Ίσως τελικά ένας ιός έχει να μας διδάξει πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζαμε. Ναι, σίγουρα αν έκανε κάποιο επάγγελμα θα στοιχημάτιζα ότι είναι δάσκαλος. Από τους καλούς μάλιστα, εκείνους τους αυστηρούς που επιβάλλονται από την αρχή. Κάπως τους αντιπαθείς αυθόρμητα αλλά στην πορεία, μόλις πάρεις το μάθημα, τους εκτιμάς και τους μνημονεύεις σε κάθε ευκαιρία. Aναναγκαία κακά θα τους χαρακτήριζα.
Συνήθως μιλάει πολύ, μονολογεί μη σου πω. Πάντα όμως καπου θέλει να καταλήξει. Ζητάει ησυχία, με έντονο ύφος, και ξεκινάει την παράδοση...
Πόσο χρόνο περνάς καθημερινά σπίτι σου; Λίγο ε;
Πόσες ώρες μένεις εκτός λόγω δουλειάς; Πολλές να φανταστώ;
Όταν γυρνάς έχεις χρόνο να το χαρείς; Μάλλον είσαι τρελός πες. Είμαι τόσο κουρασμένος που θέλω απλά να «σαπίσω» σε μια μεριά!
Πόσα χρήματα ξοδεύεις για να το συντηρείς; Μπόλικα ε;
Βρίσκεις κάτι οξύμωρο στα παραπάνω;
Με την οικογένεια και τους φίλους σου, πόσο συχνά μιλάς; Δεν προλαβαίνες και πολύ ε;
Τους βλέπεις αρκετά; Όχι όσο θα ήθελες μαντεύω.
Κοιμάσαι καλά; Ξεκουράζεσαι; Τι λές; Ούτε καν;
Ξυπνάς πολύ νωρίτερα για να είσαι στην ώρα σου;
Ξοδεύεις αρκετή ώρα στις μετακινήσεις σου;
Στην απλότητα είναι η ουσία. Όταν όλα γύρω γκρεμίζονται, όταν μένουμε γυμνοί και άοπλοι μπροστά στον κίνδυνο, τότε όλοι είμαστε ίδιοι. Ίσοι ήμασταν πάντα.
Και αν όλα ήταν πιο απλά; Αν σου έλεγα πως από εδώ και πέρα θα απολαμβάνεις το σπίτι σου τόσο πολύ ώστε να αξίζει κάθε ευρώ που έχεις με κόπο ξοδέψει για χάρη του. Επίσης, θα έχεις κάθε μέρα χρόνο να μιλάς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και συγχρόνως θα έχεις τη δυνατότητα να αποφεύγεις όλους εκείνους που δε συμπαθείς και σου χαλάνε τη διάθεση. Επιπλέον, θα ξυπνάς λίγη ώρα πριν πας στη δουλειά σου και εντελώς μαγικά, πολύ γρήγορα, θα φτάνεις εκεί χωρίς καθυστερήσεις, κουραστικές μετακινήσεις, γκρίνιες και παράπονα. Μάλιστα, όταν σχολάς θα πατάς ένα κουμπί και θα επανέρχεσαι στην εκτός δουλειάς πραγματικότητα απευθείας, χωρίς να χάνεις καθόλου χρόνο. Δε θα σε νοιάζει να είσαι περιποιημένος, ούτε τα ακριβά ρούχα, ούτε τα διάσημα παππούτσια, ούτε το μοντέρνο κούρεμα και παράλληλα δε θα νοιάζει και κανέναν άλλον. Θα σε <<μετράνε>> αλλιώς. Με πιο ουσιαστικά κριτήρια, πιο ανθρώπινα, πιο αντικειμενικά.
Και αν έχεις παιδιά θα τα βλέπεις όσο θες, χωρίς τύψεις που πρέπει να μένεις εκτός σπιτιού αρκετές ώρες. Θα σε μαθαίνουν και θα τα μαθαίνεις. Θα τα ακούς και θα προλαβαίνεις όσα πριν περνούσαν απαρατήρητα. Θα έρχεστε πιο κοντά αντί να απομακρύνεστε. Και στα κατοικίδια σου, επιτέλους θα τους αφιερώσεις το χρόνο που ήθελες και δε θα κλαίνε πια που μένουν μόνα.
Αν σου τα πρόσφερα όλα αυτά, λοιπόν, πώς θα αντιδρούσες; Θα άρπαζες την ευκαιρία; Θα το έκανες ακόμη και αν ήξερες πως το τίμημα θα ήταν ακριβό; Και αν από την άλλη δεν είχες επιλογή, πάλι η αντίδραση σου θα ήταν η ίδια;
Θα στο πω, δε μπορώ να στο κρύβω άλλο. Όσα σου περιέγραψα ξεκινούν από τώρα. Δε ξέρω πόσο θα διαρκέσουν, ίσως μέχρι να με ανατρέψουν, αλλά για την ώρα ισχύουν οι δικοί μου όροι. Δε θέλω να σε ταλαιπωρήσω, θέλω να σε διδάξω.
Μερικά πράγματα στη ζωή δεν έρχονται ποτέ. Κάποια άλλα πάλι, τα οποία ήλπιζες και ευχόσουν, γίνονται πραγματικότητα τελικά. Ίσως όχι με τον τρόπο που θα ήθελες, όχι με τις καλύτερες συνθήκες, όχι όπως τα είχες φανταστεί, αλλά πραγματοποιούνται. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσαρμοστείς και να πάρεις το καλύτερο που μπορείς από αυτά.
Το να μπορείς να μείνεις σπίτι σου όταν έξω όλα καταρρέουν είναι προνόμιο. Το να σου δίνεται η δυνατότητα να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια είναι ευκαιρία ζωής. Να που τελικά αποδεικνύεται πως όλα όσα φάνταζαν αδύνατα στο μυαλό σου, τώρα μπορούν να συμβούν. Η μέρα μπορεί πια να έχει παραπάνω απο 24 ώρες (ή έτσι να φαίνεται), μπορείς να κάνεις επιτέλους το πρόγραμμα γυμναστικής που ήταν δώρο με εκείνο το μηνιαίο περιοδικό, μπορείς να διαβάσεις μερικά βιβλία από αυτά τα σκονισμένα στη βιβλιοθήκη, μπορείς να στείλεις εκείνα τα μηνύματα σε εκείνους με τους οποίους χάθηκες, μπορείς να πας στη δουλειά με λερωμένα ρούχα, άλουστα μαλλιά, να πάρεις τα παιδιά σου μαζί, ακόμα και να τακτοποιήσεις εκείνο το συρτάρι με τα ρούχα που πια δε σου κάνουν.
Πολλά μπορείς, ακόμη και πράγματα που δεν είχες σκεφτεί! Θυμήσου όμως πως δε θα μπορείς για πολύ ακόμα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψεις εκεί που σε βρήκα. Το θέμα είναι όταν γυρίσεις να νιώθεις πως κάτι άλλαξε, πως όλος αυτός ο χρόνος δεν χαραμίστηκε. Και αν μετά μπορέσεις έστω και λίγο να με αναπολείς και να κάνεις πράξη όσα σου έμαθα, λίγα τη φορά, τότε θα φουσκώνω από περηφάνια.
Στην απλότητα είναι η ουσία. Όταν όλα γύρω γκρεμίζονται, όταν μένουμε γυμνοί και άοπλοι μπροστά στον κίνδυνο, τότε όλοι είμαστε ίδιοι. Ίσοι ήμασταν πάντα.
σχόλια