«Κάποιες οικονομικές δραστηριότητες απλά δεν πρόκειται να λειτουργήσουν μέχρι να έχουμε τα εμβόλια. Για παράδειγμα, η νυχτερινή διασκέδαση, τα μπαρ, η μεταμεσονύχτια διασκέδαση. Δεν μπορεί να έχουμε ανθρώπους να συνωστίζονται σε μπαρ μέχρι να έχουμε τα εμβόλια» ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός – μάλλον αναμενόμενη διαπίστωση, θα μπορούσε να πει κανείς, με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα που έχουμε αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα.
Ας μη γελιόμαστε: Ήδη από την πρώτη καραντίνα του Μαρτίου, όλοι οι φανατικοί clubbers γνωρίζαμε ότι θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να βιώσουμε ξανά τον γλυκό συνωστισμό που συνεπάγεται ένα επιτυχημένο πάρτι. Με την έννοια της κοινωνικής απόστασης να αποτελεί πλέον πρωταγωνιστή στην καθημερινότητά μας, οι εποχές που τα νυχτερινά πάρτι κρατούσαν τα σκήπτρα της μαζικής διασκέδασης φαντάζουν ήδη πολύ μακρινές.
Το κομμάτι των επιχειρήσεων και των ανθρώπων που δουλεύουν νύχτα στα μπαρ και τα κλαμπ έχει πληγεί ανεπανόρθωτα – αυτό είναι γνωστό. Πέρα όμως από την οικονομική καταστροφή, είναι και ο ψυχολογικός αντίκτυπος που συνοδεύει αυτή την τεράστια παύση στη νύχτα. Πώς να έχεις στο μυαλό σου τη διασκέδαση, το αλκοόλ, τον συνωστισμό, τη χαρά και την ευφροσύνη που προσφέρουν αυτά τα πράγματα, όταν καθημερινά πεθαίνουν εκατοντάδες άνθρωποι γύρω μας;
Αυτό που μου λείπει πραγματικά δεν είναι το έξω η τα ίδια τα πάρτι αλλά το ότι, όλο αυτό το διάστημα που αντιμετωπίζουμε την πανδημία και όλο αυτό το χάος που τη συνοδεύει, η διασκέδασή μας έχει ένα ωράριο. Όλοι βγαίνουμε έξω με ένα ρολόι, ενώ πριν ήταν όλα πιο αυθόρμητα. Οι καλύτερες βραδιές που έχω περάσει είναι εκείνες που βγήκα για ένα μόνο κρασί, γιατί είχα πρωινό ξύπνημα την επομένη μέρα, και κατέληξα να χορεύω νιρβάνα σαν δεκαπεντάχρονο.
Σε ανθρώπους που δεν είναι συνηθισμένοι στη νύχτα και τις χαρές της, στους «σπιτόγατους», σε εκείνους που διασκεδάζουν αλλιώς, σε όσους δεν αρέσκονται γενικά στον συνωστισμό, στη δυνατή μουσική και όλα τα συμπαρομαρτούντα, η παύση αυτή μπορεί να φαίνεται ως εντελώς παράπλευρη απώλεια της πανδημίας, ως ένα ζήτημα ανάξιο σχολιασμού, ως κάτι που δεν τους αφορά, τέλος πάντων – ειδικά αν τεθεί σύγκριση με άλλες εκφάνσεις της κουλτούρας, που επίσης πλήττονται ισχυρά, όπως ο κινηματογράφος, το θέατρο ή τα μουσικά live, παρόλο που μια τέτοια σύγκριση και άκυρη είναι και σίγουρα υποκριτική.
