Έμενα ακόμα στο πατρικό μου στη Νέα Σμύρνη και ανεβοκατέβαινα τη Συγγρού με το «10», το θρυλικό τρόλεϊ που λίγα χρόνια μετά καταργήθηκε /
μέσα δεκαετίας του '90, χωρίς μετρό και τραμ, βγαίναμε στη μεγάλη λεωφόρο κάνοντας τον σταυρό μας /
το πήξιμο τις ώρες αιχμής και όχι μόνο μπορεί να άρχιζε λίγο πριν από το Φιξ και το αγέρωχο, αλλά παρατημένο κουφάρι του παλιού εργοστασίου συνδέθηκε μέσα μου με την αρχή του μαρτυρίου μέχρι να φτάσεις στο κέντρο /
εκείνη την ημέρα παρατήρησα μια άλλου είδους «κίνηση», καθώς στο ύψος του σημερινού σταθμού πρόσεξα ομάδες ανθρώπων με κάποιο πανό που μπορεί να έγραφε «κάτω τα χέρια από το Φιξ» /
αρχιτέκτονες και φοιτητές διαμαρτύρονταν για την πρόθεση της κυβέρνησης και της Αττικό Μετρό να κατεδαφίσουν ένα τμήμα του εργοστασίου προκειμένου να γίνει δυνατή η κατασκευή σταθμού στην περιοχή /
ο κόσμος παρακολουθούσε τη διαδήλωση, όπως οι κάτοικοι ενός χωριού στην Αλάσκα θα υποδέχονταν τους πρώτους εξωγήινους /
αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι μεταξύ τους υπάρχουν άνθρωποι που διαδηλώνουν για να μείνει στη θέση του αυτός ο τεράστιος, βρόμικος όγκος από μπετόν με σπασμένα παράθυρα και ατελείωτες στρώσεις από γιγαντοαφίσες /
θα καταλάβαιναν μια διαδήλωση για να κατεδαφιστεί ολόκληρο το Φιξ, όχι για να μην κατεδαφιστεί ένα μέρος του /
αυτό ήταν το γενικό αίσθημα εκείνη την εποχή /
με τον καιρό τα πράγματα δεν άλλαξαν εντυπωσιακά /
μια μικρή μερίδα έδειξε τελικά κατανόηση, ακόμα κι αν δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς γιατί το Φιξ υπήρξε κάποτε ένα μικρό θαύμα του αθηναϊκού μοντερνισμού /
ίσως γιατί δεν πρόλαβε να το δει στην καλή του περίοδο, πριν από την ανελέητη παρακμή του '80 /
στο τέλος παρέμεινε το μισό σχεδόν από το «υπερωκεάνιο» του Τάκη Ζενέτου, ο σταθμός άνοιξε και ο κόσμος συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι «κάποτε θα γίνει μουσείο» και ότι αυτό είναι καλύτερο από μια νησίδα πρασίνου ανάμεσα σε δύο φορτωμένες οδικές αρτηρίες /
κι έτσι ακουγόταν /
όμως από την αρχή όλο και κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή την υπόθεση που (είπαμε) φαινόταν λογική και παραγωγική /
διαρκή προβλήματα, τα έργα αρχίζουν, σταματάνε γιατί βρίσκεται αμίαντος, αρχίζουν ξανά, σταματάνε ξανά γιατί υπάρχουν προβλήματα με τον εργολάβο, οι εργασίες προχωράνε, αλλά με ρυθμούς χελώνας, οι εργασίες σταματάνε γιατί ο εργολάβος κηρύσσεται έκπτωτος, οι εργασίες ξεκινούν πάλι με νέο εργολάβο /
τον Μάρτιο του 2014 το κτίριο, επιτέλους, τελειώνει (αλλά χωρίς να παραδοθεί) /
και επτά μήνες μετά δεν μπορεί να ανοίξει /
και το χειρότερο; /
κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά γιατί το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης δεν μπορεί να ανοίξει /
η Άννα Καφέτση, ο άνθρωπος που έχει ταυτιστεί με τη γέννηση και τη μέχρι τώρα πορεία του ΕΜΣΤ, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Μουσείου την ύστατη ώρα, στο παρά ένα των εγκαινίων του /
η σύγκρουσή της με το διοικητικό συμβούλιο μπορεί να αποβεί μοιραία και κανείς δεν ξέρει τι μουσείο θα ανοίξει (όταν ανοίξει) και, κυρίως, με ποιους ανθρώπους /
η ιστορία στο ΕΜΣΤ αρχίζει να θυμίζει λίγο αρχαία τραγωδία και σε περίπτωση που υπάρξει «διάδοχη κατάσταση» αναρωτιέμαι μέσα σε τι περιβάλλον και ποιο κλίμα θα τραβήξει μπροστά αυτό το μουσείο, έχοντας πίσω του τόσες πληγές ανοιχτές.
σχόλια