Η μάχη των millennials για «πράσινες» δουλειές σε «πράσινες» πόλεις

Η μάχη των millennials για «πράσινες» δουλειές σε «πράσινες» πόλεις Facebook Twitter
Υπάρχουν εδώ και τώρα νέοι άνθρωποι που απαιτούν να μην εργάζονται μάταια και φθηνά σε μια ανήλιαγη, θηριώδη πολυκατοικία
2

Μερικές φορές ξυπνάω μ' αυτή την αλλόκοτη ζέστη γύρω μου και σκέφτομαι το ενδεχόμενο η ζωή μας τα επόμενα χρόνια να γίνει εντελώς αυτή η κόλαση ζέστης, πλαστικού, τοξικής ομίχλης και πεθαμένων ζώων για την οποία μιλάνε διάφοροι διαδηλωτές σε όλον τον κόσμο. Χαζομάρες. Στην Αθήνα διαδηλώνουμε για πιο σημαντικά θέματα ‒για το πώς θα λέγεται μια άλλη χώρα, για παράδειγμα‒, ενώ βασικός εκπρόσωπος της ακροδεξιάς ματσίλας καταδικάζει τη χορτοφαγία ως επιθετική (sic) πρακτική. Να μην τα πολυλογώ, παραξενεύτηκα που σ' αυτή την πόλη με κάλεσαν, την προηγούμενη εβδομάδα, σε μια συζήτηση για την κυκλική οικονομία, την καινοτομία και το περιβάλλον. Κακώς! Ξέχασα ότι η τεράστια γοητεία της Αθήνας είναι οι πόλεις μέσα στην πόλη, η αλλαγή στυλ, ρυθμού και κοσμοθεωρίας στο πέρασμα μερικών δρόμων.

Η συζήτηση αφορούσε τη βιώσιμη παραγωγή και την προσεκτική κατανάλωση. Θα μιλούσαν για το πώς «πρασινίζουν» οι επιχειρήσεις, χωρίς να χάνουν κέρδη. Ή για το πώς ολόκληρες πόλεις, κοινότητες και γειτονιές χρησιμοποιούν εφαρμογές για να ανταλλάξουν τζιν (η δημιουργία ρούχων είναι ένα όργιο σπατάλης νερού) ή για να μοιραστούν το ψήσιμο του φαγητού και τις διαδρομές με το αμάξι.

Στη συζήτηση πήγα με τα πόδια. Είμαι απ' αυτούς που βρίσκουν παλιομοδίτικο και παλιακό το αυτοκίνητο μες στην πόλη, κολλημένο στην αγχωτική κίνηση. Στα δέντρα κρέμονταν λαμπάκια σε αντιαισθητικούς σχηματισμούς. Τα είδα ως τρόπο να ξοδεύεις ηλεκτρισμό χωρίς λόγο. Κοντά στο Σύνταγμα είχε αυτούς τους δυσοίωνους κάδους που πάντα ξεχειλίζουν πλαστικό. Μπήκα στην εκδήλωση.

Μπορεί, για την ώρα, η εικόνα που έχουν πολλοί για την «πράσινη» καινοτομία στη χώρα μας να συνοψίζεται σε ένα ξύλινο καλαμάκι και ίσως νομίζουν ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όσους γουστάρουν να μετακινούνται εγωκεντρικά και μολυσματικά, τραμπουκίζοντας πεζούς και ποδηλάτες. Αλλά δεν είναι έτσι.

Εκείνη την ώρα μιλούσαν για στιβαρά δίκτυα που δημιουργούνται σε όλη την Ευρώπη, ώστε οι άνθρωποι να καταναλώνουν και να μετακινούνται εξυπνότερα, εξοικονομώντας πόρους. Η ιδέα δεν ηχούσε παράξενα. Πολλοί Έλληνες millennials είναι αρκετά οικολόγοι. Εν μέρει λόγω φτώχειας. Τα second hand ρούχα δίνουν και παίρνουν και το όνειρο «δικό μου αμάξι» είναι αρκετά ψόφιο. Εκτός απ' την αφραγκία, παίζει ρόλο, νομίζω, και η εμπειρία του εξωτερικού. Έχουμε ακούσει τον ήχο της σιωπής σε πόλεις με βασικό μέσο μεταφοράς το ποδήλατο και το τραμ. Έχουμε αράξει σε καταπράσινα πάρκα με τις ώρες. Έχουμε φάει σάντουιτς με μανιτάρια και φασόλια, αντί για τηγανητό χοιρινό. Μάλλον από μόδα, αλλά οι μόδες έχουν σημασία.

