ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι μικρή να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω τον ξάδερφό μου να περπατάει μπροστά και να μιλάει σε κάποιον. Πιο πολύ απαντούσε παρά σχολίαζε. Ευθής λόγος ,όχι κοφτός. Στα μάτια μου ο Σιδέρης ήταν ακριβώς αυτό που εννοούσα όταν παρακαλούσα τους γονείς μου να μου κάνουν ένα "μεγαλύτερο αδερφό": ένας γνήσιος άνθρωπος, απρόσιτος για τους πολλούς, βράχος για τους λίγους. Κρατούσε μέσα του κάθε ανασφάλεια και φόβο, αλλά και κάθε χαρά. Ο τόνος της φωνής του ήταν πάντοτε χαμηλόφωνος και σταθερός. Τα χέρια του ποτέ δεν έτρεμαν, ακόμα κι όταν έκανε το αγαπημένο του κόλπο περνώντας αργά τα δάχτυλα μέσα από την φλόγα του αναπτήρα. Η ματιά του σε έβρισκε στα ίσια, και πολλές φορές ήθελα να γίνω πολύ μικρή, ακόμα μικρότερη, να ανεβώ στα μάτια του και να χτυπήσω εκεί που νόμιζα ότι υπήρχε τζάμι. Περίμενα να μου ανοίξει την τζαμαρία ένας μικρός Σιδεράκης και να με προσκαλέσει μέσα. Ποιος ξέρει πώς θα είχε οργανώσει τα μέσα του ο Σιδέρης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Εκεί έμαθε να στήνει και να ξεστήνει μοτοσικλέτες, εκεί έμαθε να τις οδηγεί και να φεύγει σφαίρα, μακρύ μαλλί και γυαλιά ηλίου, σαν διαφήμιση στα τέλη του '80. Μια δεκαετία μετά τον πάντρεψα με την παιδική του αγάπη. Τους μιλούσα ώρες ατελείωτες όταν έρχονταν από το σπίτι και όταν πηγαίναμε εκδρομές. Αν έδειχναν να τους αρέσει κάτι που φορούσα ή το αγαπημένο μου γκρουπ, ήταν σαν να είχε επιβεβαιώσει την ύπαρξή μου το πιο cool δίδυμο. Και όταν εξέφραζαν αμφιβολία, κέρωνα στην θέση μου και ένιωθα να βουλιάζω. Τα χρόνια πέρασαν και ξεμακρύναμε. Εγώ είχα πια ανάγκη να αποδεχτώ η ίδια τον εαυτό μου. Και ο Σιδέρης πάλευε να ζήσει με την ιδέα ότι δεν μπορούσε να κάνει ένα παιδί. Αν ζούσαμε σε ταινία, αυτή θα ήταν η στιγμή που ο παραδοσιακός άντρας θα έσπαγε και θα αμφισβητούσε τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα όμως, ούτε ο Σιδέρης άλλαξε ούτε ο γάμος του διαλύθηκε. Μαζί προσπάθησαν για πάνω από δέκα χρόνια, ψάχτηκαν, χάλασαν χρήματα, επένδυσαν χρόνο, έμαθαν, ξέχασαν, και πάλι από την αρχή, μέχρι που στο τέλος γεννήθηκε ο γιος τους. Στα βαφτίσια του ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα από την τελευταία φορά που τους είχα δει.Λίγο καιρό πριν μάθουμε για πρώτη φορά τι σημαίνει "COVID-19", ο Σιδέρης διαγνώστηκε με καρκίνο. "Δύσκολα τα πράγματα," έλεγαν οι γιατροί στο νοσοκομείο για τον Σιδέρη και οι επιστήμονες στην τηλεόραση για τον ιό. Όμως δεν τους πιστεύαμε, απλά γιατί το μυαλό δεν πήγαινε τόσο μακριά. Οι μέρες περνούσαν και κάθε μέρα περιμέναμε ότι σήμερα θα βρεθεί η λύση, σήμερα θα γυρίσουμε στα παλιά... Ο Σιδέρης πέθανε από ανακοπή πριν από μια βδομάδα. Δεν του είπα ποτέ "αντίο", όπως ποτέ δεν τον είχα χαιρετήσει. Η σχέση μας -όπως και ο Σιδέρης σαν άνθρωπος- δεν είχε ποτέ πρόλογο και επίλογο, ήταν πάντα κυρίως θέμα. Σήμερα είναι τα γενέθλιά του. Τα νεκροταφεία έκλεισαν αλλά αυτή η στήλη είναι ανοιχτή. Χρόνια πολλά ήθελα να ευχηθώ. Τον ήξερα λίγο και πάρα πολύ.