Η Σαρλίζ Θερόν πρωταγωνιστεί στο εξώφυλλο του τεύχους Μαΐου του περιοδικού Elle και στη συνέντευξή της μιλά για την καριέρα της, τη μητρότητα και το πώς είναι να μεγαλώνεις στις ΗΠΑ του Τραμπ τα δύο μαύρα της παιδιά- τον 6χρονο Τζάκσον και την ενάμιση έτους Αυγούστα.
«Ήξερα πως θα χρειαζόμουν τη βοήθεια της μητέρας μου αν σκόπευα να το κάνω μόνη μου ως γονιός»,λέει η διάσημη ηθοποιός, που υιοθέτησε τα παιδιά της το 2012 και το 2015. «Το να μην την αναγνωρίσω στην από κοινού κηδεμονία των παιδιών θα ήταν ψέμα. Κάποια στιγμή μου είπε χαριτολογώντας: "Έχω γεννηθεί για να είμαι γιαγιά". Και της λέω, "Κι εγώ; Δεν ήταν για να μεγαλώσεις εμένα; Είμαι το παιδί σου!". Αλλά είμαι τόσο τυχερή που το έχω αυτό. Θα ένιωθε πολύ μόνη μου αν δεν είχα συνεργάτη σε αυτό το έγκλημα», προσθέτει.
Όταν έγινε πρώτη φορά γονιός, λέει πως ένιωσε την πίεση να είναι η τέλεια μητέρα. «Στην αρχή, ήθελα να τα κάνω όλα και δεν ζητούσα όση βοήθεια χρειαζόμουν. Σκεφτόμουν πως αν δεν το κάνω όλο αυτό, τότε είμαι κακός γονιός. Τη δεύτερη φορά, συνειδητοποίησα πως είμαι πιο χαρούμενη και τα παιδιά μου το ίδιο αν ζητάω περισσότερη βοήθεια. Ο κόσμος νομίζω πως έχω κανένα προσωπικό 40 ατόμων, αλλά δεν ισχύει. Έχω μια νταντά και τη μητέρα μου λίγο παρακάτω, καταπληκτικούς φίλους και οικογένεια. Τους αποκαλώ το χωριό μου. Πλέον έχω μάθει να διατηρώ μεγαλύτερη ισορροπία. Κοιτάζω τις αντοχές μου και λέω, "Είναι το ντεπόζιτο γεμάτο ή άδειο;". Είναι στο χέρι μου να αποφασίσω πώς θα το ξαναγεμίσω ή αν θα το αφήσω άδειο. Αλλά τι μπορείς να κάνεις όταν είναι άδειο;», λέει η ηθοποιός.
Πολύ πριν τον ερχομό του γιους και της κόρης της, η Σαρλίζ Θερόν δηλώνει πως ήξερε ότι θα υιοθετούσε τα παιδιά της. «Όταν κατέθεσα πρώτη φορά αίτημα υιοθεσίας, η μητέρα μου μού έδειξε ένα γράμμα που είχα γράψει όταν ήμουν μικρή, όπου ρωτούσα αν μπορούμε να πάμε στο ορφανοτροφείο. Στην Νότια Αφρική υπάρχουν παντού ορφανοτροφεία και ήθελα έναν αδερφό ή μια αδερφή. Πάντα ήξερα πως υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά στον κόσμο χωρίς οικογένεια. Η υιοθεσία είναι κάτι πολύ προσωπικό -ξέρω κόσμο που αγαπώ πολύ και δεν δεν θεωρούν ότι θα μπορούσαν να μεγαλώσουν σαν δικό τους ένα άλλο παιδί. Το σέβομαι. Ωστόσο εγώ -και προφανώς δεν είμαι η μοναδική εκεί έξω- δεν είδα ποτέ καμία διαφορά στο να μεγαλώνεις ένα υιοθετημένο παιδί συγκριτικά με το μεγάλωνα ένα βιολογικά δικό μου. Δεν νιώθω πως χάνω κάτι. Αυτό υπήρξε πάντα η πρώτη μου επιλογή, ακόμη κι όταν ήμουν σε σχέση. Ήμουν πολύ ειλικρινής με τους συντρόφους μου σχετικά με ότι είμαι ανοιχτή στο να κάνω δικά μου παιδιά αλλά πως η υιοθεσία θα έπρεπε να είναι κομμάτι της ζωής μου. Το υποστήριζα με σθένος αυτό», σημειώνει στη συνέντευξή της.
