Σε αυτή την πρωτοφανή και εξοργιστική καταστροφή του φυσικού πλούτου και των δρυμών της Ελλάδας, το βασικότερο βέβαια είναι οι νεκροί, που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους. Είναι και οι μετανάστες που κυνηγήθηκαν από αυτόκλητους συνοριοφύλακες και στοιβάχτηκαν σα ζώα σε φορτηγά. Είναι οι άρρωστοι του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης που εκκενώθηκε ― ως τώρα ξέραμε ότι τα νοσοκομεία εκκενώνονται μόνο σε εποχές πολέμου και υπάρχει πρόνοια τι κάνουν σε ακραίες συνθήκες. Είναι οι ηλικιωμένοι και οι χιλιάδες άνθρωποι που ξεσπιτώθηκαν ή κάηκαν τα σπίτια τους. Είναι η επίσης εγκληματική αμέλεια να αφήσουν να καεί έστω ένα μέρος της Μονής Οσίου Λουκά ― μνημείο της Ουνέσκο που έπρεπε να είναι απρόσβλητο παντοιοτρόπως.
Δίπλα σε όλα αυτά που δημιουργούν ένα αίσθημα αποκαρδίωσης, σαν όλα στη χώρα να είναι τυχαία και ακυβέρνητα, δίχως ικανό κράτος να τα αντιμετωπίσει, δίχως σχέδιο, δίχως δομές, δίχως επιχειρησιακή ικανότητα, υπάρχουν και τα ζώα, που υφίστανται την πρωτοφανή καταστροφή του κόσμου τους δίχως να έχουν τη λογική να την επεξεργαστούν.
Ένα ελάφι που κατέβηκε από την φλεγόμενη Φυλή (δυτικά του δρυμού της Πάρνηθας), τυχερό που γλύτωσε, έφτασε χθες στην κατοικημένη περιοχή και τρεις αστυνομικοί που βρίσκονταν στο σημείο προσπάθησαν να το ταΐσουν.
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη χώρα και στον κόσμο μας.
