Έμαθαν να τρέχουν όσο κανείς. Να στοιβάζονται σε μετρό και λεωφορεία για να πάνε στις δουλειές τους (οι τυχεροί), κρατώντας ένα κινητό στο χέρι. Να κρατάνε την ανάσα τους για έναν διαδικτυακό έρωτα κι ένα μήνυμα που κρυφοκοιτάζουν χωρίς να ανοίγουν.
Τις περισσότερες φορές γυρνούσαν σπίτι και ξάπλωναν στο κρεβάτι του διαμερίσματός τους χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο. Αν η βδομάδα βγαίνει ή αν τα όνειρα τους θα πραγματοποιηθούν. Ίσως δεν έχουν όνειρα. Μπορεί να χάθηκαν μέσα σε σχέσεις βιαστικές ή φιλοδοξίες άλλων. Ίσως πάλι τα όνειρα τους να αλλάζουν και να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέα δεδομένα που μεταβάλλονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όπως και τώρα.
Στις μέρες του κορωνοϊού, που σίγουρα θα θυμόμαστε στο μέλλον, οι millennials ζουν τη δική τους καραντίνα. Ανοίγουν το Skype για να πουν καλημέρα σε μια φίλη, κλείνονται σε κάποιο σαλόνι με τον έρωτά τους συνειδητοποιώντας πόσο τους είχε απομακρύνει η καθημερινότητα ή αναστενάζουν από το overdose. Σκρολάρουν ασταμάτητα στα social ή διαβάζουν ένα βιβλίο, με την μπαλκονόπορτα τους ανοιχτή στην ήσυχη πόλη. Άλλοι πάλι, μόνοι τους, μετράνε τις μέρες για να βγουν από το σπίτι, σε μια καινούρια αβεβαιότητα. Οι millennials βιώνουν την καραντίνα των ημερών με τον δικό τους τρόπο και μας την περιγράφουν όπως τη ζουν μέσα από τα δωμάτιά τους.
Ο εγκλεισμός έχει και τα πολύ καλά του: συνειδητοποιείς πόσα meetings θα μπορούσαν να γίνουν mails και πως η δουλειά με πιτζάμα είναι ό,τι καλύτερο.
Έλλη, 23 ετών
Δεν μένουμε μαζί αλλά αυτόν τον καιρό αποφασίσαμε, με το αγόρι μου, για να παλευτεί η μοναξιά της καραντίνας, να μεταφερθούμε σπίτι μου. Θα μπορούσα να επιστρέψω στο πατρικό μου, αλλά για λόγους ασφάλειας των αγαπημένων μου, αποφάσισα να μείνω εδώ.
Την προ εγκλεισμού εποχή, βρισκόμασταν αρκετά, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Η καθημερινότητά μας είχε μια βιασύνη, μερικά scrolls στα social media και πολλά meetings. Προσπαθούσαμε βέβαια να κάνουμε τον χρόνο μας όσο πιο ποιοτικό και να είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο ουσιαστικά, αλλά ξέρεις, όταν η ζωή τρέχει σαν μανιακή, κάτι θα βρεθεί να σε διακόψει από την αγάπη, άγαρμπα.
Τώρα κουβαλήσαμε στο σπίτι τις υποχρεώσεις, αλλά η καθημερινότητα έχει γίνει σαν μια μικρή τελετουργία, οι ώρες κυλάνε πιο αργά. Θα ξυπνήσουμε το πρωί χωρίς ξυπνητήρια, θα χουζουρέψουμε για περισσότερη ώρα, θα πιούμε καφέ στο μπαλκόνι, θα διαβάσουμε τα βιβλία στο ράφι που είχαν πιάσει σκόνη και μετά θα τα συζητήσουμε. Μετά θα χωριστούμε, θα πάρει ο καθένας από ένα δωμάτιο για να δουλέψει, να διαβάσει, να μη μας φάει το πολύ «μαζί». Θα μαγειρέψουμε παρέα, θα κάνουμε Skype με φίλους, θα είμαστε λιγότερη ώρα στα social γιατί αυτός ο καταιγισμός πληροφορίας μας τρελαίνει, θα δούμε ταινίες που εδώ και καιρό θέλαμε, θα ακούμε με τις ώρες μουσικές και κάπως έτσι θα περάσει ακόμη μια μέρα στους τέσσερις τοίχους.
Ανήκουμε και οι δύο στις ευπαθείς ομάδες, εμένα ανά δύο μέρες με πιάνουν άγχη για την όλη κατάσταση. Το λες και ζούγκλα να βγούμε έξω, μαζί με τους ασυνείδητους που κυκλοφορούν. Είναι μια απάνθρωπη κατάσταση που κάνει την επαφή πιο ανθρώπινη στο τέλος. Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό, η κανονικότητα ακόμα δεν μας έχει λείψει πολύ, αλλά σίγουρα από αυτό θα βγούμε πιο δεμένοι, πιο «μαζί».
