Την δική του εκδοχή για τη νύχτα της δολοφονίας της Καρολάιν Κράουτς παρουσίασε στο δικαστήριο ο καθ' ομολογία συζυγοκτόνος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, ο οποίος απολογείται εδώ και περίπου επτά ώρες.
Αφού νωρίτερα ισχυρίστηκε ότι «η Καρολάιν τον κακοποιούσε», περιέγραψε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο τι - κατά τον ίδιο - συνέβη το βράδυ της 11ης Μαΐου.
Ο διάλογος με τον πρόεδρος του δικαστηρίου για το μωρό.
Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Με ρώτησε «Γιατί έκλαψε;». «Δεν έπεσε της είπα», «δώσ' τη μου να την ηρεμήσω», μου είπε.
Πρόεδρος: Είχε ένταση;
Αναγνωστόπουλος: Μετά είχε ένταση, μου λέει μη μου τη δώσεις και ανέβηκε στο υπνοδωμάτιο. Αυτό έγινε κατά τις 22:30 και πριν τις 23:30. Είναι πρόδρομος ενός ξεσπάσματος, τα είχα ξαναζήσει. Αυτό το περιστατικό μπορεί μετά από μια ώρα-δυο θα ηρεμούσαμε, το είχαμε ξαναζήσει. Ήμασταν μαζί.
Πρόεδρος: Ναι, αλλά με προβλήματα. Περιμένατε να συνηθίσει ο ένας τον άλλον;
Αναγνωστόπουλος: Περάσαμε πάρα πολλά μαζί. Δεν υπήρχε άνθρωπος στη ζωή μου και δεν θα ξαναϋπάρξει, γιατί η Καρολάιν είναι αναντικατάστατη, που να έχω τέτοια ταύτιση απόψεων. Μου ήρθαν δυο μηνύματα, το ένα «you are stupid», το είδα σαν ειδοποίηση. Το αγνόησα. Δεν είναι βρίσιμο.
Πρόεδρος: Είναι.
Αναγνωστόπουλος: Δεν το παρεξήγησα, δεν το έλαβα υπ' όψιν. Μου είπε μετά σε άλλο μήνυμα, «μην μου φέρεις τη μικρούλα». Το ένιωσα σαν να ήθελε να με πληγώσει. Επειδή το κράτησα εγώ πριν το παιδί. Δεν της απάντησα στα μηνύματα για να μην πυροδοτήσω ένταση. Περίμενα και οι σκέψεις μου είναι ότι είναι ένα μήνυμα που θα με ταλαιπωρήσει, αλλά μετά από λίγο θα μου έλεγε να ανεβώ επάνω ή να της πάω το παιδί. Ήξερε ότι είχα να ξυπνήσω στις 06:30 για να πετάξω. Μετά τις 12 τα μεσάνυχτα ανέβηκα, σκέφτηκα ότι θα της είχε περάσει. Πήγα να ξαπλώσουμε, αρνήθηκε. Δεν θυμάμαι τι μου είπε, δεν είχε σημασία.
Πρόεδρος: Έχει σημασία τι σας είπε.
Αναγνωστόπουλος: Το μόνο άσχημο σχόλιο το είχε κάνει πριν, όταν ανέβαινε τις σκάλες, που είπε «δεν πάτε να ψοφήσετε και οι δύο», αλλά ήξερα ότι δεν το εννοεί.
Αναγνωστόπουλος: Οταν ανέβηκα στο δωμάτιο, μου είπε «αφήστε με ήσυχη». Με τη μικρή ανέβηκα άλλες δύο φορές. Γύρω στη μία και μισή ανέβηκα τρίτη φορά. Στο ενδιάμεσο καθόμουν με τη μικρούλα στον καναπέ.
