. Δεν βρίσκω τίποτε καλύτερο από μια ντοματοσαλάτα. Οποιαδήποτε προσπάθεια παρέμβασης σε αυτό το κατακόκκινο αριστούργημα θα είναι νομίζω έγκλημα. Αγοράζω και κάτι μπαρμπούνια. Στην Κύπρο τις περισσότερες φορές αποκαλούν μπαρμπούνια τις κουτσομούρες. Αυτό που πήρα εγώ μάλλον είναι κουτσομούρες. Στο σπίτι κινούμαι με νευρικότητα στην κουζίνα της αδερφής μου. Δεν ξέρω τα κατατόπια. Ανακαλύπτω ένα τηγάνι και τηγανίζω τα αλευρωμένα μπαρμπούνια-κουτσομούρες. Σερβίρω με την ντοματοσαλάτα. Όλοι τρώνε ευχαριστημένοι. Δίπλα το μωράκι γουρλώνει τις ματάρες του. Αναρωτιέμαι πότε θα αρχίσει να βλέπει. Το απόγευμα, μπάνιο στη παραλία που πήγαινα παλιά. Κάθομαι στη ζεστή άμμο και παρακολουθώ κάτι Ρωσίδες που ήρθαν με τον υπεύθυνό τους για μπάνιο. Όλα έχουν αλλάξει πάντως. Σκέφτομαι πως έχω ζήσει όλη μου τη ζωή εδώ, και μετά από εφτά χρόνια μακριά δεν αναγνωρίζω και πολλά πράγματα.
Κυριακή 06/05
Αποχαιρετώ το μωράκι μου και επιστρέφω στην Αθήνα. Στο σπίτι, καταστροφή. Η θηλυκή γάτα έχει παγιδευτεί σε ένα απόρθητο μπαλκόνι στη δίπλα πολυκατοικία. Πώς στο διάολο πήγε εκεί δεν καταλαβαίνω. Πάντως με το που με ακούει αρχίζει κάτι κλάματα γοερά. Ισορροπώ στο κενό μπας και καταφέρω κάτι, ίσως να την πείσω να μπει σε ένα καλάθι και να την ανεβάσω, όπως κάνουν σε αυτές τις σειρές διάσωσης. Μάταιο. Τέλος πάντων, περνάμε το βράδυ περιμένοντας την κυρία που έμενε στο διαμέρισμα να γυρίσει από την εκδρομή της για να μας ανοίξει να πάρουμε το γατάκι. Αυτό πέφτει στην αγκαλιά μου και στο σπίτι τρώει μανιακά ένα τεράστιο μπολ τροφή. Έκτοτε έχει γίνει λιγότερο αλήτρα.
Τρίτη 08/05
Η γατοοδύσσεια συνεχίζεται με τον αρσενικό γάτο να έχει πέσει από τον τρίτο και να έχει τρυπώσει στην απέναντι οικοδομή. Από τα χαράματα έχει ξυπνήσει τη γειτονιά με τα κλάματά του αλλά δεν τον έχω πετύχει πουθενά. Βάσω μου συγγνώμη, αλλά μόλις τον βρω θα τον κουρέψω απ' τα νεύρα μου! Σήμερα είναι η τελευταία μας μέρα στο γραφείο της Πραξιτέλους. Ένας χρόνος και κάτι. Δεν χωράμε πια. Έχουμε γίνει πολλοί. Τώρα πάμε στην Ερμού· δεν θα βλέπουμε πια την Ακρόπολη, όμως θα είμαστε κολλητοί γείτονες με την Τζούλια και την Άννα. Κάθομαι να γράψω και ανοίγω τα παράθυρα να χαρώ την πολύτιμη θέα. Με το που αρχίζω, φωτίζεται η Ακρόπολη... Θα τα πούμε από το καινούριο γραφείο. Μπείτε στο καινούριο site της LifO. Πηγαίνετε βόλτα στο Θησείο. Αγοράστε πολλά λουλούδια. Πηγαίνετε σαββατοκύριακο στην Αίγινα. Δείτε την καινούρια ταινία του David Lynch και μη χάσετε τη Charlotte Rampling στο Χορό του Θανάτου. Σας φιλώ!
σχόλια