Βασίλης, 26 ετών
Το πρόβλημα με εμένα είναι πως έχω τις μέρες μου. Μπορεί να μείνω 2-3 μέρες σπίτι συνεχόμενα, αλλά μπορεί να μη γυρίσω μια βδομάδα σερί λόγω δουλειάς και παρέας. Το θέμα είναι πως το επιλέγω. Και νιώθω την κοινωνία να κινείται μαζί μου.
Με αυτή την κοινωνική απομόνωση, χάνω τις μέρες και το νόημα τους. Μπορώ να παίξω όσο PlayStation θέλω, να κάνω διαλογισμό, να γυρίσω TikTok (πριν από την καραντίνα το κορόιδευα, τώρα κατέληξα να ανεβάζω 5 TikTok ανά 3 μέρες) και να μιλάω με άπειρους άλλους που περνάνε το ίδιο με εμένα. Αλλά η βουβαμάρα είναι δύσκολη κι αποπνικτική για έναν millennial. Μας στρέφει όλους στα social media, αντί να μας κατευθύνει σε κάτι δημιουργικό. Ποστάρουμε συνεχώς, συζητάμε online και, αν μη τι άλλο, όπως με όλα τα πράγματα, μαλώνουμε για το αν πρέπει να πάμε μία βόλτα ή να κλειστούμε στο σπίτι.
Είναι περίεργο γιατί όλοι σου φαίνονται πιθανοί φορείς του ιού. Ο συγκάτοικος σου, ο σκύλος σου και οι βόλτες του. Δεν ξέρω. Με βάζει σε σκέψεις. Είναι πιο σημαντικό τελικά να τους αποκόψεις όλους ή να τους κοιτάς με επιφύλαξη από το να μην κολλήσεις; Ειδικά όταν είσαι 26, που –θεωρητικά– δεν κινδυνεύεις; Πιστεύω πως ναι. Ένας μήνας είναι, θα περάσει και θα διακόψεις την εξάπλωση σε άτομα που κινδυνεύουν πραγματικά.
Όσο για το κομμάτι της δουλειάς, ευτυχώς μπορώ να την κάνω από το σπίτι. Συμπάσχω με τους ανθρώπους που περνάνε ό,τι εγώ αλλά παράλληλα χάνουν και χρήματα.
Πιστεύω πως ο ιός είναι κάτι από το οποίο πρέπει να προστατευτούμε όλοι. Αλλά η δική μας γενιά πρέπει να προστατευτεί κι από κάτι ακόμη. Τον ιό του μυαλού μας. Για πρώτη φορά η κοινωνική και καταναλωτική μανία μας βρίσκει ένα φρένο. Και πρέπει να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε.
Νικολέτα, 27 ετών
Καραντίνα (η), ουσιαστικό που προσδιορίζει μια κατάσταση στην οποία πρέπει να μπει κάθε millennial, προκειμένου να σώσει τον κόσμο. Όχι, πάμε από την αρχή, ο εγκλεισμός τόσες μέρες με επηρέασε. Θα ξερόβηχα για να τραβήξω την προσοχή σας, αλλά καλύτερα όχι.
#MenoumeSpiti ημέραδενξέρωφοβάμαιπωςχάνωτομέτρημα: Η γάτα είναι καλύτερη από εμένα στη Monopoly, στο Cluedo και το Pro. Το Netflix μοιάζει παράδεισος, αλλά κολλάει γιατί προφανώς όλοι τώρα το εκτιμήσατε, οι στοίβες με τα αδιάβαστα βιβλία μικραίνουν (απλά τα αλλάζω θέση, μη φανταστείτε), οι γείτονες είναι πάρα πολύ καλοί στην παντομίμα, χθες βρήκαν σε ένα λεπτό τη «Μέρα της Μαρμότας». Έξω ο ήλιος καίει δίχως αύριο, στο κέντρο κυκλοφορούν ποδηλάτες με μάσκες και influencers χωρίς –άτιμη καραντίνα ούτε περιεχόμενο δεν μπορούν να δημιουργήσουν– κι εμείς δουλεύουμε remotely από το σπίτι.
Έχει και τα καλά του ο εγκλεισμός πάντως. Ανακαλύπτεις πολλά ρούχα και πράγματα που δεν χρειαζόσουν και μπορείς –όταν φυσικά βγούμε– να τα δώσεις. Βελτιώνεις τις μαγειρικές σου δεξιότητες – ξέρατε ότι μπορείτε να φάτε μπανάνα με μέλι, cottage, σταφίδες και ταχίνι χωρίς να κάνετε εμετό; Ο εγκλεισμός έχει και τα πολύ καλά του: συνειδητοποιείς πόσα meetings θα μπορούσαν να γίνουν mails και πως η δουλειά με πιτζάμα είναι ό,τι καλύτερο.
Ημέρα Καραντίνας άγνωστη: είμαι έτοιμη να πατήσω εγγραφή στο TikTok.
Χρήστος, 31 ετών
Πάντα έμενα πολύ στο σπίτι, οπότε αυτή την περίοδο δεν έχω ακόμα καταλάβει μεγάλη διαφορά. Μου άρεσε και μου αρέσει η οικειότητα που αποπνέουν οι τέσσερις τοίχοι μου, τα γνωστά κι αγαπημένα αντικείμενα που βρίσκονται ανάμεσά τους, η ηρεμία που μπορώ εγώ να επιβάλω και να διατηρήσω.