Πρόεδρος: Κοιμόταν;
Αναγνωστόπουλος: Ήταν ξαπλωμένη, μου φάνηκε ότι ηρεμεί και πως μας κατάλαβε. Άφησα την μπεμπούλα. Είτε λαγοκοιμόταν είτε κοιμόταν, ήταν ήρεμη. Εμένα με ένοιαζε να κοιμηθεί η μικρούλα. Πήγα να ανέβω στο κρεβάτι και αυτό την εξόργισε σε μεγάλο βαθμό, επειδή ό,τι μου έλεγε να μην κάνω το έκανα.
Πρόεδρος: Τι έγινε μετά;
Αναγνωστόπουλος: Άρχισε να μου φωνάζει δυνατά, τις βρισιές δεν τις θυμάμαι, δεν έχουν για μένα σημασία. Δεν μπορώ να πω κάτι κακό γι' αυτήν. Ήταν μια κλασική στιγμή έξαρσης, με τον θυμό εκτός ελέγχου, με έστειλε στο διάολο, «φύγετε», έλεγε, «κόψτε το λαιμό σας, φύγετε, δεν σας θέλω εδώ». Αυτό ίσως να κράτησε το πολύ πέντε λεπτά. Ήταν ένα σύντομο περιστατικό.
Πρόεδρος: Βγήκε από το δωμάτιο;
Αναγνωστόπουλος: Όχι
Πρόεδρος: Ναι, αλλά φαίνεται να έχει έντονους παλμούς και διανύει 141 μέτρα.
Αναγνωστόπουλος: Από το δωμάτιο δεν βγήκε. Σήκωσε μόνο τον κορμό της και φώναζε. Πάνω στην έξαρσή της φώναξε και στο παιδί «τι θες κι εσύ», επειδή το παιδί ξύπνησε. Την απώθησε, δεν τη χτύπησε. Τις εξάρσεις της τις είχα αποδεχτεί. Ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια έκρηξη πήρε η μπάλα και τη μικρή. Το παιδί τρόμαξε.
Πρ.: Νιώσατε να απειλείται από τη μητέρα του;
Αναγνωστόπουλος: Όχι, είναι μια υπέροχη μητέρα. Μέσα στην έκρηξη δεν ξέρω αν θόλωσε τόσο, εάν άθελά της θα έκανε κακό στη μικρή.
Πρ.: Τι σκεφτήκατε;
Αναγνωστόπουλος: Ήταν η πρώτη φορά που αφορούσε και κάποιον άλλον, τη μπεμπούλα. Σκέφτομαι εάν είναι τόσο πολύ εκτός ελέγχου. Έχει θολώσει σε τέτοιο σημείο να μην θέλει το παιδί.
Πρ.: Τι πέρασε από το μυαλό σας;
Αναγνωστόπουλος: Ότι σε μία έκρηξή της έκανε άθελά της κακό στο παιδί. Με διέλυσε ότι είδα τη μικρή σε έναν υποτυπώδη κίνδυνο.
Πρ.: Στην απολογία σας στους αστυνομικούς είπατε ότι δεν δώσατε σημασία.
Αναγνωστόπουλος: Φοβήθηκα πάρα πολύ από το συμβάν για τη μικρή. Έφυγα, γιατί δεν είχε νόημα, δεν μπορώ να ελέγξω, να προβλέψω την επόμενη κίνησή της. Οι εντάσεις και οι εκρήξεις εκτός από εμένα που το είχα συνηθίσει πάνε και στη μικρή.
Πρ.: Νιώσατε ότι εν τη απουσία σας θα κινδύνευε το μωρό;
Αναγνωστόπουλος: Σκέφτηκα ότι εάν έγινε μια φορά μπορεί να ξαναγίνει. Αυτό που έλεγα στον εαυτό μου για τις εκρήξεις της είναι ότι 2-3 ώρες δεν ελέγχει τον εαυτό της.
Πρ.: Το παιδί υπήρξε ποτέ αιτία έκρηξης;
Αναγνωστόπουλος: Όχι, ποτέ.
