8:20 Είμαστε σχεδόν έτοιμοι. Ήρθε ο Ισίδωρος. Τσεκάρει τα τασάκια στην μπάρα, τα φυτά πίσω από τις ροτόντες, ισιώνει το ρολόι στη σκάλα και ανεβαίνει στα πλατό. Η μουσική αρχίζει. Φοράω το κόκκινο κραγιόν μου και είμαι έτοιμη.
8:30 Μπαίνουν οι πρώτοι πελάτες. Είναι οι γνήσιοι πότες και κάθονται πάντα στη γωνία του Μπράιαν. Δουλεύω στα κάτω τραπέζια με τη Λίζα. Οι πρώτες ώρες είναι συνήθως βαρετές. Ευτυχώς, στις 10 έρχεται η Μελίνα.
10:30 περίπου. Τα πρώτα κάτω τραπέζια έχουν σερβιριστεί. Η Τζένη θα κεράσει τα πρώτα σφηνάκια. Κίτρινη τεκίλα με φέτα πορτοκάλι. Ανάβω τσιγάρο και χαζολογάω με τον Μάκη. Σήμερα είμαστε όλοι λαμπεροί και καλοντυμένοι. Μόλις μπήκε ο Γιώργος. Κάθεται στον καναπέ κάτω από τη σκάλα. Ναι, άκουσα τον δίσκο που μου έδωσε.
12:00 Τα φώτα σβήνουν για λίγο. Η ατμόσφαιρα απόψε είναι σούπερ. Μάλλον το παρακάνουμε όλοι με το αλκοόλ. Ο χώρος κάτω από τον πολυέλαιο έχει αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά. Ο Χρήστος στέκεται στις πίσω ροτόντες και μου ζητά να προσποιηθώ για λίγο μια έκπτωτη Ρωσίδα πριγκίπισσα για να κάνει πλάκα σ' έναν φίλο του. Το κάνω για λίγο. Ποτέ δεν έμαθα αν έπεισα κάποιον. Όχι πως μ' ένοιαζε. Τρέχω για σφηνάκια με τη Μελίνα.
Κανείς δεν ενοχλείται, γελάνε ενθουσιασμένοι και η στιγμιαία τρέλα μου τους παρασέρνει, η φρενίτιδα μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον, μέχρι να τελειώσει το «Let's stick together», οπότε όλοι αρχίζουν να χοροπηδάνε σαν παλαβοί και να μπουγελώνονται.
2:00 Η διαδρομή από το πάσο μέχρι το μπαρ γίνεται με τρομερή δυσκολία. Περπατάω ανάμεσα σε συμπληγάδες με ακριβά ρούχα που ανοιγοκλείνουν άλλοτε ρυθμικά και άλλοτε ατσούμπαλα. Το ένα χέρι ψηλά προσπαθεί να ισορροπήσει τον δίσκο πάνω από τα κεφάλια, το πρόσωπό μου χώνεται σε φρεσκολουσμένα μαλλιά, μυρίζω ακριβά αρώματα και ανάσες, ανταλλάζω χαμόγελα, βλέμματα και συγγνώμες. Ένα σέικερ καμικάζι για μας είναι ό,τι χρειάζεται.
Χ ώρα. Ο συνωστισμός πλέον έχει φτάσει σε νέα επίπεδα. Ο ένας πάνω στον άλλον, κρατούν όπως-όπως τα ποτά στο χέρι και λικνίζονται στους ρυθμούς του «I feel good» του James Brown. Τι νόημα έχει, άλλωστε, να περνάς καλά, αν δεν το φωνάζεις για να το δουν όλοι; Έχω αρχίζει να κουράζομαι, δεν θέλω να δουλέψω άλλο. Θέλω να χορέψω, να γιορτάσω και κυρίως να φλερτάρω με τον Ν., που επιτέλους ήρθε. Ξαφνικά τα πάντα μου φαίνονται πιο δύσκολα και οι δίσκοι βαρύτεροι απ' ό,τι συνήθως.
Η τελευταία παραγγελία που παίρνω είναι μια Moët. Το να την πάω στο τραπέζι με τη σαμπανιέρα μοιάζει αδύνατο. Το τείχος από κορμιά είναι αδιαπέραστο, με πατάνε, με σκουντάνε και η υπομονή μου αρχίζει να εξαντλείται. Πρέπει να το κάνω, ο πελάτης είναι γόνος πασίγνωστου εφοπλιστή και η παραγγελία έχει αργήσει ήδη. Διαλέγω να την κατεβάσω από το πατάρι. Αρπάζω τη σαμπανιέρα, τη σηκώνω ψηλά και αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον. Ξαφνικά, κάτι γυρνάει μέσα μου. Ακουμπάω τη σαμπανιέρα όπου μπορώ και αρπάζω το μπουκάλι. Την ανοίγω, την κουνάω με όση δύναμη έχω και αρχίζω να καταβρέχω τους πάντες. Στην αρχή με κοιτάνε περίεργα, ξαφνιασμένοι, γρήγορα όμως η έκπληξη μετατρέπεται σε ενθουσιασμό και αρχίζουν όλοι να κάνουν το ίδιο.
Ευτυχώς, κανείς δεν ενοχλείται, γελάνε ενθουσιασμένοι και η στιγμιαία τρέλα μου τους παρασέρνει, η φρενίτιδα μεταφέρεται από τον έναν στον άλλον, μέχρι να τελειώσει το «Let's stick together», οπότε όλοι αρχίζουν να χοροπηδάνε σαν παλαβοί και να μπουγελώνονται.
Δεν ξέρω τι με έπιασε, δεν ξέρω αν το ξεκίνησα όλο αυτό επειδή εκνευρίστηκα ή επειδή ζήλευα το ότι όλοι διασκέδαζαν, ενώ εγώ δούλευα. Αυτό που ξέρω είναι ότι έτσι ξεκίνησε άλλη μια διονυσιακή γιορτή στο Rock'n'Roll και ένα «άντε γαμηθείτε» κατέληξε σε μια απολύτως αξέχαστη βραδιά.
8:10 Το πρωινό φως μάς τυφλώνει. Είναι η πρώτη μέρα του 1991. Ανεβαίνουμε στο παπί και ξεκινάμε για την Τραυλαντώνη.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια