Πριν από λίγο καιρό, ο Ian Hunter ανακοίνωσε μια νέα περιοδεία επανασύνδεσης (reunion tour) της διάσημης στα '70s μπάντας του, Mott the Hoople. Λίγο αργότερα, δήλωσε διακριτικά ότι δεν πρόκειται ακριβώς για «reunion».
Από τα τέσσερα μέλη που συμμετείχαν στο πιο γνωστό άλμπουμ του συγκροτήματος –το All the Young Dudes του 1972– δύο έχουν πεθάνει και ένα βρίσκεται καθηλωμένο από ισχυρό εγκεφαλικό, υποχρεώνοντας τον ηγέτη του γκρουπ να στραφεί στον κιθαρίστα και τον κιμπορντίστα που είχαν παίξει στο μάλλον χλιαρό κύκνεια άσμα των Mott the Hoople, The Hoople, του 1974.
Επιδεικνύοντας μια έντιμη προσέγγιση που σπανίζει στη σύγχρονη βιομηχανία νοσταλγικών επανασυνδέσεων, ο Hunter δεν αποκαλεί την μπάντα της προσεχούς περιοδείας Mott the Hoople, αλλά Mott the Hoople '74.
Αν ήθελε, θα μπορούσε να διαλέξει κάποιους μουσικούς από καταχώρηση στο Graiglist και να ονομάσει το σχήμα Mott the Hoople. Το σήμα κατατεθέν της «φίρμας» του ανήκει και θα μπορούσε νομικά να το κάνει.
Από τη στιγμή που μια μπάντα γίνει «brand», το κίνητρο να συνεχίσει επ' άπειρον είναι πολύ ισχυρό, ακόμα και με μια σύνθεση που κάνει τους παλιούς οπαδούς της να αναρωτιούνται «ποιοι είναι αυτοί ρε παιδιά;».
Όλο και πιο συχνά, τέτοιου είδους λειψές και «παραπλανητικές» εκδοχές γίνονται ο κανόνας των επανασυνδέσεων παλαιών συγκροτημάτων καθώς το ροκ πλησιάζει στην όγδοη δεκαετία του.
Από τη στιγμή που μια μπάντα γίνει «brand», το κίνητρο να συνεχίσει επ' άπειρον είναι πολύ ισχυρό, ακόμα και με μια σύνθεση που κάνει τους παλιούς οπαδούς της να αναρωτιούνται «ποιοι είναι αυτοί ρε παιδιά;».
Στην τρέχουσα αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους, οι Kiss εμφανίζονται με τη μισή αρχική τους σύνθεση: με τον Gene Simmons και τον Paul Stanley δηλαδή (ο Peter Criss και ο Ace Frehley ζουν πάντως).
Αντιστοίχως και οι Who με τον Roger Daltrey και τον Pete Townshend (ο John Entwistle και ο Keith Moon έχουν πεθάνει). Οι Yes και οι Journey συνεχίζουν χωρίς τους αυθεντικούς τραγουδιστές τους. Οι Styx εμφανίζονται χωρίς τον Dennis DeYoung, που έγραψε και τραγούδησε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Οι Lynyrd Skynyrd, που βρίσκονται επίσης αυτόν τον καιρό εν μέσω «αποχαιρετιστήριας τουρνέ», διαθέτουν μόνο ένα αυθεντικό μέλος πλέον, το ίδιο και οι Eagles.
Οι Foreigner περιοδεύουν με ένα μόλις ιδρυτικό μέλος –τον κιθαρίστα και βασικό συνθέτη του γκρουπ, Mick Jones– και όταν εκείνος αρρώστησε πριν μερικά χρόνια, η μπάντα συνέχισε άνετα και χωρίς αυτόν.
Και το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε εκπροσώπους του κλασικού ροκ. Τόσο οι Dead Kennedys όσο και οι Undertones εμφανίζονται προ πολλού χωρίς τους εμβληματικούς αυθεντικούς τραγουδιστές τους.
Η περιοδεία επανασύνδεσης των Bikini Kill που ξεκινά σε λίγο καιρό θα πραγματοποιηθεί χωρίς τον κιθαρίστα Billy Karren, ενώ σε πρόσφατες τουρνέ ιστορικών «εναλλακτικών» γκρουπ όπως οι Pixies, οι Smashing Pumpkins και οι Replacements, απουσίαζαν ένα ή περισσότερα αυθεντικά μέλη πολύ αγαπητά στους οπαδούς τους.
«Αν είμαι εγώ στο μικρόφωνο και η γιαγιά σου στο ντέφι, τότε είναι οι Fall», είχε πει κάποτε ο αείμνηστος ηγέτης / δικτάτορας του θρυλικού γκρουπ από το Μάντσεστερ, Mark E. Smith, ενώ πολύ πιο πρόσφατα διοργανωτής συναυλιών συγκροτημάτων κλασικού ροκ δήλωσε ότι «γύρω στο 90% των θεατών που πάνε να δουν –και βασικά να ακούσουν– τους Foreigner, δεν έχουν ιδέα, ούτε και τους ενδιαφέρει ποιος ήταν κάποτε και ποιος είναι τώρα στο συγκρότημα».
Με στοιχεία από τους New York Times
σχόλια