Πρ.: Εσείς θεωρείτε ότι όταν απουσιάζετε από το σπίτι θα υπήρχε κίνδυνος για το παιδί; Έρχεστε σε αντίφαση. Ή ήταν υπέροχη ή δεν ήταν.
Αναγνωστόπουλος: Εγώ θεωρώ ότι εκείνη τη στιγμή δεν είναι ο εαυτός της. Δεν είναι βίαιη, αλλά έχει χτυπήσει 50 φορές το σύζυγό της.
Πρ.: Και οι δύο είχατε μια εικόνα μη πραγματική ο ένας για τον άλλον, αυτό καταλαβαίνω.
Αναγνωστόπουλος: Δεν αποκλείω να την έχω εξιδανικεύσει λόγω της αγάπης μου για αυτήν. Έτσι νιώθω…
Πρ.: Τι κάνατε την κρίσιμη στιγμή;
Αναγνωστόπουλος: Προσπάθησα να ηρεμήσω τη Λυδία. Ήταν στην αγκαλιά μου. Αυτό που με εξόργιζε δεν ήταν το συμβάν.
Πρ.: Μέχρι τις 4 ανέβηκα ξανά, δεν θυμάμαι την ώρα.
Αναγνωστόπουλος: Κατάλαβες τι έκανες; τη ρώτησα. Έχασα την υπομονή μου. Το μόνο που ήθελα να ακούσω ήταν "δεν το εννούσα", ένα "συγγνώμη", αλλά ίσως ήταν πολύ νωρίς. Βρίσκομαι στο σαλόνι. Σκέφτομαι όσα συνέβησαν, ότι πρέπει να το λύσουμε. Είναι ένα χάος.
Πρ.: Το θέμα σας ήταν ότι είναι επικίνδυνη ή ότι κάτι πρέπει να κάνετε με το παιδί και το πρωινό σας ξύπνημα για δουλειά;
Αναγνωστόπουλος: Και τα δύο.
Πρ.: Έγινε κάτι άλλο μέχρι τις 4 παρά; Τι σκεφτόσασταν;
Αναγνωστόπουλος: Να ηρεμήσω και να πάω επάνω και όπως τις άλλες φορές την επόμενη ημέρα να ηρεμήσουμε.
Πρ.: Είχατε πάει ξανά πριν επάνω.
Αναγνωστόπουλος: Δεν μπορούσα να αφήσω τη μικρή μόνη κάτω και να φύγω για δουλειά χωρίς να το ξέρει η μητέρα της. Το να την αφήσω στα κρυφά δίπλα της και να φύγω δεν το θεώρησα σωστή λύση.
Πρ.: Άρα θεωρήσατε σωστό να κάνετε ακόμα μια προσπάθεια;
Αναγνωστόπουλος: Οι ώρες είναι συγκεχυμένες στο μυαλό μου. Ανεβαίνω για μια προσπάθεια να γίνει μια προσπάθεια για μια φυσιολογική και ώριμη λύση. Μια "συγγνώμη", μια αγκαλιά και να λήξει.
Πρ.: Κοιμόταν;
Αναγνωστόπουλος: Όπως και πριν, ξαπλωμένη με κλειστά μάτια. Στο άνοιγμα της πόρτας δεν αντέδρασε. Το κατάλαβε όταν έκατσα δίπλα της. Κινήθηκε, γύρισε το κεφάλι. Θέλησα να την πάρω αγκαλιά, μια συγγνώμη, όχι να την ακούσω, να την καταλάβω. Ξάπλωσα και πήγα να την πάρω αγκαλιά. Πήγε να τιναχτεί απότομα, είχε αντίδραση. Με απωθούσε με το αριστερό χέρι. Δεν ήταν θετική να τα βρούμε. Μου είπε "φύγε".
