Κόντρα σε όλες τις καταστροφές, η άνοιξη ήρθε και φέτος. Η πορεία της σφαίρας που μας φιλοξενεί μέσα στο διάστημα παραδόξως συνεχίζεται χωρίς τη βοήθειά μας. Τον περισσότερο καιρό ξεχνάμε ότι η Γη μάς κάνει χάρη που μας αφήνει να ζούμε πάνω της.
Μμμμ, δεν πήγαινα για τόσο βαθιά σκέψη. Σε καταλαβαίνω, όμως. Κάθε άνοιξη στην Αθήνα προκαλεί μελαγχολική νοσταλγία. Θα γίνω κλισέ, αλλά δεν με νοιάζει, αυτές οι πρώτες μέρες της άνοιξης στην Αττική είναι μοναδικές. Έχω ζήσει σε πολλές πόλεις την άνοιξη, αλλά καμία δεν μοιάζει με της Αθήνας. Κρίμα που είναι τόσο εύθραυστη κι εξαφανίζεται πριν προλάβουμε να τη συνειδητοποιήσουμε.
Αυτό το άπιαστο είναι που κάνει αυτές τις ημέρες μοναδικές. Έτσι είναι. Από την άλλη, ευτυχώς που κρατάει λίγο το ξεμυάλισμα. Οι ειδήσεις στην τηλεόραση μας ενημερώνουν για τα χειρότερα που έρχονται, αλλά, μόλις βγω έξω, το ξεχνάω. Βλέπω τον κόσμο να τρώει και να πίνει και μου έρχεται να τους αγκαλιάσω όλους. Μετά κρυφακούω τις συζητήσεις τους κι επανέρχομαι. Απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι, άνεργοι, απολυμένοι, υπό απόλυση, πού καιρός για αναγέννηση και στυλάτη μελαγχολία.
Θυμάσαι που κάποτε ακούγαμε λυπητερή μουσική για να νιώσουμε κάτι διαφορετικό; Η θλίψη ήταν όπως το bungee jumping. Το δοκίμαζαν οι πιο cool σε δόσεις, αλλά κατά βάθος πίστευαν ότι όλα θα πάνε καλά, ότι η άνοιξη κι η νιότη θα νικήσουν. Υπήρχε η Ευρώπη, το ΙnterRail, το φρέσκο internet - αδύνατον να προλάβεις να στενοχωρηθείς στ' αλήθεια.
Εκείνη η μοδάτη μελαγχολία θυμάμαι ότι έριχνε κορίτσια. Αυτή η τωρινή, η αληθινή, δεν είναι καθόλου glamorous. Αντιθέτως, είναι κολλητική και μπορεί να σου ρουφήξει την ενέργεια μέσα σε μέρες. H κατάθλιψη είναι πια η εθνική μας ασθένεια. Όχι η κατάθλιψη του σινεμά, αλλά η κοινή κατάθλιψη του δρόμου, που εμφανίστηκε με ισχυρά επιχειρήματα και δεν ακούει πια Smiths.
Kαι η άνοιξη; Αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει κι όταν εμείς φύγουμε.
σχόλια