«Ευημερία»

Βρέθηκε ο κάλος καιπατήθηκε. Επιτέλους το συνδικαλιστικόκίνημα στην Ελλάδα έκανε μπίνγκο μετάαπό πολλά χρόνια. Έκλεισε το Χρηματιστήριο,πάγωσε ο δείκτης και κάποιοι μιλούσανγια διεθνές ρεζιλίκι. Υπάρχουν όμως καιάλλοι (χωρίς δημόσια φωνή) που νιώθουνεθνική υπερηφάνεια, ευελπιστούν σε μιαεπανάληψη και κάπου στην άκρη του μυαλούτους ονειρεύονται πολλαπλάσια δεινάστη χρηματοπιστωτική αγορά, την εγχώριακαι την παγκόσμια. Δεν ξέρω τι εννοούσανοι αναλυτές και οι διάφοροι τηλεδημοσιογράφοιόταν έλεγαν ότι «γίναμε ρόμπα στηνυφήλιο», ξέρω όμως ότι αυτά τα αισθήματατρέφουν όσοι κάνουν υπερτροφία από αυτότο σύστημα. Είναι όλοι εκείνοι που έχουνετήσιο εισόδημα πάνω από 300.000, που ενολίγοις πληρώνουν για λογαριασμό κινητούπερισσότερα από ένα μισθό υπαλλήλουτραπέζης. Είναι όλοι εκείνοι που κοιτούνμε απαξία το πλήθος που τους υπηρετεί,που θεωρούν ότι όσοι αμείβονται με 600ευρώ τόσα αξίζουν γιατί δεν τους κόβει,που θα απέλυαν δεκάδες εργαζόμενουςελαφρά τη καρδία προκειμένου να εξυγιανθείμια επιχείρηση.

Οι εργαζόμενοι και οσυνδικαλισμός έχουν μία και μόνο σχέσημε το σκληρό καπιταλιστικό σύστημα πουσκληραίνει ολοένα τα τελευταία χρόνια.Είναι μια σχέση εχθρότητας, και μόνο ανφτάσουν τα πράγματα στα άκρα υπάρχειελπίδα να πάρουν ανάσα η μεσαία και ηεργατική τάξη. Η αναστάτωση που προκλήθηκεαπό την απεργία στην Τράπεζα της Ελλάδαςδεν ήταν προβλέψιμη, αλλά είναιαξιοποιήσιμη. Δεν υπάρχει λόγος ναγίνονται παραδοσιακές κινητοποιήσεις.Οι πορείες είναι μάταιες: Κόσμος πάεικι έρχεται και κανενός δεν ιδρώνει τοαφτί του. Οι στάσεις εργασίας και οιμονοήμερες απεργίες το μόνο πουπετυχαίνουν είναι να συμπιέσουν τηδουλειά στις υπόλοιπες μέρες τηςεβδομάδας. Άλλες επιλογές απλά θίγουντο συμπολίτη χωρίς να χτυπούν εκεί πουπρέπει. Για παράδειγμα, ακόμη κι ανσυμφωνούμε με τους απεργούς τηςΟλυμπιακής, είναι αδύνατον να μην τουςμπινελικώσουμε αν βρεθούμε στο αεροδρόμιοπασχαλιάτικα, να χάνουμε το τετραήμερο,να χάνουμε τα λεφτά του εισιτηρίου καιτου ξενοδοχείου ενόσω ο Κ. Χατζηδάκηςκάπου θα λιάζεται.

Ο νέος συνδικαλισμόςπρέπει να έχει και μια σύγχρονη βιαιότητα.Δεν έχει νόημα να παίζεις ξύλο με τα ΜΑΤόταν μπορείς να αξιοποιήσεις εναλλακτικούςτρόπους αντίδρασης και μάλιστα μεσυγκεκριμένη στόχευση. Το κλείσιμο τουΧρηματιστηρίου θα πρέπει να δώσει ιδέεςγια μια σειρά ανάλογων αντιδράσεων,όπως το να παγώσουν ηλεκτρονικά όλεςαυτές οι τράπεζες που κάθε χρόνοδιπλασιάζουν τα κέρδη τους, αλλάενοικιάζουν υπαλλήλους από άλλεςεταιρείες προκειμένου να γλιτώσουνασφαλιστικές εισφορές και λοιπέςδεσμεύσεις. 

Για τους συνδικαλιστέςυπάρχει πρόβλημα: Οι εχθροί είναι δυο.Πέρα από μέτωπο εργοδοσίας/ κυβέρνησης,υπάρχει και η πλεμπάγια των ψευδαισθήσεων.Σε αυτήν ανήκουν όσοι αγόρασαν ακριβόαυτοκίνητο με 80 άτοκες δόσεις, όσοιτζογάρουν κανά χιλιαρικάκι στοΧρηματιστήριο ή εκείνοι που επειδήκατάφεραν να αγοράσουν ακριβά παπούτσιανομίζουν πως έγιναν μεγαλοαστοί. Άρατο πιο δύσκολο σε αυτή την υπόθεση είναινα πείσεις ότι ζούμε μια μπάσταρδηευημερία άλλως σε συνθήκες εξευγενισμένηςφτώχειας.