Πρ.: Πώς αντιδράσατε;
Αναγνωστόπουλος: Άφησα την ώρα να περάσει να ηρεμήσει. Ήμουν μέσα στα νεύρα και τη θολούρα. Όταν άρχισε να τινάζεται σκέφτηκα θα ξαπλώσω δίπλα της και θα μου φύγουν όλα. Αν είχε γίνει άλλη στιγμή, θα έφευγα.
Πρ.: Είδατε την ίδια συμπεριφορά.
Αναγνωστόπουλος: Το είχα ως πιο πιθανό να συμβεί.
Πρ.: Ήταν τόσο σημαντικό να βρεθεί λύση εκείνη την ώρα;
Αναγνωστόπουλος: Η πιο σωστή λύση ήταν να ακούσω μια συγγνώμη, να λήξει το πρόβλημα και η μικρή να κοιμηθεί με τη μαμά της. Γύρισε με κοίταξε και μου είπε "φύγε". Της είπα αγάπη μου να κοιμηθούμε μαζί.
Πρ.: Το «αγάπη μου» δείχνει συγκατάβαση
Αναγνωστόπουλος: Ετσι την αποκαλούσα πάντα. Έκανε απότομες κινήσεις. Γύρισα να την αγκαλιάσω με το αριστερό μου χέρι.
Στη συνέχεια ο Αναγνωστόπουλος απάντησε σε ερωτήσεις για το πώς σκότωσε την 20χρονη σύζυγό του με το μαξιλάρι
Πρ.: Ανεβήκατε στο σώμα της;
Αναγνωστόπουλος: προσπαθούσα να την αγκαλιάσω, σωστά.
Πρ.: Ήταν μπρούμυτα ή ανάσκελα;
Αναγνωστόπουλος: Στο πλάι. Προσπαθούσα να την αγκαλιάσω. Μην ψάχνετε λογική, ήθελα να πω μην χτυπιέσαι, χτύπησες τη μικρή. Ήταν ένα κράμα από θυμό, θλίψη, απογοήτευση. Ήταν η πρώτη φορά που το ξέσπασμά της άθελά της αφορούσε και το παιδί. Ήθελα να κατευνάσω τα πνεύματα, έχασα τον έλεγχο. Την αγκαλιάζω και κινούμαι πάνω της. Ήθελα να ηρεμήσει και να με ακούσει.
Πρ.: Αν θέλατε να ηρεμήσει δεν θα το κάνατε αυτό.
Αναγνωστόπουλος: Ναι, ήταν η εξαίρεση.
Πρ.: Ναι, αλλά η εξαίρεση που της αφαίρεσε τη ζωή.
Αναγνωστόπουλος: Έχει ξεχειλίσει το συναίσθημα.
Πρ.: Αλλά το ελέγχετε, άλλες τρεις φορές ανεβήκατε.
Αναγνωστόπουλος: Το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσει με μια συγγνώμη. Δεν θα βρω λογική.
Πρ.: Μέχρι τις 4 το ελέγχετε. Τι το κατέστησε ανεξέλεγκτο;
Αναγνωστόπουλος: Ισως να έφτασα στα όριά μου και θα μετανιώνω ένα εκατομμύριο φορές. Αντί να συμβεί κάτι θετικό από μέρους της, δεν άλλαξε τίποτα.
Πρ.: Δηλαδή, διαψεύστηκε η προσδοκία σας;
Αναγνωστόπουλος: Ναι, να λήξει το συμβάν Έμεινα πάνω της 4-5 λεπτά ώστε να μην μπορεί να με χτυπήσει. Σε παρακαλώ ηρέμησε… μετά ένα χάος. Την πίεσα στο μαξιλάρι. Πήρα το μαξιλάρι. Μου φώναζε.
Πρ.: Μπορούσε να φωνάξει;
Αναγνωστόπουλος: Μπορούσε, σήκω, παράτα με, φύγε, δεν θέλω να πω άλλα. Ηλίθιε ή άι… δεν θέλω να τα πω.