Πώς βιώνουμε όμως τη νέα κατάσταση όλοι εμείς που περιμέναμε ευλαβικά το Παρασκευοσάββατο για να εκτονώσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, την ένταση όλης της εβδομάδας; Τι κάνουν οι άνθρωποι που συνήθιζαν να κλείνουν πολλές από τις καθημερινές τους με «ένα ποτάκι» μετά τη δουλειά; Πώς γεμίζουν τα κενά που δημιούργησε η πανδημία, όταν φτάνει ο «εφιάλτης» της απραξίας του Σαββατοκύριακου; Πώς τους βρίσκει πια το πρωί της Κυριακής; Πόσο έχουν αλλάξει οι γενικότερες συνήθειές τους; Πώς αντιδρά το σώμα και το πνεύμα τους; Και, τελικά, πόσο αναστρέψιμες θα είναι αυτές οι αλλαγές, όταν επανέλθουμε στην πολυπόθητη «κανονικότητα»;
Σαββατοκύριακα, τότε και τώρα
«Στην προ κορωνοϊού εποχή, όπως συνηθίζουμε να λέμε, έβγαινα πολύ συχνά, ακόμα και καθημερινές, μετά το γραφείο, για early drinks με τους συναδέλφους ή για φαγητό με φίλους. Σίγουρα η Παρασκευή ήταν η αγαπημένη μου μέρα για να βγω για ποτό με την παρέα μου σε κάποιο μπαρ ή πρώτα για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο και μετά να συνεχίσουμε για ποτό. Αλλά και την Κυριακή συνήθιζα να είμαι σχεδόν όλη τη μέρα έξω για καφέ, brunch και στη συνέχεια για ποτό σε κάποιο απογευματινό πάρτι, από αυτά που γίνονταν σε διάφορα μπαρ της Αθήνας» θυμάται η 28χρονη Αικατερίνη Κυροχρήστου, ιδιωτική υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία.
«Τα Σάββατά μου δεν είναι πια όπως παλιά. Δεν πάω σε συγκεντρώσεις ούτε σε κρυφά πάρτι. Η διασκέδαση για μένα πρέπει να είναι όντως διασκέδαση, δεν μπορώ να βγω και να σκέφτομαι ότι παρανομώ, ούτε ότι η πράξη μου αυτή μπορεί να έχει αρνητική επίδραση στο κοινωνικό σύνολο. Οπότε έχω επιλέξει να κάνω άλλα πράγματα, όπως να πιω ένα κρασί και να συζητήσουμε με τις φίλες μου μέσω Zoom, να παίξουμε κάποιο online game ή να δω μια ταινία. Πράγματα που δεν έκανα ποτέ, πριν από το κορωνοϊό. Και με ανυπομονησία περιμένω να γίνουν όλα όπως πριν, να επιστρέψουμε στη κανονικότητα και τότε να διασκεδάσω με τους φίλους μου, όπως πρέπει, και κυρίως χωρίς φόβο και ενοχές».
Παρομοίως έχουν προσαρμοστεί και οι συνήθειες του 33χρονου ιδιωτικού υπαλλήλου και μουσικού παραγωγού Loren Raphael D. «Πριν από την πανδημία έβγαινα 2-3 φορές την εβδομάδα. Πήγαινα για clubbing με τους φίλους μου κάθε Σάββατο ή και κάποια άλλη μέρα της εβδομάδας, ανάλογα με το events. Μεσοβδόμαδα κανονίζαμε κανένα random καφεδάκι, απόγευμα στο κέντρο. Η σαββατιάτικη διασκέδαση ξεκινούσε μετά τα μεσάνυχτα, γύρω στις 12-1, και πηγαίναμε συνήθως σε parties με ηλεκτρονική μουσική ή σε events που γίνονταν σε διάφορα clubs ή άλλους χώρους στην πόλη. Εναλλακτικά, σε κάποιο standard club στο Γκάζι (Sodade, Bequeer κ.λπ.) όπου ξεφαντώναμε εξίσου μέχρι πρωίας. Όλο αυτό τελείωνε τα χαράματα, γύρω στις 7-8, όταν γυρνούσα σπίτι πτώμα, αλλά χαρούμενος.