Πίσω στη συνάντηση, νέοι επιχειρηματίες που θέλουν να συνδυάσουν καινοτομία, κέρδος και πράσινες λογικές αντάλλαξαν κάρτες και ιδέες. Ένας Ιταλός ερευνητής με έδρα την Ολλανδία, όχι πάνω από 28 χρονών, εξήγησε τα οφέλη της μετάβασης στην κυκλική οικονομία και κάλεσε καταναλωτές και επιχειρηματίες να σκεφτούν αμέσως το περιβάλλον. Του έθεσε ερωτήσεις μια αδύνατη Ελληνίδα με ωραία αγγλικά που ενδιαφερόταν για τα σημεία επαφής μεταξύ τεχνολογίας, περιβάλλοντος και οικονομίας. Έδειχναν να περνάνε τη μέρα τους μεταξύ παρουσιάσεων στο powerpoint και ασκήσεων για το ίσιωμα της πλάτης στο γυμναστήριο, είχαν αυτήν τη γαλήνια έκφραση που έχουν όσοι πίνουν μόνο detox τσάι και τρέφονται αποκλειστικά με καρπούς, ρίζες και χορταρικά. Προφανώς, δεν έλειπαν και οι εκπρόσωποι αυτών των χίπστερ εταιρειών που δεν ξέρεις αν είναι απάτη ή απλώς η βέλτιστη μορφή απασχόλησης, που διαφημίζουν την απόλυτη προσήλωσή τους σε έναν απροσδιόριστο στόχο που κάπως συνδέεται με κάποια «αναδυόμενη τεχνολογία».

Τα γραφεία τους μοιάζουν συνήθως με ψηλοτάβανες αποθήκες που τις κατέλαβαν η πρασινάδα, ο κισσός και οι γλάστρες και οι εργαζόμενοι πίνουν χυμούς, ενώ κάθονται σε άβολες καρέκλες που υποτίθεται τους βοηθούν να σκέφτονται, περιτριγυρισμένοι από κρεμασμένα φυτά, ξύλινους πάγκους και κατοικίδια. Έχοντας κατά νου πόσο φριχτά κάτεργα είναι οι περισσότερες εταιρείες στην Ελλάδα τώρα, χάρηκα που άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται και ζουν έτσι βρέθηκαν στην Αθήνα για να ανταλλάξουν ιδέες με εντυπωσιακά καταρτισμένους και ορεξάτους νέους ανθρώπους που ζουν εδώ και θέλουν να κάνουν κάτι δικό τους, με επίδραση στην κοινή μας ζωή. Ίσως ξυπνήσουν κι άλλους, σκέφτηκα. Μήπως δεν είναι αδύνατο να ζούμε στον τόπο μας, με τους όρους μας, τις μόδες της εποχής μας και κάνοντας δουλειές που μας πωρώνουν;

Μπορεί, για την ώρα, η εικόνα που έχουν πολλοί για την «πράσινη» καινοτομία στη χώρα μας να συνοψίζεται σε ένα ξύλινο καλαμάκι και ίσως νομίζουν ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όσους γουστάρουν να μετακινούνται εγωκεντρικά και μολυσματικά, τραμπουκίζοντας πεζούς και ποδηλάτες. Αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν εδώ και τώρα νέοι άνθρωποι που απαιτούν να μην εργάζονται μάταια και φθηνά σε μια ανήλιαγη, θηριώδη πολυκατοικία κι αρχίζουν κάτι δικό τους, αξιοποιώντας την υπερδικτύωση της εποχής, την τεχνολογία και τις οικολογικές ανησυχίες καταναλωτών και κυβερνήσεων. Και υπάρχουν άνθρωποι που οραματίζονται έναν άλλο δημόσιο χώρο. Φεύγοντας απ' τη συνάντηση, αρνήθηκα να παραμερίσω όταν ένα αυτοκίνητο κόντεψε να με πατήσει για να σκαρφαλώσει στο πεζοδρόμιο. Μικρή, καθημερινή πράξη αντίστασης. Στις αλλαγές που κάνουμε στα ρούχα, στα φαγητά, στις μεταφορές και στις ιδέες μας, στην άρνησή μας να κάνουμε δουλειές που δεν μας πάνε και φτωχαίνουν εμάς και το μέλλον όλων, ίσως να παίζεται η μάχη της γενιάς μας, η μάχη να υπάρξουμε επαγγελματικά και να κερδίσουμε μια καθημερινότητα που μας ενδιαφέρει, στις πόλεις που αγαπάμε.

Στήλες
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Σήμανε άραγε η ώρα για μια παγκόσμια «πράσινη» επανάσταση;

Στήλες / Σήμανε άραγε η ώρα για μια παγκόσμια «πράσινη» επανάσταση;

Υπερθέρμανση, ερημοποίηση, αποψίλωση, «μέγα-πυρκαγιές» σε όλη την υδρόγειο, ακραία καιρικά φαινόμενα και όχι, δεν το «τερμάτισε» φέτος, τα χειρότερα έρχονται καθώς προειδοποιούν οι επιστήμονες. Άλλωστε το πρόβλημα με τον πλανήτη και την κλιματική αλλαγή είναι καταρχήν πολιτικό κι αυτό φωνάζει ο «ελέφαντας στο δωμάτιο».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας οδηγός για να ζούμε συνειδητά (και οικολογικά) χωρίς υπερβολές

Περιβάλλον / Ένας οδηγός για να ζούμε συνειδητά (και οικολογικά) χωρίς υπερβολές

Έξι ειδικοί στον τομέα τους δίνουν πρακτικές συμβουλές για μείωση της σπατάλης νερού, πιο συνειδητή επιλογή τροφής και ρούχων, μείωση της ενέργειας που καταναλώνουμε και των απορριμμάτων που παράγουμε.
ΤΩΝ M. HULOT ΚΑΙ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
Fridays for Future: Αυτές είναι οι έφηβες πρωτεργάτριες του οικολογικού κινήματος στην Ελλάδα

Περιβάλλον / Fridays for Future: Αυτές είναι οι έφηβες πρωτεργάτριες του οικολογικού κινήματος στην Ελλάδα

Οι Μαρία και Αριάδνη Παπαθεοδώρου μιλούν στη LiFO για τη σοβαρότητα του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής, τις κινητοποιήσεις των νέων και την Γκρέτα Τούνμπεργκ.
ΑΚΗΣ ΚΑΤΣΟΥΔΑΣ
5ο Συνέδριο Διεθνούς Ινστιτούτου Οικολογίας Trise στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Περιβάλλον / 5ο Συνέδριο Διεθνούς Ινστιτούτου Οικολογίας Trise στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων

Η φετινή διοργάνωση θα διεξαχθεί από τις 25 έως τις 27/10, με τίτλο «Η δύναμη τού να καταστρέφουμε και η δύναμη του να δημιουργούμε: Οικοδομώντας μια κουλτούρα αντίστασης προς τη ριζική κοινωνική αλλαγή»

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

2 σχόλια
Το πρόβλημα με όλη αυτή τη “δήθεν” πράσινη φάση είναι πως πιθηκίζονται δίχως δεύτερη σκέψη λύσεις σε προβλήματα που προκύπτουν σε πόλεις του εξωτερικού χωρίς καμία πρακτική εφαρμογή εδώ και κυρίως για hipster Life style εντυπωσιασμό.Από τα δήθεν πράσινα πατίνια (που καθόλου πράσινα δεν είναι) μέχρι ακριβά υλικά ασφαλτόστρωσης και ανεμογεννήτριες...όταν στην πόλη με το λιγότερο και ασχημότερο πράσινο στην Ευρώπη συνεχίζεται η ίδια εγκληματική πρακτική για την ποιότητα ζωής της συνεχούς δόμησης στη θέση ελεύθερων οικοπέδων και παλιών μονοκατοικιων. Διαρκές χτίσιμο και μείωση αστικού πρασίνου με ταχύτατους ρυθμούς από διαρκείς αναπλάσεις ανακατασκευές και στάσεις μετρό σε σημεία που πριν υπήρχε πράσινο.-Πινακοθήκη Αθηνών-Νεο Μουσείο Γουλανδρή-Αναπλάσεις αγοράς Αθήνας -Ανάπλαση Πειραιώς (προβλέπεται μάλιστα εκτός από τη μείωση πρασίνου το κόψιμο ενός εμβληματικού δέντρου 15μέτρων) κ.τ.λ...Το να πηγαίνουμε την δήθεν οικολογική συζήτηση στη χώρα μας στο αν πρέπει να καταναλώνουμε όταν βγαίνουμε έξω φασόλια ή μπάρμπεκιου, δεν ξέρω σε τι και που αποσκοπεί.Όλη η Αθήνα, η ήδη άσχημη και δυστοπική, αυτή τη στιγμή αιμορραγεί από πράσινο για τον έναν ή τον άλλο λόγο και εμείς ασχολούμαστε με όλα τα γύρω γύρω εκτός από τα βασικά. Πως η πόλη αυτή για να γίνει και πάλι αισθητικά και ζωτικά βιώσιμη θα πρέπει να φυτευτεί μαζικά. Αντίθετα οι συζητήσεις για αναβάθμιση της ποιότητας ζωής περιστρέφονται γύρω από έξυπνες διαβάσεις, ανακατασκευές δρόμων, δημιουργία νέων Μουσείων, και οποιαδήποτε άλλη κατασκευαστική δραστηριότητα ενώ η “οικολογία” εργαλειοποιείται ως θεματολογικό αξεσουάρ αριστερίστικων queer, προοδευτικών (;) νεοφιλελεύθερων κινημάτων για να προωθήσει την ατζέντα τους. (Βλέπε Γκρέτα)