Συγκαταλέγομαι στους τυχερούς των οποίων η εργασία μπορεί να μεταφερθεί στο σπίτι, οπότε δεν έχω να αγχώνομαι και γι' αυτό. Αγωνία για το τομάρι μου δεν έχω, με ανησυχεί κυρίως, και σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, η επίδραση που θα έχουμε στην επί χρόνια ταλαιπωρημένη οικονομία μας, μια παρατεταμένη κρίση που ήδη έχει πλήξει με βία τη γενιά μου – τόσο μάλιστα, που έχουμε κατά καιρούς χαρακτηριστεί και ως «η χαμένη γενιά».
Και τώρα: όταν τελειώνει η δουλειά, διαβάζω τα βιβλία μου, βλέπω σειρές και ταινίες, χαζεύω στο Facebook για τις απαραίτητες δόσεις συλλογικότητας, την ενημέρωση αλλά και το καλαμπούρι που θα μας τονώσει λίγο. Φυσικά μαγειρεύω και τρώω, όσο πιο θρεπτικά και υγιεινά μπορώ, και θα γυμναστώ στο πάτωμα με τα αγαπημένα μου βαράκια.
Τις προάλλες βέβαια έκανα κάτι πρωτοφανές και αναπάντεχο: συναρμολόγησα μια συρταριέρα που μου είχε έρθει από καιρό και περίμενε στη γωνία. Μου πήρε μια ολόκληρη μέρα, αλλά δεν γκρίνιαξα καθόλου.
Κέλλυ, 33 ετών
Κορωνοϊός – Καραντίνα σημειώσατε Χ, με την μπάλα για την υπόλοιπη αγωνιστική να είναι στην κατοχή του αντιπάλου και ό,τι θέλει θα μας κάνει γενικά η φάση. Καλό Πάσχα, παιδιά, και δεν φαντάζομαι να σκέφτεστε από τώρα τις καλοκαιρινές διακοπές.
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είπα να πάρω στα σοβαρά, δειλά-δειλά την ιδέα του αυτοπεριορισμού και ως άνθρωπος που αγαπά τόσο το μέσα, όσο και το έξω, προσπάθησα να τηρήσω τα μέτρα προστασίας με μια –περίπου– στρατιωτική πειθαρχία (λες και είχα κι άλλη επιλογή).
Σήμερα ξεκινά η πραγματική καραντίνα, με αποχή από τη δουλειά και πραγματικό εγκλεισμό και ήδη σκέφτομαι, εκτός από τις εργασίες που έχω για το γραφείο και τα καθημερινά του σπιτιού, ποιες άλλες δουλειές θα μπορούσα να βγάλω στη φόρα. Να πλύνω τα μάλλινα; Να γράψω τα απομνημονεύματα μου; Να μάθω βελονάκι; Να ξεκινήσω θιβετιανό διαλογισμό; Γιατί πόσο Netflix να δεις και πόσα βιβλία να διαβάσεις; Γίνεται και το μυαλό σου πουρές.
Όπως και να'χει, πιστεύω πως μπόρα είναι και θα περάσει. Όπως όλα, έτσι κι αυτό θα κάνει τον κύκλο του, και καλά να 'μαστε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Στο κάτω κάτω, οφείλουμε να νοιαστούμε και για αυτούς που δεν μας φταίνε, ακόμη κι αν εμείς μπορούμε να περάσουμε τον ιό ακίνδυνα. Από άποψη μετατραυματικού στρες, ελπίζω οι μέρες μου να μην περάσουν τόσο βαριά όπως τότε, που στα 17 μου είχα κολλήσει ανεμοβλογιά κι έμεινα δέκα μέρες στο σπίτι σαν εξόριστη στη Σπιναλόγκα, γιατί κανείς δεν ήθελε να μου μιλήσει, ούτε στο τηλέφωνο.
Πάντως είναι πολύ περίεργο να μην έχεις την επιλογή. Είναι σαν αυτό που λέμε για την Αθήνα, σε σύγκριση με την επαρχία, ότι την προτιμούμε γιατί έχουμε τόσες επιλογές (τις οποίες σπάνια αξιοποιούμε στον βαθμό που εκθειάζουμε). Είναι πολύ περίεργο να πρέπει να προσαρμόσεις τις επιλογές σου μέσα σε κάτι που θεωρείς τόσο τετριμμένο, όπως το σπίτι σου. Ωστόσο, είναι μια καλή άσκηση να μάθεις τα όρια σου σε κάτι τόσο περιοριστικό και να κάνεις επιτέλους τη φαντασία σου να λειτουργήσει σε επίπεδα που δεν αναλογιζόσουν. Και κάπως έτσι, φαντάζομαι, ο καιρός των μέτρων κατά του κορωνοϊού θα περάσει. Και κάπως έτσι, όλα θα επιστρέψουν στους κανονικούς τους ρυθμούς.
σχόλια