»Τους τελευταίους μήνες και ειδικά κατά τη διάρκεια των lockdowns τα Σάββατα δεν έχουν το ίδιο νόημα, αφού όλοι οι χώροι διασκέδασης παραμένουν κλειστοί και στην καλύτερη περίπτωση υπολειτούργησαν για λίγο, με αυστηρούς περιορισμούς. Συνεπώς οι μέρες της εβδομάδας πλέον με βρίσκουν στο σπίτι μου να χαλαρώνω, να παίζω πιάνο, να βλέπω κάποια σειρά στο Netflix, ίσως να κάνω καμιά βόλτα στην περιοχή μου, στα Πατήσια, και κάποιες φορές συναντιόμαστε με φίλους στα σπίτια μας. Για να μη βαριόμαστε το συνδυάζουμε με κυριακάτικο barbeques στο μπαλκόνι, καταλήγοντας να παίζουμε παιχνίδια. Κάποια στιγμή είχα και μια πρόσκληση για πριβέ πάρτι με μουσική, όπου γνώριζα ότι θα υπάρχουν πολλά άτομα. Δεν επιλέγω τέτοιες περιπτώσεις καθαρά γιατί θέλω να προσαρμόζω τις ανάγκες μου με βάση την ασφάλεια, οπότε η μάζωξη 3-4 ατόμων στο σπίτι μου είναι για την ώρα αρκετή».
«Θα έβγαινα σίγουρα δυο φορές την εβδομάδα για φαγητό, 1-2 φορές για πότο, και για κάλο ξενύχτι μια φόρα τον μήνα απαραιτήτως, ανάλογα και με τα πάρτι που έπαιζαν, είτε σε μικρά κλαμπ είτε σε χώρους όπως το Ρομάντσο. Έ, από τα πάρτι γύριζα το ξημέρωμα» περιγράφει η Μάνια Πασαγιαννίδου, ελεύθερη επαγγελματίας, 42 ετών.
«Στην πρώτη καραντίνα είχα παρακολουθήσει σαββατιάτικο lockdown disco μέσω Zoom, τώρα πια τα Σάββατα μόνο Zoom με φίλους. Ίσως ένα ωραίο delivery και ταινία. Αυτό το Σάββατο, εάν μας κάνει τη χάρη ο ήλιος, θα πάρω την Μπλου (έχω το σκυλί του φίλου μου, του Αντίνοοου Αλμπάνη, να μου κάνει παρέα στη καραντίνα, ευτυχώς!) και θα πάμε μεγάλη βόλτα στου Φιλοπάππου και στην Πνύκα. Μετά μαγειρική, ίσως κάποιο γλυκό και καμιά ταινία ή σειρά. Συγκεντρώσεις σε σπίτι δεν πολυπαίζουν. Έχω 2-3 φίλους που γενικά βλέπω ξεχωριστά, μπορεί να βρεθούμε μέσα στην εβδομάδα για καμιά βόλτα στη γειτονιά, ή να έρθει κάποιος από το σπίτι να φάμε μαζί, και αυτά μέχρι τις 20:30».
Ο Σταύρος Κουρκούλης, κομμωτής και ιδιοκτήτης του ομώνυμου κομμωτηρίου στη Γλυφάδα, 49 ετών, θα έβγαινε σίγουρα κάθε Σάββατο για clubbing, από τις 2 μέχρι το πρωί τις Κυριακής. «Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω Σάββατο. Πήγαινα στα πάρτι, στο Sodade, στο Dybbuk, μπορεί σε ένα Σάββατο να περνούσα από δυο-τρία μέρη. Και ενδιάμεσα για ποτό σε μικρά μαγαζιά, μία-δύο φορές τη βδομάδα, νωρίς, κατά τις 10 με 12. Πλέον τα Σάββατα μπορεί να μην κάνω τίποτα ή να πάω σε ένα φιλικό σπίτι με δυο-τρεις φίλους. Ειδικά τώρα, στη δεύτερη καραντίνα, πολύ χαλαρά, είμαι τεμπέλης του κερατά, κοιμάμαι αγκαλιά με τον σκύλο μου και βλέπω Netflix. Δεν κοιμάμαι απαραίτητα νωρίς, κατά τις 2-3 συνήθως. Δεν έχω να σηκωθώ το πρωί, δεν έχω να κάνω κάτι, έχω χάσει τις ημέρες».
