«ΤΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ» είπε ο Θοδωρής και απάντησα με τον αντίχειρα προς τα πάνω, αλλά από μέσα μου έβαλα τον αντίχειρα προς τα κάτω, γιατί οι μόνες φωτογραφίες που έχω από βράδυ είναι κάτι πολαρόιντ των '90s από πλανόδιους φωτογράφους, τις οποίες δύσθυμα αγοράζαμε για 500 δραχμές, και, βέβαια, εκείνες που σε τραβούσαν με το ζόρι στα μπουζούκια και σου τις πουλούσαν σε ένα χάρτινο πλαίσιο με το όνομα του κέντρου – είναι οι φωτογραφίες που κράτησε η μάνα μου σε ένα συρτάρι για την περίπτωση που μου συμβεί κάτι τραγικό σε τραγικά νεαρή ηλικία.
Όχι μόνο δεν θα μπορούσα να εικονογραφήσω ένα ιστορικό βράδυ, υπάρχει πρόβλημα και με τις λέξεις, καθώς οι αναμνήσεις μου είναι λίγο-πολύ σαν τις φωτογραφίες τους, ανύπαρκτες για τα πετυχημένα βράδια, θολές και κακές για τα βράδια που κάποιος ήταν αρκετά νηφάλιος για να πατήσει το κλικ, και όλα τα άλλα είναι ένα νέφος από σκηνές που με τα χρόνια πήραν τη μορφή της πιο κολακευτικής εκδοχής τους, συνήθως προερχόμενης από κάποιον που σε αγαπά τόσο, ώστε να αλλοιώσει τα γεγονότα ή, τέλος πάντων, δεν θα διστάσει καθόλου προκειμένου να βελτιώσει την ιστορία που διηγείται.
Μα, δεν θυμάσαι που σε πήραν στα χέρια στο Mo Better το βράδυ που έπαιζαν οι Psychograndmamas; Δεν το θυμάμαι και το θεωρώ εξαιρετικά απίθανο, δεδομένου του σωματότυπού μου, το πολύ να φτάσαμε σε υψόμετρο 0,6 μ. Για χάρη της LiFO θα έπρεπε να ανατρέξω σε βιαστικές σημειώσεις από συντμήσεις και ιερογλυφικά σε moleskines και ό,τι υπήρχε πριν από αυτά. Βρήκα έναν πλούτο από άχρηστες πληροφορίες που λίγο βοήθησαν.
«Amfitheatro, Prinz, γνωρίζω Μιχάλη». Τίποτα δεν έγινε με τον Μιχάλη, παρά την ελπιδοφόρα καταχώριση.
6 Ιανουαρίου 1990
«Πάρτι Φώτη Ντούλου». Τι; Του μακαρίτη; Έγραψα 8.000 λέξεις για το έγκλημα, αν θυμόμουν οτιδήποτε από αυτό το πάρτι ή, έστω, ότι έχω πάει σε αυτό, θα είχα μια καλύτερη εισαγωγή. Μήπως, όμως, υπήρχε ένας τζόκεϊ του ιπποδρόμου με το ίδιο όνομα; Πιο πιθανό να είχα πάει σε αυτό το πάρτι, γιατί βλέπω ότι μετά πήγα στο Playboy, όπου τραγουδούσαν η Άντζελα Δημητρίου και ο Κοντολάζος.
7 Μαΐου 1995
«Βlue Velvet, Σταύλος, Rock με Χα, Φω, Ξε». Ήταν, άραγε, η βραδιά που η Λέντζου χόρευε πάνω στο τρόλεϊ για τα φαγητά κι εγώ την τσούλαγα σε όλο το μαγαζί; Αυτή, ναι, ήταν μια καλή βραδιά, μπορώ να γράψω μια πρόταση, που ήδη την έγραψα δηλαδή.
25 Αυγούστου 1996
«Amfitheatro, Prinz, γνωρίζω Μιχάλη». Τίποτα δεν έγινε με τον Μιχάλη, παρά την ελπιδοφόρα καταχώριση.
22 Μαρτίου 2000
«Αριστερά-δεξιά με Λίλιαν, Privilege, Στοά, Ρέμο με Γαλήνη». Εν τω μεταξύ, στο μυαλό μου μόνο Νικ Κέιβ πήγαινα.
27 Νοεμβρίου 2004
«Για σούσι, Μοmmy, Τribeca, Φοίβος Δεληβοριάς – Ζακ Στεφάνου, Dragoste, Bocca με Μάριο, Τσίμπο». Αυτή η βραδιά, φίλε, πρέπει να στοίχισε όσα έβγαλα όλο το 2020. Τι ήταν το Bocca, δεν έχω ιδέα.
Έτσι τρένο πάει μέχρι το 2009, τρία πάρτι την ίδια μέρα, δύο μπαρ, δύο after – εκτός από το 2006, που έχει λευκές σελίδες, σαν να θυμάμαι ότι έχασα μια εβδομάδα τον Φεβρουάριο, αποκαρδιώθηκα και παράτησα πλήρως τη χρονιά.
Και τότε το βρήκα:
24 Απριλίου 2008
«Γενέθλια Παύλου Φυσάκη, Soul, Mo Βetter, crowd surfing». Χα! Ρώτησα τον Φυσάκη, που είναι φωτογράφος, αν έχει τη φωτό και είπε ότι δεν έχει καμία φωτό από γενέθλιά του.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια