Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν, θυμάμαι και νεκρολογίες για το ροκ ασχέτως αν ποτέ δεν ήταν σαφές τι εννοούσε κάποιος όταν δήλωνε «πάει, πέθανε το ροκ». Ως τι πέθανε; Ως μουσικό είδος; Ως κουλτούρα; Ως (αντικομφορμιστικός και βασικά αντικοινωνικός) τρόπος ζωής; Ως (ατομικιστική και συχνά αγρίως σεξιστική) συμπεριφορά ; Ως επανάσταση; Έλεος – η ροκ μουσική βιομηχανία στις δόξες της ήταν υπόδειγμα κυνικού καπιταλισμού και ξέφρενης απληστίας. Ως σάουντρακ της αντικουλτούρας; Αυτό κράτησε μόνο μια στιγμή πριν από μισό αιώνα.
Αν αναζητά κανείς σώνει και καλά πάντως συγκεκριμένη ημερομηνία θανάτου, αυτή θα μπορούσε να είναι η καθιέρωση της ετήσιας τελετουργικής ένταξης των inductees («νεοσυλλέκτων», αν και προ πολλού πρόκειται συχνά για υπερήλικες ή/και μακαρίτες) στο Rock & Roll Hall of Fame πριν από τριάντα τόσα χρόνια.
Αρχικά, έμοιαζε αρκετά σεμνή τελετή που παρέμενε συνεπής προς τον τίτλο της τιμώντας κυρίως τους πρωτοπόρους του rock&roll. Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως γινόταν όλο και πιο δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τα κριτήρια ένταξης σ' αυτό το κιτς μαυσωλείο. Αναγνωρισμένη αξία και επίδραση; Βάρος κληρονομιάς; Δημοτικότητα; «Δόντι» στην επιτροπή; Και γιατί ο τάδε και όχι ο δείνα; Έχει να κάνει με το ροκ ιδίωμα; Τι δουλειά έχουν τότε οι ABBA (όσο κι αν τους αγαπά και τους σέβεται κανείς);
Εδώ και χρόνια πάντως να μοιάζει να συμπορεύεται με την αρχειακή / νοσταλγική υφή που έχει λάβει το είδος στις εποχές των αέναων reunion περιοδειών και επανασυνδέσεων δίκην συνταξιοδοτικού προγράμματος. Και επίσης, οι τελετές επιμνημόσυνης «ένταξης» έχουν πολύ πλάκα αν κάτσει να τις παρακολουθήσει κανείς χωρίς δέος για τα ιερά τέρατα που εμφανίζονται δικαιωμένα επί σκηνής.
Κάθε χρόνο, μεταξύ άλλων απρόβλεπτων και συναρπαστικών απροόπτων μπορεί να πετύχει κάποιος: συγκροτήματα με ένα ή δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη που σέρνουν ηρωικά το brand και απαιτούν να «ενταχθούν» και οι μουσικοί που χρησιμοποιούν στις επανασυνδέσεις, έριδες που αναζωπυρώνονται στα γεράματα, μορφάρες που τελούν μεταξύ ευθυμίας και άνοιας, και γενικά μια ωραία ατμόσφαιρα μεταξύ σμόκιν και δερμάτινου τζάκετ όπου το μισό κοινό κάτω στα τραπέζια μοιάζει με το Νίκο Καρβέλα.
Εύκολος στόχος θα πει κανείς (όχι ο Καρβέλας, η εκδήλωση). Ναι, εντάξει αλλά κάθε χρόνο γίνεται μεγάλο νταβαντούρι και τζόγος όλοι έχουν (έχουμε) την αποψάρα μας σχετικά με το ποιοι έπρεπε να έχουν μπει και ποιοι δε θα έπρεπε να έχουν προταθεί καν. Όπως γίνεται δηλαδή με όλα τα βραβεία, από τα Χρυσά Βατόμουρα μέχρι το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Ανακοινώθηκαν λοιπόν προχθές και οι τιμώμενοι της επόμενης τελετής ένταξης, οι εκλεκτοί «νεοσύλλεκτοι» της τάξης του 2019: The Cure, Janet Jackson, Radiohead, Stevie Nicks, Def Leppard, The Zombies. Τον «πούλο» για φέτος οι ατυχήσαντες υποψήφιοι Kraftwerk, Devo John Prine, Rage Against the Machine, Todd Rundgren, LL Cool J, MC5 και Chaka Khan. Υπομονή, στατιστικά όλοι θα μπουν κάποτε.
Μα εδώ έχει μπει κατά καιρούς η σάρα και η μάρα, θα ουρλιάξει κάποιος ευσεβιστής, και δεν έχουν μπει οι Joy Division / New Order, οι Kraftwerk, οι Television, ο Sly Stone κλπ, κλπ... Δεν υπάρχει σάρα και μάρα φίλε μου πλέον, ο πλήρης αναθεωρητισμός θριάμβευσε. Να λες πάλι καλά που δεν έχουν μπει οι Wings του Paul McCartney.
Οι οποίοι πάντως δεν είναι και τόσο χειρότεροι από άλλα ροκ τέρατα που έχουν μπει, όπως (κατά την αγρίως υποκειμενική μου άποψη) ο George Harrison (ως σόλο καλλιτέχνης, άσχετα από τους Beatles) , οι Chicago, οι Pearl Jam, οι Green Day, οι Rush, ο Eric Clapton, οι Yes και (ναι, λυπάμαι, ξέρω ότι είναι ταμπού ειδικά φέτος μ΄ αυτήν την ταινία) οι Queen. Αντίθετα, με Kiss, Journey, Leppard, προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Αν πάντως, το κυρίαρχο κριτήριο είναι μια διαχρονική δημοφιλία υπερφυσικού μεγέθους και κατοχύρωση ως θρυλικού ονόματος σ΄ έναν τεράστιο χώρο (όπως το «κλασσικό» χέβι μέταλ), πιστεύω ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι ακόμα δεν έχουν ενταχθεί στο Rock & Roll Hall of Fame, οι Iron Maiden. Αίσχος.
σχόλια