Δουλεύοντας τη νύχτα
Αν έχουν αλλάξει όμως οι βιορυθμοί των party animals μία φορά, δεν μπορώ να φανταστώ καν πόσο συντριπτική μπορεί να είναι η αλλαγή για τους ανθρώπους που δούλευαν τη νύχτα – πέρα από τον αγώνα τους για επιβίωση, αν δεν έχουν άλλες πηγές εισοδήματος ή ενασχολήσεις.
Ο Dreamer, aka Σωτήρης Τρέχας, διοργάνωνε κατά τη διάρκεια της προηγούμενης πενταετίας μερικά από τα καλύτερα πάρτι της πόλης. «Λόγω δουλειάς, σχεδόν κάθε ΠΣΚ του μήνα ήμουν έξω. Borderline δουλειά και διασκέδαση, αλλά πάντα το ευχαριστιόμουν. Όταν "δούλευα", πέρναγα συνήθως όλη τη βραδιά στο μαγαζί όπου είχα event, συνήθως τα Purple Nights στο Ρομάντσο της Αθήνας και τα Love Issues στο Ypsilon της Θεσσαολονίκης. Τα πολύ λίγα Σάββατα που δεν δούλευα και είχα όρεξη για βόλτα προσπαθούσα να επισκεφθώ όσο πιο πολλά μαγαζιά μπορούσα, προκειμένου να τους δω όλους και να 'χω μια σφαιρική εικόνα του τι συμβαίνει στην πόλη. FOMO, που λέμε. Συνήθως η βραδιά ξεκίναγε με ένα (ή τρία) ήρεμα ποτά στο Big, μετά με μια επίσκεψη στο Crust, εννοείται συνεχίζαμε στο six d.o.g.s και προφανώς η βραδιά τελείωνε στο Sodade. Δεν είμαι και πολύ του άφτερ, οπότε συνήθως γύρναγα σπίτι συντηρητικά, κατά τις 6-7. Τα αγαπημένα μου ποτά όμως τα έπινα πάντα μεσοβδόμαδα μετά τη δουλειά. Τρίτες και Πέμπτες στο Galaxy της Σταδίου. Και αν με ρωτάς, όσο κι αν μου λείπει ο χορός, το Galaxy μου λείπει παραπάνω».
Εκτός όμως από το DJing ο 30χρονος καλλιτέχνης καταπιάνεται με πλήθος άλλων ασχολιών. «Τα lockdowns και όλο το πάγωμα της αγοράς μου έδωσαν τη δυνατότητα να επικεντρωθώ σε αρκετά δημιουργικά πρότζεκτ, για τα οποία πριν δεν είχα χρόνο. Αυτό σημαίνει πως τα περισσότερα Σάββατα τα περνάω στο εργαστήριο μου παίζοντας με μπογιές και δημιουργώντας. Αστειευόμενος, αναφέρομαι στο εργαστήριο πάντα σαν club διότι έχω όλη μέρα δυνατά χορευτική μουσική και ενίοτε σπιτικά κοκτέιλ. Αλλά δεν είναι όλα τέλεια, έχει μειωθεί το εισόδημά μου κατά πάρα πολύ».
Τα ήσυχα βράδια και οι νέες Κυριακές
«Οι Κυριακές πλέον έχουν γίνει αργίες και ημέρες ξεκούρασης, κάτι που απολαμβάνω και αναγνωρίζω πως έτσι έπρεπε να είναι. Δεν πάω σε κρυφά πάρτι. Δεν το θεωρώ σωστό. Όσο και αν μου λείπει, δεν θέλω να βάλω σε κίνδυνο τον εαυτό μου και τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι καθημερινά. Προτιμώ να αγκαλιάζω τη γιαγιά μου. Και θα ξαναπαρτάρω όταν έρθει η ώρα. Ξυπνάω νωρίτερα, δεν πίνω, τρώω πιο υγιεινά, δουλεύω οκτάωρο και όχι όλη μέρα, έχω πιο ωραία επικοινωνία με τους φίλους και την οικογένεια μου, είμαι up to date με ό,τι με αφορά» περιγράφει ο Dreamer.
