ΦΕΤΟΣ, ΜΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΑΠΕΙΛΗ άλλαξε ριζικά την καθημερινότητά μας. Ένας ιός ανέτρεψε τις ζωές μας και μια πανδημία ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι όλα όσα θεωρούνταν σημαντικά μέχρι τότε, πλέον φαίνονται ασήμαντα. Ένας υποχρεωτικός εγκλεισμός, μια καθημερινότητα που εκτυλίσσεται μεταξύ πραγματικότητας και επιστημονικής φαντασίας, αυστηροί περιορισμοί, ακινησία και φόβος είναι οι συνέπειες του κορωνοϊού στη ζωή μας.
Η εποχή απαγορεύσεων και μετακινήσεων έσβησε μονομιάς όλα εκείνα που ήταν αυτονόητα όπως οι γιορτές, τα ταξίδια, τα οικογενειακά τραπέζια και οι βόλτες με τους φίλους μας. Μια απέραντη σιωπή κυριάρχησε στην καθημερινότητά μας. «Αυτό το Πάσχα δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα, θα το γιορτάσουμε μένοντας σπίτι» μετέδιδαν τα μέσα ενημέρωσης αλλά και μέλη της επιτροπής των λοιμωξιολόγων. Έπρεπε, λοιπόν, να το πάρω απόφαση. Το φετινό Πάσχα θα το ζούσα μοναχικά και εντός πόλεως.
Κάθε χρόνο την περίοδο του Πάσχα πηγαίνω στο εξοχικό μου, στο χωριό Πηγή του νομού Φωκίδας. Λατρεύω το Πάσχα στην επαρχία για όλο τον ρομαντισμό και τις τελετουργίες της παράδοσης. Οι λευκές λαμπάδες, τα κόκκινα αυγά, το σουβλιστό αρνί, οι μυρωδιές της άνοιξης, ο ήχος από τις καμπάνες, η μαγεία της φύσης, συνθέτουν εκείνο το ξεχωριστό σκηνικό που καταφέρνει πάντα να σταματά τον χρόνο.
Από το διαρκές ξεφάντωμα σε σπίτια χωριανών βρέθηκα να στέλνω sms με κωδικό 6 για σωματική άσκηση στου Φιλοπάππου.
Κάθε Κυριακή του Πάσχα θυμάμαι τα ασβεστώματα των ξυλόφουρνων, το ξύπνημα από τα επιτόπια γλέντια και τις φωνές στις αυλές, τα τσικνίσματα, τα σπιτικά φαγητά, τα κλαρίνα, τους χορούς, τα ατελείωτα φαγοπότια, τις υπαίθριες συναθροίσεις, τα χριστόψωμα, το αντάμωμα συγγενών, φίλων και παλιών συγχωριανών, τις ιστορίες από τα παλιά, τα πυροτεχνήματα στον αέρα, τις ατελείωτες απογευματινές εξορμήσεις στο βουνό, την κατανυκτική ησυχία στον Εσπερινό της Αγάπης στο μοναστήρι της Μονής Βαρνάκοβας, την επίσκεψη στο νεκροταφείο αλλά και τη θύμηση εκείνων που έχουν φύγει και δεν είναι πια μαζί μας, όπως η μητέρα μου.
Το Πάσχα είναι η γιορτή της επαρχίας. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα βίωνα τη γιορτή της Ορθοδοξίας στην πρωτεύουσα. Όμως, η βίαια προσαρμογή στα δεδομένα της υγειονομικής κρίσης δεν σου άφηνε άλλα περιθώρια. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν η στενοχώρια του πατέρα μου. Μόνος αυτός, μόνος εγώ, μόνος και ο αδερφός μου. Ο καθένας σε διαφορετικό σημείο, αιχμάλωτοι της καραντίνας.
Απρόσμενα, το εξοχικό, το φαγητό, οι φίλοι, η παρέα, η οικογένειά μου, αντικαταστάθηκαν από το διαμέρισμα, το delivery, το μπαλκόνι, τη μοναξιά και την απομόνωση. Από το διαρκές ξεφάντωμα σε σπίτια χωριανών βρέθηκα να στέλνω sms με κωδικό 6 για σωματική άσκηση στου Φιλοπάππου. Από τα πλατάνια, τις λεύκες και τα πεύκα στις παπαρούνες του γειτονικού λόφου. Από τα φιλιά, τις αγκαλιές, ακόμα και τις απλές χειραψίες, στην ανταλλαγή ευχών με τον διανομέα και τους φίλους στα social media.
19 Απριλίου 2020. Ήταν νωρίς το πρωί της Κυριακής όταν βγήκα στο μπαλκόνι μου και επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Βλέποντας την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, ένιωσα παράξενα συναισθήματα και άπειρες σκέψεις κυρίεψαν το μυαλό μου. «Στη γιορτή της μέθεξης εγώ ήμουν μόνος» σκέφτηκα.
Σε κάποιες ταράτσες του Κουκακίου και της Καλλιθέας σταδιακά στήνονταν αυτοσχέδιες ψησταριές ή ακόμα και σούβλες. Ένα πρωτόγνωρο θέαμα ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Κάποιοι πιο κεφάτοι γείτονες έβαζαν δυνατά τη μουσική, προσπαθώντας να ξεσηκώσουν τη συνοικία, ενώ άλλοι επέλεξαν το εορταστικό τραπέζι σε ακάλυπτους ή και μπαλκόνια.
Για μένα, όμως, ήταν σαν μια κανονική μέρα. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το ενδιαφέρον. Μονόχνοτα. Το μεσημέρι κάθισα να φάω, χαζεύοντας παράλληλα μια ταξιδιωτική εκπομπή στην ΕΡΤ και το βράδυ παρακολουθώντας σειρές στο Netflix. Ενδιάμεσα, ως μοναδική παρηγοριά, κάποιες πολύτιμες αναγνώσεις που με έκαναν να ξεχνιέμαι αλλά και η επικοινωνία με τα αγαπημένα μου πρόσωπα μέσω Skype. Ύστερα, επαναφορά στη μοναχικότητα.
Ξεκομμένος από τους δικούς μου, αποφάσισα το απόγευμα να κάνω έναν περίπατο για να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Η πόλη είχε μεταμορφωθεί σε ένα ερημωμένο κινηματογραφικό σκηνικό. Άδειοι δρόμοι. Ήσυχες πλατείες. Κλειστά καταστήματα και ρολά κατεβασμένα. Όλα βρίσκονταν σε μια κατάσταση αναμονής. Η Αθήνα έμοιαζε με ακατοίκητο αστικό τοπίο όπου δειλά-δειλά, σε κάποιες φάσεις, ακούγονταν από μακριά μερικά σφυρίγματα, βαρελότα και ήχοι παραδοσιακής μουσικής.
Ξημερώματα Δευτέρας είπα στον εαυτό μου: «Απ' όλες τις Πασχαλιές που έχω ζήσει, το βέβαιο είναι ότι τη φετινή, όπως εξελίχθηκε στην πόλη, δεν θα τη ξεχάσω ποτέ». Μια διαφορετική άνοιξη, ένα μελαγχολικό Πάσχα, σε μια σιωπηλή πρωτεύουσα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
