Δεν κάνω το λιοντάρι, αλλά το γεγονός ότι το προεκλογικό τεύχος της LifΟ δεν έχει πληρωμένες συνεντεύξεις υποψηφίων -όπως πολλοί άλλοι κάνουν- με κάνει να πιστεύω ότι δημοσιογραφικώς ίσως κάτι κάνουμε.
Πολλοί έχουν πει ότι στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου πάει μόνο ο παπάς, αλλά μετά πεθαίνουν και πίσω από το μεγαλυμένο πτώμα τους σέρνεται (βλαστημώντας) ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο. Είναι εύκολο να μαστιγώνεις την εξουσία όταν μετά υπογράφεις ντιλάκια με την ουρά του μαστιγίου σου. Το θέαμα είναι γνωστό: Οι εκδότες και οι πολιτικοί συμφύρονται στην ίδια λάσπη συμφερόντων και τελικά μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Εξαιρέσεις υπάρχουν - θα χρειαζόταν να κόψω μερικά δάχτυλα από το ένα μου χέρι για να τις απαριθμήσω.
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ψωμίζεται κανείς - δεν υπάρχει μόνο το σούρσιμο, ούτε μόνο το κατοστάρι: Yπάρχει και το βάδην. Βαδίζουμε σε αυτήν τη ζωή, ίσως και λίγο πιο ανέμελα απ’ όσο μας επιτρέ- πει ο χρόνος - αλλά βαδίζουμε. Για να βλέπουμε τις εικόνες και να ακούμε τους ήχους. Μέσα από το απέραντο κωλοχανείο, πάντα, τη μαγική στιγμή, όμορφα πρόσωπα αναφύονται, συγγενικά - και μας ανοίγουν δρόμο. Με κοφτερό πνεύμα και ακεραιότητα στις συναλλαγές τους. Αυτά τα υγιή πρόσωπα συνθέτουν το αόρατο, άστεγο κόμμα, το δίχως όνομα, που μας κάνει κι αντέχουμε μέσα σε τόση αδικία, στρεψοδικία και διαβολή.
Άλλο, όμως, ήθελα να πω: Όταν γενικευμένα σχεδόν ολόκληρος ο εκδοτικός κόσμος παίζει τόσο ανέντιμα και άγαρμπα το παιχνίδι των κομμάτων, αυτές τις μέρες τις προεκλογικές δεν θέλω να ακούσω ή να διαβάσω τίποτα - πέραν από τη γλώσσα των σωμάτων, που είναι κατά κανόνα βαρβαρική.
Το ενδιαφέρον θέμα της ομογενοποίησης των κομμάτων αναλύει συναρπαστικά ο Χρήστος Μιχαηλίδης στη σελίδα 16. Και ο Κωστής Παπαγιώργης δίνει ακόμα μια διάσταση στη σελίδα 24. Οι εκλογές ουσιαστικά είναι μια σκιαμαχία δύο γιγαντιαίων καρτούν. Που διαχειρίζονται τα λεφτά μας. Που έχουν πάρει φραντσάιζ το μαγαζάκι της Δημοκρατίας και το κάνανε κωλάδικο.
σχόλια