«Επειδή είμαι κοινωνικός άνθρωπος και δραστήριος, που το να κάθομαι απλά στο σπίτι χωρίς να έχω κάτι να κάνω μου ρίχνει εξαιρετικά τη ψυχολογία, αποφάσισα πως πρέπει να γεμίσω τη μέρα μου» εξηγεί η Κατερίνα. «Ξεκίνησα να μαγειρεύω, πράγμα που έκανα πολύ σπάνια στο παρελθόν. Ετοιμάζω κάθε Σάββατο και Κυριακή ένα ωραίο πρωινό, όπως συνήθιζα να τρώω έξω με τους φίλους, πειραματίζομαι και ανακαλύπτω ''ταλέντα'' που δεν ήξερα ότι έχω, αλλά δυστυχώς το απολαμβάνω και μόνη μου. Επιπλέον, ξεκίνησα τον Σεπτέμβριο και ένα online πρόγραμμα μαθημάτων σχετικό με το επάγγελμα μου, το οποίο είναι απαιτητικό και χρειάζεται αρκετό διάβασμα, όποτε αυτή η περίοδος είναι η ιδανικότερη. Κάθε Σαββατοκύριακο βγαίνω βόλτα για περπάτημα με τους 2-3 φίλους μου, που μένουν στην ίδια περιοχή με μένα. Συνηθίζουμε να παίρνουμε ένα καφέ σε takeaway και περπατάμε στη γειτονιά, συνδυάζοντας την άθληση με τη κοινωνικοποίηση.
»Ασφαλώς έχω γίνει συνδρομήτρια και σε online πλατφόρμα για γυμναστική από το σπίτι για να γεμίσω τη μέρα μου και είναι γεγονός ότι γυμνάζομαι περισσότερες φορές την εβδομάδα από τότε που ήταν ανοιχτά τα γυμναστήρια. Η γυμναστική μου ανεβάζει τη χαμηλή ψυχολογία. Μιλάω πολλές ώρες το Σ/Κ στο τηλέφωνο με FaceTime με τους φίλους μου και με τους γονείς μου, τους οποίους, λόγω της κατάστασης, δεν μπορώ να τους δω, καθώς ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Τέλος, εννοείται ότι και εγώ, όπως όλοι, βλέπω σειρές, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό, καθώς το να λιώσω στον καναπέ με ρίχνει ψυχολογικά, γιατί είμαι συνηθισμένη σε πιο έντονους ρυθμούς».
Ο Σταύρος παραδέχεται ότι έχει λάβει πολλές προσκλήσεις για «secret σκηνικά» από την αρχή της πανδημίας, αλλά δεν έχει πάει ούτε σε ένα από αυτά τα μυστικά πάρτι. «Θεωρώ ότι όλο αυτό γίνεται για κάποιο λόγο. Όλοι έχουμε μια μάνα και έναν πατέρα. Εγώ έχω κι ένα μαγαζί και δεν με παίρνει να βρεθώ θετικός στον κορωνοϊό, επειδή δεν πρόσεξα. Θα κλείσω για 15 μέρες και δεν είναι μόνο η οικονομική απώλεια αλλά και η ρετσινιά που θα μείνει μετά. Βεβαίως υπάρχει αυτό το νέου είδους στίγμα. Όταν ακουστεί στη γειτονιά όπου έχω 30 χρόνια το μαγαζί ότι ο Κουρκούλης έχει κορωνοϊό, ποιος θα ξανάρθει για κούρεμα;».
