Η Μέγκαν Μαρκλ μίλησε σε μαθητές, για τον ρατσισμό και τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, ζητώντας συγγνώμη από τα παιδιά γιατί πρέπει να μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που υπάρχουν ακόμη τέτοια φαινόμενα.
Η δούκισσα του Σάσεξ μίλησε διαδικτυακά σε παιδιά που αποφοιτούν από το σχολείο στο οποίο φοίτησε και η ίδια, στο Λος Άντζελες και παραδέχθηκε ότι ήταν αγχωμένη για το τι θα τους έλεγε σχετικά με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.
«Δεν ήμουν σίγουρη τι μπορούσα να σας πω. Ήθελα να πω το σωστό πράγμα και ήμουν πολύ νευρική, ότι δεν θα έλεγα το σωστό και θα επικριθώ. Αλλά συνειδητοποίησα ότι το μόνο λάθος πράγμα να πεις είναι να μην πεις τίποτα», είπε στους μαθητές η Μαρκλ, που στο παρελθόν έχει μιλήσει για το πώς βίωσε η ίδια τον ρατσισμό.
«Η ζωή του Τζορτζ Φλόιντ είχε σημασία», είπε και αναφέρθηκε ονομαστικά και σε άλλα θύματα αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ. «Οι ζωές τους είχαν σημασία όπως τόσων άλλων ανθρώπων, τα ονόματα των οποίων γνωρίζουμε αλλά και εκείνων που δεν ξέρουμε», συμπλήρωσε, ενώ απολογήθηκε στα παιδιά λέγοντας:
«Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι λυπάμαι τόσο πολύ που πρέπει να μεγαλώσετε σε έναν κόσμο που αυτό υπάρχει ακόμη. Λυπάμαι που κατά κάποιο τρόπο δεν κάναμε τον κόσμο το μέρος που σας αξίζει». Παράλληλα, κάλεσε τους μαθητές να χρησιμοποιήσουν τη φωνή τους με τον πιο ισχυρό τρόπο από ποτέ. «Οι περισσότεροι από εσάς είστε ή θα γίνετε 18 ετών και θα μπορείτε να ψηφίσετε», εξήγησε.
Η Μέγκαν Μαρκλ αναφέρθηκε και σε δύο δικές της αναμνήσεις. Η πρώτη, αφορούσε τη συμβουλή μιας καθηγήτριάς της, που της είπε να βάζει πάντα τις ανάγκες των άλλων πάνω από τους δικούς της φόβους. «Αυτό μου έμεινε σε όλη μου τη ζωή και το σκέφτομαι περισσότερο από ποτέ την τελευταία εβδομάδα», σημείωσε.
Αλλά θυμήθηκε και τις ταραχές που βίωσε ως παιδί, οι οποίες ξέσπασαν το 1991 όταν ένας μαύρος άνδρας, ο Ρόντνεϊ Κινγκ, έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από αστυνομικούς.
«Ήμουν 11-12 ετών όταν ξέσπασαν οι ταραχές, που προκλήθηκαν από μία παράλογη ενέργεια ρατσισμού. Θυμάμαι την απαγόρευση κυκλοφορίας, να τρέχω πίσω στο σπίτι και να βλέπω στάχτες να πέφτουν από τον ουρανό, να μυρίζω τον καπνό και να τον βλέπω να βγαίνει από κτίρια. Να βλέπω ανθρώπους να βγαίνουν τρέχοντας από κτίρια κρατώντας τσάντες και λεηλατώντας. Θυμάμαι να βλέπω ανθρώπους στο πίσω μέρος φορτηγού να κρατούν όπλα. Και αυτές οι μνήμες δεν θα φύγουν ποτέ», περιέγραψε.