Όπως λέει συνειδητοποίησε ότι θέλει να γίνει μητέρα μετά τον χωρισμό της από τον Στιούαρτ Τάουνσεντ. «Τα 20 μου ήταν όπως ακριβώς ήθελα. Είχα ένα σύντροφο, που ήταν περιπετειώδης όπως κι εγώ. Παίρναμε τα backpack μας και πηγαίναμε στην εξοχή για πέντε εβδομάδες, σκαρφαλώναμε σε βουνά, μέναμε σε ξένα σπίτια. Πήγαινα συνεχώς σε πάρτι, δεν είχα ούτε μια έγνοια. Μετά, όταν έληξα τη σχέση, ένιωσα μια έντονη ανάγκη να γίνω μαμά. Δεν ήθελα πλέον να ταξιδεύω ή να βγαίνω συνέχεια έξω ή να πίνω», λέει η Σαρλίζ.
Βέβαια παραδέχεται πως η διαδικασία της υιοθεσίας δεν ήταν εύκολη. «Βίωσα πνευματικά μεριά από τα δυσκολότερα σημεία της ζωής μου όταν έκανα πρώτη φορά αίτημα. Υπήρχαν πολλά που δεν λειτουργούσαν και όταν στηρίζεις εκεί όλες τις ελπίδες σου μετά καταρρακώνεσαι», σχολιάζει η ίδια.
Σήμερα, στην ηλικία των 40 ετών, δηλώνει πως δεν έχει νιώσει ποτέ καλύτερα. «Ποτέ δεν αγάπησα μια ηλικία περισσότερο από αυτήν. Νιώθω σαν επιτέλους να βρήκα το τέλειο μέγεθος κρεβατιού, την τέλεια κούπα...», λέει χαρακτηριστικά. Ωστόσο προσθέτει πως η μητρότητα οπωσδήποτε της έδωσε νέα «προοπτική».
«Βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Η ιδέα ενός παιδιού όταν ήμουν 20 ήταν ό,τι πιο τρομακτικό μποορύσα να σκεφτώ. Όταν έγινα 30 ένιωθα τόσο έτοιμη. Βέβαια έρχεται μια στιγμή που λες, "Θεέ μου, ελπίζω όταν έχω δικά μου παιδιά, να εξακολουθώ να θέλω τόσο πολύ να γίνω γονιός". Είχα και άσχημες μέρες. Κάνω λάθη. Περνάς από πολλά στάδια του θυμού όταν γίνονται μικρά κ@@@παιδα. Και διαλέγουν τις χειρότερες στιγμές. Είναι πολλά για έναν άνθρωπο. Αλλά μετά από έξι χρόνια, δεν υπάρχει πλέον ούτε μια μέρα που να ευχήθηκα να μην τον είχα κάνει αυτό», σημειώνει.
Επίσης λέει πως πολλές μητέρες την πλησιάζουν και την επιπλήττουν για τον τρόπο που μεγαλώνει τα παιδιά της. «Έρχονται μαμάδες και μου λένε πως τα έχω κάνει θάλασσα. Θυμάμαι μία που με συμβούλευε να αγοράσω μητρικό γάλα. Αυτό για μένα ήταν αδιανόητο. Αλλά το καλό με μένα είναι πως ποτέ δεν έδινα σημασία σε αυτά που σκέφτονται οι άλλοι. Αυτό είναι ίσως το μοναδικό χαρακτηριστικό που με βοήθησε στο να είμαι μητέρα», καταλήγει.
σχόλια