Το τέλος του αυθορμητισμού
Η ηθοποιός Αλίκη Ανδρειωμένου Παναγιωτοπούλου, από την άλλη, δεν είχε προγραμματισμό στις εξόδους της. «Αυτό που μου λείπει πραγματικά δεν είναι το έξω η τα ίδια τα πάρτι αλλά το ότι, όλο αυτό το διάστημα που αντιμετωπίζουμε την πανδημία και όλο αυτό το χάος που τη συνοδεύει, η διασκέδασή μας έχει ένα ωράριο. Όλοι βγαίνουμε έξω με ένα ρολόι, ενώ πριν ήταν όλα πιο αυθόρμητα. Οι καλύτερες βραδιές που έχω περάσει είναι εκείνες που βγήκα για ένα μόνο κρασί, γιατί είχα πρωινό ξύπνημα την επομένη μέρα, και κατέληξα να χορεύω νιρβάνα σαν δεκαπεντάχρονο στο Bequeer ή βρέθηκα σε αφρικάνικο μπαρ στην Κυψέλη, όπου πραγματικά, και να ήθελα, δεν θα ήξερα πού είναι για να ξαναπάω. Πλέον μπορεί στο σπίτι να παίξουμε Scrabble ή Uno και να φτιάξει το αγόρι μου Bloody Mary επειδή είναι Σάββατο βράδυ. Όταν το θυμηθούμε».
«Δεν είναι τόσο τα ίδια μπαρ και τα κλαμπ αυτά που μου έχουν λείψει» συμφωνεί η Μάνια. «Είναι το ότι βρίσκεσαι με φίλους, χορεύεις, πίνεις, φλερτάρεις, γελάς. Όταν θα μπορώ να τα κάνω, θα επιστρέψω δυναμικά!».
Κι αν αύριο άνοιγαν όλα τα κλαμπ;
«Γελάω, γιατί το σενάριο αυτό το σχολιάζουμε πολύ συχνά και χιουμοριστικά με τους φίλους μου και κάνουμε σχέδια για το πού θα πάμε, τι θα φορέσουμε, ποιους θα δούμε κ.λπ. γιατί, ας μην κρυβόμαστε, λυσσάμε να συμβεί! Θα σήμαινε επιστροφή στην κανονικότητα, ημέρα ελευθερίας και γιορτής, και σίγουρα θα ήμουν εκεί με τους φίλους μου στη πρώτη γραμμή!» λέει ο Loren Raphael.
Η Αλίκη είναι πιο επιφυλακτική. «Θέλει όλο αυτό μια περίοδο προσαρμογής. Όσο και αν μου λείπει ο ξέφρενος χορός και η διασκέδαση της νυχτερινής Αθήνας, για πολύ καιρό πιστεύω πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ο φόβος και η προσοχή έχουν αποτυπωθεί μέσα μας. Και υπάρχει λόγος γι' αυτό, γιατί όσο κι αν τα μετρά που παίρνει η κυβέρνηση καμία φορά είναι ανεξήγητα και αλλοπρόσαλλα σε σχέση με αυτό που επικρατεί, ας πούμε, στα λεωφορεία, ή με το γεγονός ότι μπήκε ένα ωράριο στην εστίαση, που μας έκανε όλους να συνωστιζόμαστε πιο πολύ, εκεί έξω κυκλοφορεί ένας ιός. Προσέχω πολύ και για μένα και για τους ανθρώπους μου. Κυρίως για τους δεύτερους. Όποτε όχι. Δεν θα είναι το ίδιο. Για πολύ καιρό ακόμη. Η κοινωνική απομόνωση είναι γεγονός. Υπάρχει παύση. Η καθημερινότητα μας άλλαξε και θα αλλάξει ξανά. Είμαι πολύ αισιόδοξη όμως. Σίγουρα θα είναι διαφορετικά, τουλάχιστον στην αρχή, αλλά θα τα καταφέρουμε, αλλιώτικα».
«Αν αύριο είχαμε βρει τρόπο να νικήσουμε τον ιό, ναι, θα πήγαινα. Αν αύριο η κατάσταση συνέχιζε να είναι η ίδια και απλά, προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία, θα άνοιγαν τα μπαρ και τα κλαμπ, όχι, δεν θα πήγαινα» συμπεραίνει ο Dreamer. «Όσο και αν μου έχει λείψει η νυχτερινή διασκέδαση και η social ζωή, πιστεύω πως πρέπει όλοι μας να πράξουμε ώριμα και να χωνέψουμε πως πρέπει να ασπαστούμε μια πιο μοναχική καθημερινότητα, για όσο χρειαστεί. Δεν συμφωνώ με τα περισσότερα από τα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση, δυστυχώς όμως δεν μπορώ να σκεφτώ πώς η συνάθροιση κόσμου θα μπορούσε να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι Covid conscious και ασφαλής».