Πρ.: Ποιος ήταν ο σκοπός σας; Να την ηρεμήσετε;
Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Δυστυχώς, δεν θα το συγχωρέσω ούτε θα το εξηγήσω ποτέ.
Πρ.: Έκανε κάτι το θύμα;
Αναγνωστόπουλος: Μετά από το πρώτο κομμάτι είναι τόσο θολωμένο το μυαλό μου, μα με βρίζει, δεν υπάρχει λογική.
Πρ.: Δεν σκεφτήκατε ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει;
Αναγνωστόπουλος: Δεν μπορώ να το εκλογικεύσω. Θα είναι για πάντα παρούσα στη ζωή μου.
Πρ.: Δεν σκεφτήκατε τον έρωτά σας για την κοπέλα; Είχατε τη ζωή της στα χέρια σας. Το παιδί σας;
Αναγνωστόπουλος: Δεν σκεφτόμουν με καθαρό μυαλό. Δεν βγάζει και σε μένα λογική. Όλο είναι ξεκάθαρο λάθος.
Πρ.: Δηλαδή, σε αυτά τα πέντε λεπτά δεν σκεφτήκατε το παιδί σας και την αγάπη σας;
Αναγνωστόπουλος: Ήταν και θα ήταν για πάντα το παιδί στη ζωή μας. Δεν υπήρχε σενάριο να μην υπάρχει η μάνα της στη ζωή.
Πρ.: Την ώρα που ξεψυχούσε δεν το σκεφτήκατε;
Αναγνωστόπουλος: Υπήρχε περίπτωση με λογική να το σκεφτώ αυτό; Όχι.
Πρ.: Έπρεπε να το σκεφτείτε, γιατί δεν συνέβη; Οδηγείτε τη μάνα του παιδιού σας στο θάνατο. Τι σκεφτόσασταν και σας απέκλεισε τη λογική;
Αναγνωστόπουλος: Ό,τι είχε προηγηθεί. Τα συσσωρευμένα εκείνης της ημέρας.
Πρ.: Δηλαδή, τα θεωρείτε τόσο σπουδαία για να σας οδηγήσουν σε αυτές τις πράξεις.
Αναγνωστόπουλος: Σας λέω ακριβώς ό,τι έγινε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχω ευθύνη. Έχω κάνει πολλά λάθη. Θεώρησα ότι έχει λιποθυμήσει.
Πρ.: Μας φέρατε ένα σωρό διπλώματα από σεμινάρια πρώτων βοηθειών. Δεν μπορούσατε να καταλάβετε τι είχε συμβεί;
Αναγνωστόπουλος: Θεώρησα ότι έχασε τις αισθήσεις της. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι εύχομαι να είναι λιπόθυμη. Όταν τη γύρισα στο πρόσωπο και την είδα προφίλ κατάλαβα ότι είναι νεκρή. Είναι θολές οι εικόνες.
Πρ.: Είμαι σίγουρη ότι το βλέπετε ξεκάθαρα τώρα μπροστά σας και σας κυνηγάει.
Αναγνωστόπουλος: Είδα ανοιχτά τα μάτια της.
Πρ.: Πώς αντιδράσατε;
Αναγνωστόπουλος: Άρχισα να κλαίω, να τραβάω τα μαλλιά μου. Οι επόμενες στιγμές είναι εξίσου χαοτικές με το μαξιλάρι. Περπατάω πάνω-κάτω, σε πλήρη σύγχυση και διάλυση. Τσέκαρα ότι το παιδί κοιμάται στον καναπέ και έτρεξα ξανά επάνω. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω.
Πρ.: Πότε άρχισε να λειτουργεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης;
Αναγνωστόπουλος: Ήμουν πολλή ώρα στην ίδια κατάσταση. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν πώς άφησα να συμβεί αυτό το πράγμα;