Διαφορετικές ανάγκες και συναισθήματα
«Είμαι καλά, δεν έχω θέμα να μένω μόνη μου και μέσα, αρκεί να ξέρω ότι θα επανέλθουμε. Αλλιώς να μετακομίσω σε ένα νησάκι!» καταλήγει η Μάνια, θίγοντας, έστω και χάριν αστεϊσμού, το ζήτημα της αποκέντρωσης που έχει αρχίσει να απασχολεί πολλούς μέσα στην πανδημία. Γιατί αν δεν μπορείς να χαρείς τις πολιτιστικές επιλογές που σου παρέχει η μεγαλούπολη και αν φυσικά η δουλειά σου το επιτρέπει, γιατί να μην απομακρυνθείς από όλα τα αρνητικά των τρελών ρυθμών της; «Αισιόδοξη για το μέλλον είμαι. Δεν έχει φύγει η λαχτάρα μου να ακούσω μουσική και να χορέψω με τους φίλους μου, να γυρίσω σπίτι πρωί με πόδια να πονάνε από τον χορό, όλα υπάρχουν, απλά έχουν μπει σε pause και πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμη, οπότε ναι. Θα εμβολιαστούμε και θα ξαναδιασκεδάσουμε όπως πάντα... μέχρι την επόμενη πανδημία. Όσο καταστρέφουμε το σπίτι μας, θα έχουμε και τις συνέπειες».
«Σαφώς και έχω την ανάγκη να επιστρέψουμε και όταν ανοίξουμε θα κάνω τριήμερους εορτασμούς, θα βγω Σάββατο και θα γυρίσω την Τρίτη» συμπληρώνει ο Σταύρος. «Όμως δεν με έχει καταβάλει ψυχολογικά η όλη κατάσταση. Το βρίσκω ως μια ευκαιρία να ξεκουράσω το κορμί μου και το μυαλό μου. Σε 3, σε 6 μήνες, θα ξαναγυρίσουμε. Δεν πάθαμε τίποτα. 35 χρόνια βγαίνω, κι αν δεν βγω έναν χρόνο και τι έγινε; Θα βγω τον επόμενο».
Ο Dreamer κλείνει συνοψίζοντας σε μερικές φράσεις αυτά που κάνουν τη νύχτα μαγική. «Η νύχτα ήταν μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Και επαγγελματικά αλλά και προσωπικά. Η έλλειψή της είναι έντονη και σχεδόν καθημερινά αναπολώ πάρτι και στιγμές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Φλερτ, χορός, γέλια, αγκαλιές, ενθουσιασμός, όλα είναι κομμάτι της "νύχτας", και όλα είναι πάρα πολύ σημαντικά για την ψυχική υγεία μας. Ως καλλιτέχνης αντλώ έμπνευση όσα γεμίζουν ένα dance floor. Όλα αυτά τα πολύχρωμα φώτα που χαϊδεύουν τα κορμιά που χορεύουν είναι απλά μαγεία. Όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που ζουν δίπλα σου χορεύοντας, φωνάζοντας, φιλώντας μου λείπουν τόσο πολύ. Αλλά δεν φοβάμαι. Αυτή η μαγεία δεν χάνεται. Θα τα ξανανιώσουμε όλα πάλι, και όταν έρθει η ώρα όλα θα 'ναι τόσο τέλεια. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα είναι το πρώτο πάρτι που θα πάμε. Απλά δεν μπορώ! Η αποχή μάς βοηθάει να αντιληφθούμε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά. Οπότε, πού ξέρεις, μπορεί στο μέλλον να βλέπεις λιγότερα κινητά στη λαοθάλασσα μιας συναυλίας και περισσότερα κλειστά μάτια που απολαμβάνουν τους μαγικούς ήχους της νύχτας».
